بهار سبز

كران شرق، كمان خطر كشيد،بيا در آسمان كبودم، كران سبزى باش خداى تيغ رهايى!چه حاجت آنكه دهد دل خميده ـ كه درخود فرو رودهردم فراخناى انا الحق! براى ديدن تو به خون نشست،هزاران دل تماشايى هزار ديده به ياد تو آرميد، بيا
كوير فتنه، امان مرا بريد ، بيا! بياكه قامت اين كهكشان خميد،بيا طلوع سبز تورا اين فلك،شويد؟بيا به انتهاى تكاپوى خود رسيد، بيا به روى دار،سرم بازسركشيد،بيا هزار ديده به ياد تو آرميد، بيا هزار ديده به ياد تو آرميد، بيا
محمد سرور تقوى

****

كجاست قامت سبزت؟بهارمان بس نيست دو چشم مىكنم اين كوه وكاه رابرراه چه فكرمىكنى اى مهربانترين!روشن مخواه گريه بپرهيزد از من اى مولا! كجاى خاك بخوابانم اين همه گل را؟ زياد فكر سفر مى كنى، دل ناچيز! يقين بدان كه سفر هست،بارمان بس نيست؟!
بيا بتاز و بتازان سوارمان بس نيست؟! اگر اشاره كنى انتظارمان بس نيست چه فكر مى كنى آيا غبارمان بس نيست؟! اگر چه عده ى پرهيزگار مان بس نيست بس است ساقه شكستن مزارمان بس نيست؟! يقين بدان كه سفر هست،بارمان بس نيست؟! يقين بدان كه سفر هست،بارمان بس نيست؟!
عباس چشامى

****

آستان شعرهايم خاك پايت، مقدمت سبز خيره ام تا دورها، تا انتهاى شوق ديدار، كى مىآيى تا كه دنيا مست عطر داد گردد؟! فرش دل،گسترده ام شايد كه مهمانم شوى تا ـ لحظه اى سيراب گردان تشنه ى ديار خود را بهترين اعجاز شعر و قامت شوق شاعرانى كى مىآيى؟اولين و آخرين گلواژه ى عشق! اىگلوى زخمى ام نغمه سرايت;مقدمت سبز!
از زمين تا آسمان تابى نهايت، مقدمت سبز تا كه بسرايم حديث دل برايت;مقدمت سبز اى تمام هستى زردم فدايت; مقدمت سبز رويش بوسه شوم بر دستهايت; مقدمت سبز از زلال چشمه ى سبز هدايت; مقدمت سبز درحريم اهل دل خالى ست جايت;مقدمت سبز اىگلوى زخمى ام نغمه سرايت;مقدمت سبز! اىگلوى زخمى ام نغمه سرايت;مقدمت سبز!
حيدر على شفيعى

****

بر شانه ى من است اندوه آسمان تو نبض رويشى، در ز مهرير خاك اى تك درخت عشق،دروسعت زمين خشكيده دست رود،درياست تشنه،زود اينجا هواى خاك، دلگير و غم فزاست; تا خود مرا بخوان،آن سوى كهكشان
با چشم من بخوان! با روح من بمان! اى بيكران سبز! اى سبز بيكران! اى جارى اميد، در رگ رگِ زمان! باران بيافرين! اى ابر مهربان! تا خود مرا بخوان،آن سوى كهكشان تا خود مرا بخوان،آن سوى كهكشان
نعمت ا. . . شمسى پور

****

مثل روز اول زمين بوى بو تراب مىدهى بوى شاخه هاى زرد نور،بوى آفتاب مىدهى طاقه طاقه آسمان عزيز،سهم شانه ى ستبر تو اى پر از طلوع روشنى، بوى التهاب مى دهى مشقهاى پاره پاره ام فكر صحبتى دوباره ام دستهاى خواهش مرا، باز كى جواب مىدهى؟ ردّ قصه هاى مشرقى، اى نسيم آخر الزّمان! هان چرا تو اينقدرمرا دست اضطراب مىدهى؟! ذوالجناح ايستاده است;علقمه به علقمه،عطش شطّ آتش است ذوالفقار;اسب وشتاب مىدهى سبز پوش مهربان برآى،صبح آرزودميده است خواب ديده ام كه مىرسى،عشق راجواب مىدهى خواب ديده ام كه مىرسى،عشق راجواب مىدهى
رضا طاهرى

****

ز بوى تو گر جهان شود پُر، خزان به باغى نمىنشيند به سينه،هنگام وصل سبزت،غم فراقىنمىنشيند اگر تو باشى ميان گلها،خزان نبيند نشان گلها فروغ مه، پر توان شود پرتو چراغى نمىنشيند خوشا ترا با دو ديده ديدن ، صداى پاى ترا شنيدن كه با تودر گوش باغ جانها، نفير زاغىنمىنشيند بيا كه از جوى چشم سردم، غرور اشكى گذر ندارد; زبسكه درعافيت نشستم به سينه داغى نمىنشيند دوباره مرغ مهاجر، اينجا ترانه مى خواند از بهارت به چشم پر انتظار گل، آيت سراغى نمىنشيند. چراغ راه عبور فردا بيا كه در فصل بىتو بودن شب شبستان لاله را مهر چلچراغى نمىنشيند چه كوچه پس كوچه هاى شهرىكه حجله درحجله لاله دارد به شوق وصل توباشد،ارنه گلى به راغىنمىنشيند به شوق وصل توباشد،ارنه گلى به راغىنمىنشيند
حميد كرمى

****

مىباردازدستش اعجاز،مردىكه بالا نشين است سحرى بكن با عصايت، تا نيل چشمم بخشكد ماييم و گاهى تغزّل، در كوچه باغ مزامير ارزانيت باد قلبم; ارزانيت باد شعرم; مىرويد اموج دريا در پهنه ى داغ و آتش آن روز آغاز عشق است; آغاز سبز زمين است.
تا عاشقى را بفهميد، هان! فرصت آخرين است! چشمان من رودرود است،دستان من گندمين است شعرى بخوان از زبورت;تصنيف گل،دلنشين است! اين است دار و ندارم; دار و ندارم همين است! آن روز آغاز عشق است; آغاز سبز زمين است. آن روز آغاز عشق است; آغاز سبز زمين است.
صالح محمدى امين

****

«ايمان بياوريم به آغاز فصل سبز» از زرد بى ترانه ى اكنون سفر كنيم باور كنيم باور فرداى عشق را درباوردوباره ى اين شاخه هاى خشك خنياگر قبيله ى باران، بيا! بيا! پر كردهايم دفتر احساس خويش را در انتظار ديدنت اى گل نشسته ايم ما در كنار پنجره ى باز فصل سبز
تا بشكفدشكوفه هاى اعجاز فصل سبز تا درك شاعرانه ى آغاز فصل سبز در بيت،بيت شعر غزلساز فصل سبز بيدار شو صميميت راز فصل سبز! همراه چون تو مى طلبد سازفصل سبز از واژه هاى ناب هم آواز فصل سبز ما در كنار پنجره ى باز فصل سبز ما در كنار پنجره ى باز فصل سبز
على محمد مسيحا

****

فصل شكوفايى ماست، صبح بهارى كه دارى اى آسمانى ترينم! در آسمان مانده بر جاى با آسمانت انيسند گلهاى محبوب مهتاب باور كن اين ابرها هم، ذوق چكيدن ندارند در شام سرد بيابان، چشم انتظار تو مانده ست بعد از غروب ز مستان، همراه آواز باران مى آيد از مشرقى سبز صبح بهارى كه دارى
شرقى ترين آفتاب است، آيينه دارى كه دارى صدكهكشان جاى پاى ازگشت وگذارىكه دارى خورشيد، پر مى گشايد در سايه سارى كه دارى تا آذرخش نخيزد از ذوالفقارى كه دارى فانوس چشمان زرد مجنون تبارى كه دارى مى آيد از مشرقى سبز صبح بهارى كه دارى مى آيد از مشرقى سبز صبح بهارى كه دارى
سيد اكبر مير جعفرى

****

كاش! روزى قصّه غمهايمان پايان بگيرد كاش! روزى،دست برداردزدلها بىقرارى ز آسمان دل ببارد، قطره قطره روشنايى بشكند بغض زمين را، گريه هاى عاشقانه شام بى فرداى بى پايان ما،شب زنده داران درسكوت لحظه ها جارى شود عطر شقايق چشمه نورى بتابد، از افق هاى رهايى سايه ساررحمتى پيدا شوداز بىكران ها آفتاب عالم افروزى برآيد ناگهانى «نسترن»درسايه دستان سبزِ مهربانى كاش! روزى قصّه غمهايمان،پايان بگيرد
دردهاى بى نصيبى هايمان،درمان بگيرد كارهاى بى سرو سامانمان،سامان بگيرد لحظه هامان بوى سبز نغمه باران بگيرد ناگهان در ناگهانِ زندگى، توفان بگيرد روشنى از چشمه خورشيد جاويدان بگيرد لحظه هامان عطر دلجوى گل ايمان بگيرد عالم از سرچشمه نور خدايى، جان بگيرد زندگى را در پناه روشنِ قرآن بگيرد شادمانى ها نشان اين دل ويران بگيرد كاش! روزى قصّه غمهايمان،پايان بگيرد كاش! روزى قصّه غمهايمان،پايان بگيرد
نسترن قدرتى

نوشتن دیدگاه