از امیرالمؤمنین امام على(علیه السلام) از فلسفه سجده اول سؤال شد، حضرت فرمود: سجده اول به این معنا است که خدایا اصل ما از خاک است. و معناى سربرداشتن از سجده این است که خدایا ما را از خاک خارج کردى. و معناى سجده دوم، این است که خدایا دو باره ما را به خاک برمى گردانى. و سربرداشتن از سجده دوم به معناى این است که خدایا یک بار دیگر در قیامت از خاک بیرونمان خواهى آورد.
سُئِلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) عَنْ مَعْنَى السُّجُودِ فَقَالَ مَعْنَاهُ مِنْهَا خَلَقْتَنِی یَعْنِی مِنَ التُّرَابِ وَ رَفْعُ رَأْسِکَ مِنَ السُّجُودِ مَعْنَاهُ مِنْهَا أَخْرَجْتَنِی وَ السَّجْدَةُ الثَّانِیَةُ وَ إِلَیْهَا تُعِیدُنِی وَ رَفْعُ رَأْسِکَ مِنَ السَّجْدَةِ الثَّانِیَةِ وَ مِنْهَا تُخْرِجُنِی تَارَةً أُخْرَى»
علل الشرايع، شيخ صدوق، ج 1، ص 262
مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 82، ص 139
از امام صادق(عليه السلام) در پاسخ به همين پرسش، نقل شده است كه فرمودند: نماز عبارت است از ركوع و سجود و تفاوتى ميان اين دو نيست؛ لكن چون ركوع عمل شخص ايستاده و سجده عمل شخص نشسته مى باشد و نماز نشسته نصف نماز ايستاده است؛ از اين رو مى بايست عمل نشسته دو چندان شود تا با عمل ايستاده برابر گردد؛ لذا سجده تكرار مى شود تا با تعداد ركوع برابر شود.
علل الشرايع، شيخ صدوق، ج 1، ص 262.
در روایتی كه از امام رضا(علیه السلام) نقل شده است آن حضرت در بیان این كه چرا هر ركعتی یك ركوع و چرا دو سجده دارد؟ فرموده اند: "لأن الركوع من فعل القیام و السجود من فعل القعود و صلاة القاعد علی النصف من صلاة القائم فضوعف السجود لیستوی بالركوع فلایكون بینهما تفاوت لأن الصلوة إنّما هی ركوع و سجود" یعنی زیرا ركوع از افعال قیام است و سجده از افعال نشسته؛ نماز شكسته برابر با نصف نماز ایستاده است(همان گونه كه در نوافل و یا نمازهای احتیاط این چنین است) پس سجده دو برابر ركوع شد تا با آن برابر شود و میان آنها (در فضیلت) تفاوتی نباشد؛ زیرا نماز ركوع و سجود است.(عیون اخبار الرضا، ج2، ص108)
