شهرى از ديار حجاز كه سابقه بناى آن به دوران حضرت ابراهيمخليلعليه السلام باز مىگردد. ابراهيم به امر خدا مأمور شد تا همراه با شمارى ازفرزندانش به سرزمين حجاز كوچ كنند؛ و در آنجا خانهاى براى خداوندبنيان نهند تا در آن خداى يگانه را پرستش كنند، و براى او انباز و همتايىقرار ندهند. ابراهيم بدان ديار آمد و خانهاى در آنجا بنا كرد؛ كه "كعبه"نام گرفت.
سپس از سُلاله ابراهيم عليه السلام، قبايل ديگرى پديد آمدند كه بعداً هويتعربى به خود گرفتند. يكى از اين قبيلهها "قريش" (1) نام داشت.
اين قبيله به ده شاخه تقسيم مىشد و هريك از آنها از سياستواستقلال ويژهاى برخوردار بودند. و نظام قبيلهاى خاصى بر هريك ازآنها حكومت مىكرد. بنابراين هر قبيله رئيس با نفوذ و مقتدرى داشت،كه ديگر افراد قبيله كاملاً در زير فرمان وى بودند.
- پىنوشتها -
(1) - قريش تصغير "قرش" به معناى جانورى دريايى و نيز نام واحد پول است.
(2) - ساوه: شهرى در ايران است و در كنار آن درياچهاى بوده، كه اكنون آب آن خشكشده است و امروز به صورت باتلاقى درآمده كه اگر كسى بدان نزديك شود در آنفرو مىرود.
(3) - سوره علق، آيه 5 - 1.
(4) - سوره مدثر، آيه 3 - 1.
(5) - سوره شعراء، آيه 214.
(6) - رسول الإسلام في مكّة، ص21.
(7) - رسول الإسلام في مكّة، ص28.
(8) - سوره اسراء، آيه 88.
(9) - خاتم النبيّين، ص 9.
(10) - سوره نساء، آيه 145.
(11) - خاتم النبيّين، ص146.
(12) - سوره هود، آيه 12.
(13) - سوره مائدة، آيه 67.
(14) - سوره مائده، آيه 3.
(15) - سوره ابراهيم، آيه 34.
(16) - سوره توبه، آيه 38.
(17) - سوره قلم، آيه 4.
(18) - در نقل خصلتهاى پاك آنحضرت از كتاب "المعارف الاسلامية" صفحات 48 تا74 بهره جستيم.