مدتی است که ویروسی با سرعت انتشار بالا به نام كرونا تمام كره خاكی و زندگی انسان ها را تحت تاثیر خود قرار داده است. با اینکه چند ماهی از پیدایش این ویروس خطرناک می گذرد ولی همچنان علم روز بشر در جلوگیری از انتشار این ویروس و درمان بیماری حاصل از آن ، عاجز مانده است . هر روز یک نسخه جدید برای ریشه کن کردن و علاج آن ، از طبیبان سنتی و پزشکان امروزی سراسر دنیا ، صادر می شود که هر چند تا حدودی کاربرد داشته ولی برای نابودی کامل آن ناموفق بوده است .
مردم جهان برای نجات از آسیب این ویروس وحشتناک گوش به فرمان پزشکان شرق و غرب عالم ، دستورات آنها را فرض و واجب دانسته و تسلیم اوامر ایشان هستند ؛ هر چند خود پزشکان اقرار به جهل و عجز در مقابل این ویروس دارند.
ما هم مثل بقیه مردم جهان دستورالعمل های سازمان بهداشت جهانی را مو به مو اجرا کردیم . حرم ها و مساجدمان را تعطیل کردیم ، در خانه نشستیم و هر صبح با امید کشف واکسن کرونا چشم باز کرده و اخبار دنیا را دنبال کردیم ؛ اما تا به امروز نشد که نشد .
اما سؤال ما این است که واقعا چه اشکالی دارد ما كه تمام راه های نجات از این بیماری را پیمودیم ، یکبار هم که شده نسخه امامانمان را تجربه کنیم . توصیه هایی که اتفاقا با نسخه های دکترهای شرقی و غربی هم در تضاد و تزاحم نیست و امکان عمل همزمان به دو نسخه وجود دارد .
امام جعفر صادق علیه السلام می فرمایند:
هیچ‏گاه سه مؤمن [به بالا] گِرد هم نمی ‏آیند، مگر آن که به همان تعداد، فرشته [در جمع آنان‏] حاضر می ‏شوند و اگر آنها دعاى خیر کنند، آن فرشتگان «آمین» می گویند و اگر از شرّى [به خدا پناه‏] پناه جویند، آنان نیز دعا می ‏کنند تا خداوند، آن شر را از ایشان بگردانَد و اگر حاجتى درخواست کنند، آن فرشتگان، نزد خداوند شفاعت می ‏نمایند و برآوردن آن حاجت را از او می ‏خواهند.(1)
واقعا چند در صد مردم به این نسخه عمل کردند. چند نفر از 80 میلیون با اعتقاد قلبی و ایمان به امامشان ، جمع شدند و از خدا تقاضای دفع و رفع بلا کردند. کداممان به فکر توبه افتادیم تا چاره مشکل کنیم . این همه بزرگانمان برای برطرف کردن مشکلات و گرفتاری ها ، توصیه به خواندن زیارت عاشورا کردند و داستان ها نقل نمودند ؛ شنیدیم و سر تکان دادیم ، ولی در دل باور نکردیم .
آیا کسی را سراغ داریم که هر روز زیارت عاشورا خواند و گرفتار بیماری شد و از دنیا رفت ؟
بارها و بارها زیارت جامعه خواندیم و خواندیم و خواندیم چون مرحوم شیخ عباس قمی در مفاتیح از سید رشتی نقل کرده است که در ملاقاتی که با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) داشته ، حضرت فرمودند : چرا جامعه نمی خوانید جامعه جامعه جامعه ؛ ولی نفهمیدیم که چه می خوانیم و چه می خوانیم و چه می خوانیم .
در زیارت جامعه خطاب به ذوات مقدسه عرض می کنیم : أَمِنَ مَنْ لَجَأَ إِلَيْكُمْ ، یعنی : كسى که به شما پناه آورد، ایمن گشت. واقعا به امامانمان پناه بردیم و متوسل شدیم و یا برعکس جسارت را از حد گذراندیم و طلبکار شدیم که اگر راست می گویید چرا بلا را رفع نمی کنید .
خودمان با دست خودمان پناهگاهمان را بستیم . جایی که محل آمد و شد ملائکه است . جایی که در آن دعا  اجابت می شود. جایی که در آن بلا دفع می شود و جایی که بیماری ها شفا می یابد . مگر همیشه در زیارت وداع امام رئوفمان نمی خواندیم :
وكيف لا يتأسف على فراق مشاهدكم الشريفة المعظمة، وبقاع قبوركم المباركة المكرمة، وفيها يستجاب الدعاء، ويصرف السوء والبلاء، ويمحى الشقاء، ويشفى الداء
ظاهرا یا اعتقاداتمان نم کشیده یا از اول هم خیلی این حرفها به دلمان ننشسته بود.
گذشت و گذشت و گذشت تا به محرم و خیمه سیدالشهدا علیه السلام رسیدیم . اما قال و قیل ها همچنان ادامه دارد . هنوز هم طلبکاریم و طلبکاریم و طلبکار. فکر می کنیم که سیدالشهدا (علیه السلام) برای برگزاری مراسم عزا به ما نیازمند است . نه خیر داستان را اشتباه فهمیدیم . ما هستیم که نیازمنیدم. ما هستیم که منتظریم اجازه ورودمان به این دستگاه صادر شود . مجالسی که خدا به آن نظر دارد و بهترین جا برای تجمع مؤمنین و اجابت دعا و رفع بلاست .
پس فرصت را از دست ندهیم و پناهنده کشتی سیدالشهداء علیه السلام شویم که آنجاست که بلاها از بین می رود .

پی نوشت:
1- عن ابي عبدالله علیه السلام: مَا اجتَمَعَ ثَلاثَةٌ مِنَ المُؤمِنینَ فَصاعِدا إلّا حَضَرَ مِنَ المَلائِکَةِ مِثلُهُم، فَإِن دَعَوا بِخَیرٍ أمَّنوا، و إنِ استَعاذوا مِن شَرٍّ دَعَوُا اللّهَ لِیَصرِفَهُ عَنهُم، و إن سَأَلوا حاجَةً تَشَفَّعوا إلَى اللّهِ و سَأَلوهُ قَضاها. الکافی: ج 2 ص 187 ح 6 عن غیاث بن إبراهیم، بحار الأنوار: ج 74 ص 261 ح 60

********************

کرونا هست ولی پرچم تو پابرجاست
نَفَسی هست اگر، از اَثر ذِکر شماست

نکند فکر کنی سینه زنانت مُردند
مجلس روضه ی تو باز محرم برپاست

این محرم عَلَمَت مثل همیشه بالاست
بِأبی اَنتَ و اُمّی به لب نوکـــرهاست

ما مَریضیم که ذکر تو شِفای دل ماست
اِسمت اَرباب شهیدم به خدا رَمز بَقاست

مرگ ما با کرونا نیست به وَالله حسین
آن زمانیست که گویند زِ ارباب جداست

مرگ ما هم وسط روضه بیاید عشق است
لحظه ای که سر ما باز به دامان شماست

روز محشر همه حَسرَت زَدگان می بینند
که حسین بن علی آمده دنبال گـداست

یادمان هست ولی مَحض تَذکر گویم
اِذن برپایی این روضه «فقط» با زهراست

حسین جان
امسال حتی در خیابان روضه می خوانیم
ما قشر نوکر، پای این ارباب می مانیم

این حرف یک احساس نه، یک اعتقاد است
بی مُـحـَرَّم ما زندگی را مرگ می دانیم

نوشتن دیدگاه