طبق روایتی در بحارالأنوار وقتی فردی (نام شخص حروری بود) به آیه غار برای فضیلت ابوبکر استناد کرد، امام محمّد باقر علیه السلام این‌گونه پاسخ دادند:
آنچه را که گفتی که او صاحب(=همراه) رسول الله صلى الله علیه وآله در غار بود، اینکه رذیلت و زشتی است و فضیلتی در آن نیست از چند نظر:
اول اینکه من بیش از اینکه او همراه پیامبر صلی الله علیه و آله خارج شد و ایشان را همراهی کرد ، برای او در این آیه مدح و ستایشی نمی یابم و خداوند در کتابش خبر داده که  مصاحبت (=همنشینی - همراهی) ممکن است برای کافر هم باشد؛ در آیه: (قال له صاحبه وهو يحاوره أكفرت) - رفیقش در حالى كه با او گفت و گو می کرد به او گفت آیا به آن كسى كه تو را از خاك ، سپس از نطفه آفرید آنگاه تو را [به صورت] مردى درآورد كافر شدى - سوره كهف آیه 37
و همچنین آیه : أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا مَا بِصَاحِبِكُمْ مِنْ جِنَّةٍ
بگو من فقط به شما یك اندرز مى‏ دهم كه دو دو و به تنهایى براى خدا به پا خیزید سپس بیاندیشید كه رفیق شما هیچ گونه دیوانگى ندارد او شما را از عذاب سختى كه در پیش است جز هشدار دهنده‏ اى [بیش] نیست سوره سبا ، آیه 46 - پس هیچ خیری در همراهی او نیست چرا که نه غم و اندوهی از او دفع می کند و نه به خاطر او با دشمنش جنگ می کند.
دوم اینکه:
سخن خداوند که می فرماید: (لا تحزن إن الله معنا) اندوه مدار كه خدا با ماست
این دلالت بر دلهرگی و ترس و کمی صبر برای جانش و عدم اطمینان به پیروزی و سلامتی که خداوند و پیامبر صلی الله علیه و آله او را وعده داده اند می كند .
و همچنین او از برابری و همراهیش در آن شرایط با پیامبر صلی الله علیه و آله راضی نشد تا اینکه پیامبر او را از این ترس ، نهی کردند !
سپس از تو می خواهم درباره حزنش بگویی؛ آیا حزنش به خاطر رضایت از خدا بود یا خشمش بر خدا؟ پس اگر بگویی: برای رضای خدا بوده، اشتباه کردی؛ چون پیامبر صلی الله علیه و آله از چیزی که رضای خدا در آن است نهی نمی‌کند و اگر بگویی او خشمگین بود بر خدا ، پس چه فضلی است در اینکه پیامبر صلی الله علیه و آله او را از خشم خدا نهی می کند؟
اگر نگرانی و حزن او به جا بود پس کسی که او را نهی می کند مرتکب اشتباه شده است و حاشا که پیامبر صلی الله علیه و آله خطاکار باشد.
پس  راه دیگری نمی ماند جز اینکه حزن و نگرانی اش اشتباه باشد و پیامبر صلی الله علیه و آله از خطایش نهی اش کرد.
سوم اینکه:
سخن خداوند: (إن الله معنا) "خدا با ماست"
این كلام را به كسی كه جاهل است و حقیقت شرایط مهمی كه در آن است را درک نمی کند ، می گویند .
پس اگر پیامبر صلی الله علیه و آله فساد عقیده او را نمی دانست، زیبنده نبود که به او بفرماید: ان الله معنا  
و همچنین خداوند متعال با همه مخلوقات است از زمانی که آنها را آفرید و روزی داد و به احوال ایشان آگاه است چنانکه می فرماید: مَا يَكُونُ مِنْ نَجْوَى ثَلَاثَةٍ إِلَّا هُوَ رَابِعُهُمْ وَلَا خَمْسَةٍ إِلَّا هُوَ سَادِسُهُمْ (سوره مجادله - آیه 7)
هیچ گفتگوى محرمانه‏ اى میان سه تن نیست مگر اینكه او چهارمین آنهاست و نه میان پنج تن مگر اینكه او ششمین آنهاست پس فضیلتی برای همنشین تو در این صورت نیست.  
پس در این وجه نیز فضیلتی برای او نیست .
چهارم اینکه:
از شما می پرسم ، کلام خداوند متعال كه می فرماید: فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَأَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهَا
در این موقع، خداوند سکینه (و آرامش) خود را بر او فرستاد؛ و با لشکرهایى که مشاهده نمى‏کردید، او را تقویت نمود؛
درباره چه کسی نازل شده است ؟
مرد در جواب گفت: بر رسول الله صلی الله علیه و آله
امام محمّد باقر علیه السلام فرمودند : آیا ابوبکر هم در سکینه (=آرامش) مشارکت داشت؟
گفت: بله
امام محمّد باقر علیه السلام فرمودند: اشتباه کردی؛ اگر او شریک بود در آن باید خداوند می فرمود: (علیهما = بر آن دو) ؛ پس وقتی که گفت: (علیه = بر او) دلالت بر اختصاص این سکینه بر پیامبر صلی الله علیه و آله دارد؛ زمانی که او را با تقویت ملائکه اختصاص داد؛ چون به اجماع تقویت با ملائکه برای غیر از پیامبر صلی الله علیه و آله نیست.
و اگر ابوبکر استحقاق این مشارکت را داشت، خداوند او را در این آیه شریک می کرد همانگونه که مؤمنان در روز حنین در آیه زیر شریک پیامبر صلی الله علیه و آله در نزول سکینه  شدند:
ثم وليتم مدبرين * ثم أنزل الله سكينته على رسوله وعلى المؤمنين (سوره توبه آيه 25)
سپس پشت (به دشمن) کرده، فرار نمودید! سپس خداوند «سکینه» خود را بر پیامبرش و بر مؤمنان نازل کرد.
پس کسی که همراه پیامبر صبر نکرد لیاقت مشارکت (در نزول سکینه) را ندارد و به جز نه نفر کس دیگری چنین استحقاقی را ندارد .و آن نه نفر عبارتند از :
امیرالمؤمنین علیه السلام و شش نفر از بنی هاشم و ابودجانه انصاری و ایمن بن ام ایمن. (لازم به ذکر است که در جنگ حنین هنگامی که در حمله اول مشرکان ، مسلمانان شکست خوردند همگی پیامبر را رها کرده و حتی پشت سر خود را نگاه نمی کردند و این نه نفر بودند که از رسول خدا صلی الله علیه و آله دفاع کردند)
پس به این شکل روشن می شود که ابوبکر (در غار) از مؤمنین نبود چون اگر از مؤمنین بود خداوند همانگونه که در روز حنین عده ای از مؤمنین را در نزول سکینه با پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله شریک فرمود ، ابوبکر را نیز در غار، شریک پیامبر صلی الله علیه و آله می فرمود .
مرد رو به همراهانش گفت : برخیزید که ابوبکر را از دین خارج کرد .
امام محمّد باقر علیه السلام در جواب فرمودند : این را من نمی گویم ، خداوند در محکم آیاتش می فرماید .

بحارالانوار ج 27 ، ص 322

نوشتن دیدگاه