پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: «افضل اعمال امّتى انتظار الفرج.»( [1] ) برترين كارهاى امت من انتظار فرج است. و فرمود: «انتظار الفرج عبادة.»( [2] ) انتظار فرج عبادت است.
و فرمود: «افضل العبادة انتظار الفرج.»( [3] ) والاترين عبادت، انتظار فرج است.
و فرمود:  «افضل جهاد امّتى انتظار الفرج.»( [4] ) بالاترين جهاد امت من، انتظار فرج است.
در ميان همه خلايق، امّتى والاتر از امّت حضرت محمّد(صلى الله عليه وآله وسلم)نمى توان يافت، و چون چنين است اعمال امت پيامبر والاتر از اعمال همه امّت هاست.
در ميان چنين اعمال والايى از امّت پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)والاتر از «انتظار فرج» نمى توان يافت، چون «انتظار فرج» انتظار «قدرت اسلام و توحيد» است. انتظار «حاكميّت وحى و ولايت» است، انتظار اجراى حدود الهى و احكام قرآنى است.
از ديگر سو، «انتظار فرج» عمل است، كار و تلاش و تكاپو است و چه عملى از مقدمه سازى براى قدرتمند گشتن اسلام و توحيد و به حاكميت رسيدن وحى و ولايت و اجرا شدن حدود الهى و احكام قرآنى، مقدّس تر و پسنديده تر و با فضيلت تر است؟
در كلام نورانى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) به همين بسنده نمى شود كه «انتظار فرج»، والاترين عمل از والاترين امّت به شمار رود. بلكه بالاترين درجه از با ارزش ترين عمل مؤمنين يعنى «عبادت» كه نمايش خالصانه اطاعت و بندگى خداست، به آن اختصاص مى يابد.
«انتظار فرج»، عبادت است زيرا جلوه اى زيبا از گردنگزارى به فرمان خدا و گردنفرازى در برابر طاغوتان است و قصد قربت مى طلبد. و بالاترين عبادت است چون رنگ گرفته از ايمانى راستين به خدا و پيامبر و رستاخيز، و برخاسته از باورى پويا به امامت و ولايت و حق حاكميت قرآن، و مستلزم ايثار و استقامت و فداكارى است.
و به اين نيز اكتفا نمى شود بلكه «انتظار فرج» نه تنها جهاد، بلكه بالاترين جهاد امت پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)محسوب مى شود. جهاد كه خود شورانگيزترين و سرنوشت سازترين حركت عبادى مؤمنان است، درجاتى دارد و برترين اين درجات در كلام نورانى امين وحى به «انتظار فرج» اختصاص يافته است.
راستى اين چه شكوه شگرفى است كه در «انتظار فرج» نهفته و آن چه حماسه و شور شعورى است كه چنين منزلتى شگفت به «انتظار فرج» بخشيده است؟!
--------------------------------------------------------------------------------
[1] ـ الزام الناصب، ص 137 و بحارالأنوار، ج 52، ص 122.
[2] ـ مدرك پيشين.
[3] ـ نهج الفصاحة، ص 78، ينابيع المودة، ج 3، ص 169.
[4] ـ تحف العقول، ص 33، بحارالأنوار، ج 51، ص 156.

نوشتن دیدگاه