اشارات :: بهمن 1381، شماره 45
حسین هدایتی
چگونه شهر، بی‏هدف، در سر انگشت تزویر می‏چرخد و خوابِ پیمان شکنی خویش را چون کابوسی تلخ، مزه مزه می‏کند؟!
چشم‏هایی لبریز از هراس از روزن‏هایِ گل گرفته نیز جرأت نظاره نخواهند داشت.
زبان‏هایی که در دهلیزهای تاریک دهان‏های بسته چرخیدند، امّا هیچ گوشی صدایشان را نشنید، چگونه می‏توانند قاطعیّت خویش را فریاد بزنند؟!
پاییز در ذهن متروک شهر ریشه دوانده است و همچنان درِ خانه‏ها، با صدایی ناساز، یک به یک بسته می‏شود و پنجره‏ها پلک می‏بندند و مردانِ نامرد، در خانه‏هایشان کز می‏کنند و با خنجرهای رنگ زده‏ی خویش سرگرم می‏شوند.
صدای سم اسبی که در شهر مسیر گم کرده است، بیدارشان نخواهد کرد.
خوابی که روح غافلشان را در خویش فرو کشیده است، بیداری در پی نخواهد داشت. تصویر بی‏رحم تازیانه بر دیوارها جان می‏گیرد و شهر، در سکوتی عمیق، زیر بار تزویر دست و پا می‏زند و جان می‏دهد.
دهانِ وعده‏های پوچشان، آهنگ مرموز خیانت را زمزمه می‏کند و جوهر جاری از قلم‏هایشان که بر کاغذ نامه‏ها هنوز خشک نشده، مُهری است بر اثبات نامردی شهر.
مرد تنها در شهر، به امید یافتن دری که هنوز بسته نشده گام برمی‏دارد و صدای محکم گام‏هایش، در کوچه‏های خاک آلود، ذهن تاریخ را مغشوش می‏کند.
چشم می‏چرخاند و در پسِ درهای بسته، نگاه‏های مسمومی را می‏بیند که برای کشتنش، تیغه‏های خنجرشان را زهرآلود می‏کنند و لبخند می‏زنند و هنوز شهر، روبروی نگاهِ منتظرش، با صدای سگ‏های ولگرد هم آواز می‏شود.
تنها دری که باز است، امیدی رنگ باخته را در تنش پررنگ می‏کند؛ امید به وفاداری حتّی یک نفر!
فردا که بر چوبه‏های دار، میهمان خویش را می‏بینند، چگونه غیرت آتش گرفته‏شان، خاکسترشان نخواهد کرد؟ چگونه در آتشی که خود افروخته‏اند، سوختن خویش را به تماشا می‏نشینند؟
این خانه فردا عزادار بال‏هایی است که در هجوم خنجرهای خشم و خصومت پرپر می‏شوند. این خانه فردا در بی‏داد تاریکی، فانوسی روشن نخواهد داشت و فردا آبستن حادثه‏ای است که تاریخ را در خونِ ندامت، شست و شو خواهد داد.

نوشتن دیدگاه