امّا پاسخ قوم عرب چيزى جز جواب ابولهب نبود. آنان از پيامبر كناره‏ گرفتند و او را مسخره كردند و به رسالتش ريشخند زدند. امّا پيامبر استوار و مقاوم و با شيوه‏ هاى گوناگون دعوتش را ادامه داد تا آنكه آوازه‏ رسالت او در مكّه وشهرهاى اطراف آن پيچيد. از اين گذشته فرياد رسالت آن‏حضرت به گوش برخى از افراد پاك و صالحى كه خواهان حقّ‏ و خير بودند، رسيد و آنان به نداى وى پاسخ مثبت دادند، و با ايمان به‏ آيين او از وى پيروى كردند. بيشترين پيروان دعوت آن‏حضرت از طبقه‏ تنگدست بودند كه هيچ مال و منالى در اختيار نداشتند.

اما رؤسا و بزرگان عرب، بهره‏ كشان و ربا خواران و كسانى كه‏ منافعشان با بت‏پرستى و فساد گره خورده بود، و سنگدلان خشك مغز،دعوت آن‏حضرت را فتنه و شر تلقى كردند و تصميم گرفتند تمام نيروى‏ خود را براى مقابله با آن كار برند و با هر وسيله‏ اى به جنگ آن برخيزند.

از اين رو آنان نه تنها از پذيرش آيين آن‏حضرت سرباز زدند، بلكه دربرابر آن موضعى ستيزه‏ جويانه نيز اتخاذ كردند. جبهه آنان كاملاً با جبهه‏ مسلمانان تفاوت داشت. هركس را كه به اسلام مى‏گرويد آماج فشاروشكنجه‏ هاى دردناك خود قرار مى‏دادند و تلاش مى‏كردند او را به آيين‏ خرافى و توخالى خود بازگردانند. چه بسيار مسلمانان مستضعف صبور و روشندلى كه به حقّانيت رسالت پيامبر اعتراف كردند و خود رادر معرض شكنجه و مجازات قريش قرار دادند؟! چه بسيار برده و كنيزى‏ كه به پيامبر ايمان آورد و خونش به ناحقّ ريخته شد، و خود را فداى‏ دين و ايمانش كرد؟! عمّار، يكى از همين گروه بود كه قريش او رابه سختى شكنجه دادند و ياسر و سميّه، پدر و مادرش را، با وضعى فجيع ‏به شهادت رساندند.

نوشتن دیدگاه