از زيد پسر یونس شحام روایت شده که گفت: به حضرت امام موسى بن جعفر علیهما السّلام عرض کردم: شخصی از دوستان شما است و گنه‏ کار است،شراب میخورد، و هر گناه زشتى مرتکب میشود آیا ما از او بیزاری بجوئیم؟
حضرت فرمود: از کارش بیزار باشید، ولى از خوبى او بیزار نباشید، عملش را دشمن بدارید.
میگوید به حضرت عرض کردم:میتوانیم به او بگوئیم فاسق فاجر؟
حضرت فرمود: نخیر، فاسق فاجر، کافر و منکر ولایت ما اهلبیت علیهم السلام و اولیاء ما است، خداوند امتناع دارد از اینکه ولى ما فاسق و فاجر باشد گر چه آن کارها و گناهان را انجام دهد، ولى بگوئید: فاسق در عمل و فاجر در عمل‏ است اما مؤمن در نفس است و بدکار در انجام کار است و پیکر و روح و روان پاک دارد.
نه بخدا قسم، دوست ما خارج نمیشود از این دنیا مگر اینکه خدا و پیامبر و ما از او راضى هستیم، خداوند او را با همان گناهى که دارد با چهره‏اى درخشان محشور ميكند، عیب‏هایش پوشیده و دلش آسوده است و ترس و اندوهى ندارد. و این جریان چنین است که از دنیا خارج نمیشود مگر اینکه از آلودگی ‏هاى گناه پاک میشود، یا با مصیبتى در مال، یا جان یا فرزند، یا بیمارى، و کمترین کارى که خداوند نسبت به دوست ما انجام می‏دهد خواب وحشتناکى می‏بیند و صبح میکند در حالی که اندوهگین از این خواب است، همین کفاره گناهش میشود و یا ترس و وحشتى که از طرف دولت باطل بر او وارد میشود، و یا بر او سخت گرفته می‏شود هنگام جان دادن برای مرگ، و بعد به ملاقات خداوند می رود در حالی که پاک از گناه است و دلش آسوده خاطر است به واسطه ی حضرت محمّد و أمیرالمؤمنین (صلّى اللَّه علیهما و آلهما)، بعد در پیش روى خود با یکى از دو امر روبرو مي‏شود، رحمت خداوند که وسیع‏تر از تمام اهل جهانيان است، یا شفاعت حضرت محمّد و أمیرالمؤمنین (صلی الله عليهما و آلهما)، بعد مشمول رحمت واسعه ی خداوند ميشود که شایسته آن هست و از مزایاى آن بهره‏ مند مي‏شود،به احسان و رحمت و فضل حضرت زهرا سلام الله عليها نائل ميشود، كه مقام حضرت زهرا سلام الله عليها و عبور ايشان از محشر و شفاعت ايشان برای محبينش و محبين از عترتش است در آنكه شيعيان حضرت أميرالمؤمنين علی سلام الله عليه از رستگاران هستند.

رَوَى شَیْخُ الطَّائِفَةِ رَحِمَهُ اللَّهُ بِإِسْنَادِهِ عَنْ زَیْدِ بْنِ یُونُسَ الشَّحَّامِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ مُوسَى علیه السلام :
 الرَّجُلُ مِنْ مَوَالِیکُمْ عَاصٍ‏ ، یَشْرَبُ الْخَمْرَ ، وَ یَرْتَکِبُ الْمُوبِقَ مِنَ الذَّنْبِ نَتَبَرَّأُ مِنْهُ
 فَقَالَ تَبَرَّءُوا مِنْ فِعْلِهِ وَ لَا تَتَبَرَّءُوا مِنْ خَیْرِهِ وَ أَبْغِضُوا عَمَلَهُ
 فَقُلْتُ یَسَعُ لَنَا أَنْ نَقُولَ فَاسِقٌ فَاجِرٌ
 فَقَالَ لَا الْفَاسِقُ الْفَاجِرُ الْکَافِرُ الْجَاحِدُ لَنَا وَ لِأَوْلِیَائِنَا
 أَبَى اللَّهُ أَنْ یَکُونَ وَلِیُّنَا فَاسِقاً فَاجِراً وَ إِنْ عَمِلَ مَا عَمِلَ وَ لَکِنَّکُمْ قُولُوا فَاسِقُ الْعَمَلِ فَاجِرُ الْعَمَلِ مُؤْمِنُ النَّفْسِ خَبِیثُ الْفِعْلِ طَیِّبُ الرُّوحِ وَ الْبَدَنِ لَا وَ اللَّهِ لَا یَخْرُجُ وَلِیُّنَا مِنَ الدُّنْیَا إِلَّا وَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ نَحْنُ عَنْهُ رَاضُونَ یَحْشُرُهُ اللَّهُ عَلَى مَا فِیهِ مِنَ الذُّنُوبَ مُبْیَضّاً وَجْهُهُ مَسْتُورَةً عَوْرَتُهُ آمِنَةً رَوْعَتُهُ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِ وَ لَا حُزْنٌ وَ ذَلِکَ أَنَّهُ لَا یَخْرُجُ مِنَ الدُّنْیَا حَتَّى یُصَفَّى مِنَ الذُّنُوبِ  إِمَّا بِمُصِیبَةٍ فِی مَالٍ ، أَوْ نَفْسٍ أَوْ وَلَدٍ ، أَوْ مَرَضٍ وَ أَدْنَى مَا یُصْنَعُ بِوَلِیِّنَا أَنْ یُرِیَهُ اللَّهُ رُؤْیَا مَهُولَةً فَیُصْبِحَ حَزِیناً لِمَا رَآهُ فَیَکُونَ ذَلِکَ کَفَّارَةً لَهُ أَوْ خَوْفاً یَرِدُ عَلَیْهِ مِنْ أَهْلِ دَوْلَةِ الْبَاطِلِ‏ أَوْ یُشَدَّدَ عَلَیْهِ عِنْدَ الْمَوْتِ فَیَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ ، طَاهِراً مِنَ الذُّنُوبِ ، آمِنَةً رَوْعَتُهُ بِمُحَمَّدٍ وَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِمَا ثُمَّ یَکُونُ أَمَامَهُ أَحَدُ الْأَمْرَیْنِ رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ الَّتِی هِیَ أَوْسَعُ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ جَمِیعاً أَوْ شَفَاعَةُ مُحَمَّدٍ وَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع‏ فَعِنْدَهَا تُصِیبُهُ رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ الَّتِی کَانَ أَحَقَّ بِهَا وَ أَهْلَهَا وَ لَهُ إِحْسَانُهَا وَ فَضْلُهَا.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏27، ص: 138-137

چند نکته در باره ی حدیثـ :
1 ـ حدیث شریف به هیچ وجه افراد گناهکار دوستدار اهل بیت (علیهم السلام) را تایید یا تشویق نمی کند بلکه می گوید که گناهکار به عقوبت می رسد و مجازاتش در دنیا یا در هنگام مردن می باشد و نمی گوید که به خاطر علاقه به اهل بیت (علیهم السلام) گناهانش بخشیده می شود و فرق اساسی بین او و منکر اهل بیت (علیهم السلام) فقط در زمان عقوبت است که منکر ، بعد از مردن و در آخرت است اما دوستدار ، در دنیا و یا موقع مردن است .
2 ـ حدیث شریف با توجه به تقسیم انواع فسق در ابتدا ، شامل فرد گناهکار عمدی است ، اما چه صورت عمد ، معلوم نیست ؛
با توجه به مظلومیت اهل بیت (علیهم السلام) و غیبت امام زمان (علیه السلام) و نبودن زمینه مناسب برای ابلاغ و اجرای احکام حکیمانه و عدالت گونه اسلام که نقش اساسی در جلوگیری از انحراف و فسق افراد مسلمان دارد ! اگر چه مختار بودن و اراده داشتن افراد نفی نمی شود ، اما عامل اصلی همان است که اشاره شد.
(اللهم ان یقال) اگر فرد فاسقی در روضه امام حسین (علیه السلام) شرکت کند و بر مظلومیت آن حضرت گریه کند و بشنود که امثال او ، آن حضرت را مظلومانه شهید کرده اند و از گناهانش پشیمان شود ، خدای ارحم الراحمین به خاطر امام حسین (علیه السلام) گناهان گذشته او را می بخشد .
3 ـ بعضی از گناهان عمدی با توجه به آیات قرآن مجید ، استثناء است مانند قتل عمدی مؤمن ، که قاتل اگر توبه نکند او را در آخرت به جهنم عذاب می کنند؛ پس حدیث شریف شامل همه گناهان کبیره نمی شود .
4 ـ حدیث شریف شامل افراد گناهکار عمدی است که توبه نکرده باشند؛ اما تائب با توجه به رحمت واسعه الهی گناهانش بخشیده می شود .
5 ـ گناهکار عمدی اگر بداند که در پیشگاه چه کسی با عظمتی گناه می کند به هیچ وجه حتی اگر مُلک هفت اقلیم دنیا را به او بدهند ، گناه نمی کند مخصوصا کسی که مولایش و دوستدارش علی بن ابی طالب(صلوات الله علیهما) است که می فرماید اگر مُلک هفت اقلیم دنیا را به من بدهند تا به ظلم و ناحق غذای مورچه ی را از دهانش بگیرم ، این کار را ابدا انجام نخواهم داد .

منبع : جرعه نوش ثقلین

نوشتن دیدگاه