پای مرا به ساحت قدس حرم کشید
یعنی مرا ز لطف به دارالکرم کشید

از روی مِهر دست به روی سرم کشید
بعدش به نامه ی عمل من قلم کشید

پاکم که کرد ، گفت بگو بی حد و عدد
” من کلب آستان توأم یا علی مدد “

ای دل بیا و حشمت دادار را ببین
ایوان طلای حضرت کرار را ببین

در صحن او زیارت ابرار را ببین
سلمان و حُجر و مالک و عمّار را ببین

هر کس ابوذرانه پی یار می رود
چون میثم عاقبت به سرِ دار می رود

وقت اذان صبح نجف ، آه می کشم
همراه آه ، ناله ی جانکاه می کشم

حسرت برای سجده به درگاه می کشم
گر نعره ی علی ولی الله می کشم

این نعره ام به کوری اهل سقیفه است
بیزاری از سقیفه نشینان ، وظیفه است

ای دل بگو فضائل مولا شنیدنی ست
مدح و ثنای همسر زهرا شنیدنی ست

اوصاف نفس خالق یکتا شنیدنی ست
القاب جانِ حضرت طاها شنیدنی ست

ای دل مناقب اسدالله را بگو
یک گوشه از مقام یدالله را بگو

سعی و صفا علی ست به سعی و صفا قسم
رکن و منا علی ست به رکن و منا قسم

ذکر و دعا علی ست به ذکر و دعا قسم
درد و دوا علی ست به درد و دوا قسم

دُرّ نجف اگر که چنین صاف و صیقلی ست
ذکرش به عشق فاطمه یا مرتضی علی ست

تنها شده ست ساجد و مسجود ، یک نفر
تنها شده ست عابد و معبود ، یک نفر

تنها شده ست شاهد و مشهود ، یک نفر
تنها شده ست حامد و محمود ، یک نفر

آن یک نفر به جان علی نیست جز علی
در حدّ درک سِیر ولی کیست جز ولی ؟

حبل المتین علی ست به حبل المتین قسم
یعسوب دین علی ست به یعسوب دین قسم

حقّ الیقین علی ست به حقّ الیقین قسم
عرش آفرین علی ست به عرش آفرین قسم

از نور روی اوست که عرش آفریده شد
از خاک پای اوست که فرش آفریده شد

سِرّ خفی یکی ست و نور جلی ، یکی ست
با حق کسی که گفته از اول بلی ، یکی ست

از عالم الست به عالم ولی ، یکی ست
ذات خدا که هست احد پس علی ، یکی ست

آن هم امام اول ما بچّه شیعه هاست
شُکر خُدا که نادِعلی بر زبان ماست

خوشبخت کیست آنکه به پایش نثار شد
خوشبخت کیست آنکه به عشقش دچار شد

خوشبخت تر کسی که به تیرش شکار شد
در زیر سُمّ مَرکب حیدر غبار شد

دُلدُل به زعم من ز بُراق جَنان سر است
نَعلی که خورده بر سُمِ او کیمیاگر است

بی او نبی که میل پیمبر شدن نداشت
زهرایش ، اشتیاق به کوثر شدن نداشت

بی او کسی اجازه ی بهتر شدن نداشت
هر نوکری لیاقت قنبر شدن نداشت

قنبر چه کرد ؟ صاحبش او را بغل گرفت
جای شراب ناب ز ساقی عسل گرفت

هر کس که در مقابل او خَم نمی شود
گر عمر نوح هم کند آدم نمی شود

حرفی به حرف عشق ، مُقّدم نمی شود
بی عشق او بهشت فراهم نمی شود

خواهی که بگذری به سهولت از این مسیر
روی پل صراط دم یا علی بگیر

محمد قاسمی

نوشتن دیدگاه