در حديث داريم كه مى فرمايد: خداوند متعال آن كسى را كه دوست پدر خويش را حفظ كند، حفظ مى كند. (ان الله ليحفظ من حفظ صديق ابيه). آنانكه پدرشان زنده است خدا حفظ كند و آنها كه پدرشان از دنيا رفته است، خدا رحمتشان كند. حفظ در اينجا به معناى نگهدارى نيست يعنى احترامش كنيد. به قول فارسى هوايش را داشته باشيد. به اين مى گويند حفظ. يك حديث ديگر پيدا كردم كه مى گويد: (لا تضيع صديق ابيك فيدفع نورك)؛ دوست پدرت را ضايع مكن، اگر اين كار را كردى نور باطنت خاموش مى شود. احترام به پدر يك موضوعيتى دارد. حالا شيعه بايد توجه كند كه ما كوچكتر از آن هستيم كه به امام زمان بگوييم ما دوست پدر تو هستيم. ما كى هستيم؟ كه اين حرف را بزنيم. خيلى كوچكتريم. اما مى توانيم بگوييم امام زمان ! ما پدرت را دوست داريم. ما پدر امام زمان را دوست داريم و اگر توسل هم بكنيم، يك توجهاتى به ما مى شود. چه بفهميم چه نفهميم. قسم به خدا عوام بازى در نياوريد و بگوييد: پس چى شد؟ مى گويد:
گفتم به كام وصلت خواهم رسيد روزى؟
چه كار دارى؟ مگر حتما بايد بريزند تو دامنت؟ فردا قبر ندارى؟ برزخ ندارى؟ محشر ندارى؟ نمى خواهى زن و بچه ات محفوظ بشوند؟ حقيقت دعا و حقيقت توسل گفته نشده است. من بچه نادان بايد سينه پاره كنم. امام زمان دست به سر بعضى مى كشد ولى خودشان متوجه نمى شوند. ما پدر امام زمان را دوست داريم.
------------------------------
محمد رحمتى شهرضا
