استقامت، پایداری، پافشاری و الفاظی که این حقیقت را برساند، در سایه دین و عقیده و ایمان بدست می آید، هر قدر ایمان آدمی با انجام منظور محکم تر باشد و علم و معرفت او در حقیقت موضوع وسیع تر باشد، در راه نشر آن عقیدت بیشتر پافشاری می کند و اگر گزندی به او برسد استقامت می ورزد، زیرا موفقیت و سعادت نصیب جامعه ای می شود که این صفات ممتاز و فضایل اخلاقی به آنها تعلیم گردد و انکار و مخالفت اولیه، نتیجه جهل و نادانی است. از همین روست که مشاهده می کنیم بعضی از ملتها و اقوام ابتدا از روی جهل و نادانی به مخالفت با اسلام پرداختند، ولی همین که در سایه دین، به آسایش و نعمت، امنیت و سعادت رسیدند، خود پیشوای تبلیغات اسلامی و مجاهدین آن گردیدند و این حقیقت بود که امیرالمؤمنین علیه السلام را بر استقامت و پافشاری در مقابل دشمن، صبور و
[79]
حلیم می ساخت و خستگی به او راه نمی داد و همین طور عبّاس علیه السلام در میدان جنگ، چنان سرگرم به انجام مقصود بود که از خود بی خبر بود و دست او هم قطع شده بود، باز هم جنگ می کرد و رجز می خواند، تا وقتی که از منظور مأیوس شد، قدم از رکاب خالی کرد، او مانند پدرش علی علیه السلام که در جنگ اُحد آنقدر در برابر گروه بی پایان دشمن به تنهایی شمشیر زد و استقامت ورزید که نزدیک بود بر زمین افتد و شمشیر او شکست، جبرئیل آمد بازوهای او را گرفت و او را در نصرت دین و عقیده پیغمبر صلی الله علیه و آله یاری نمود، عبّاس علیه السلام بقدری روز عاشورا با تشنگی و خستگی شمشیر زد و استقامت ورزید، تا جایی که دیگر قدرت نداشت و مأیوس شد و در زیارت ابو حمزه ثمالی قدس سره از حضرت صادق علیه السلام روایت نموده که: أشهدُ أنّک قد بالغت بِی النصیحة واغطیت غایةَ الجهُود، تا آنجا که فرمود: اشهدُ أنّک لم تُهِن ولم تنکل، هیچ گاه با آن همه تیر و نیزه و شمشیر که به بدنش وارد آمد، ضعف و سستی به خود راه نداد و استقامت ورزید، تا دیگر جای درنگ برای او باقی نماند و بی اختیار بر زمین فرود آمد.(37)
37. زندگانی قمر بنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام : ص35.

نوشتن دیدگاه