2 . كتب تفاسير آن ها مشتمل بر كفريات و افترائاتى نسبت به مقام مقدّس انبياست كه مخالف با مبانى دين مبين و اصول مسلّمه اسلام است ; مثل اينكه در تفسير آيه (وَما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُول وَلا نَبِيّ إِلاّ إِذا تَمَنّى أَلْقَى الشَّيْطانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ فَيَنْسَخُ اللهُ ما يُلْقِي الشَّيْطانُ ثُمَّ يُحْكِمُ اللهُ آياتِهِ وَاللهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ)(34) مى گويند معنى آيه اين است كه هر گاه پيغمبرى تكلّم كند ، يا حديث گويد ، يا تلاوت و قرائت آيه كند ، شيطان در آن ميان القاى ضلالت (=گمراهى ، باطل) كند .و گويند : وقتى پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) سوره نجم را در مجمع مشركين مكّه قرائت مى فرمود ، هنگامى كه به اين آيه رسيد : (أَفَرَأَيْتُمُ اللاّتَ وَالْعُزّى* وَمَناةَ الثّالِثَةَ الأُخْرى)(35) شيطان اين دو جمله را بر زبان پيغمبر(صلى الله عليه وآله) جارى كرد :
«تلك الغرانيق العلى ، منها الشفاعة ترتجى»(36) .
(اين بت ها نيكويان بلند مرتبه اى هستند كه از آن ها اميد شفاعت برده مى شود) .
چون قريش اين بشنيدند خرسند شده و گفتند : محمّد(صلى الله عليه وآله) خدايان ما را مى ستايد و به سجده افتادند ، جبرئيل پيغمبر را خبر داد و حضرتش محزون شد ، پس اين آيه براى تسليت پيغمبر(صلى الله عليه وآله) نازل شد كه به زعم آنان مفادش اين است ، كه «همه انبيا و رسل هر گاه تلاوت آيات مى كردند شيطان در زبان آن ها تصرف مى كرد; ولى خداوند القاى شيطان را برطرف و آيات خود را محكم مى دارد» ; و اين كلام از وجوهى فاسد است :
أ . منافى با عصمت انبياست .
ب . موجب سلب وثوق و اعتماد از گفتار آن ها مى شود .
ج . منافى با آيات قرآن است ، مانند آيه شريفه (وَما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى* إِنْ هُوَ إِلاّ وَحْيٌ يُوحى* عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوى)(37) كه در همان سوره و النجم است و آيات ديگر .
د . سوره حج كه شامل آيه مزبور است در مدينه نازل شده و سوره نجم در مكّه و بيش از ده سال بين نزول اين دو سوره فاصله شده و هيچ گونه مناسبتى با تسليت ندارد . و معنى ظاهر آيه اين است كه ، «هر رسول و نبى را كه فرستاديم آرزوى او هدايت قومش بود و شيطان القاى ضلالت مى كرد و مردم را اغوا مى نمود ; ولى خداوند رفع القاى شيطان را مى نمود و آيات خود را محكم مى فرمود» .
و از اين قبيل كفريات و افترائات در كلمات آن ها بسيار است ، كه إن شاء الله هر يك را در محل خود اشاره خواهيم كرد .
3 . مطالبى كه در ذيل آيات متعرض مى شوند اكثر تفسير به رأى است و اخبارى را كه در مذمّت آن بود قبلاً متذكر شديم(38) .
4 . رواياتى كه نقل مى كنند اغلب از كتب يهود و نصاراست و حال كتاب هاى آن ها معلوم است .
5 . اخبارى كه از پيغمبر(صلى الله عليه وآله)نقل مى كنند اگر منتهى به امثال ابو هريره (39) و أنَس بن مالك (40) و اشباه اين ها بشود كه حالشان نزد شيعه اماميه معلوم و كذّاب و جعّال بودنشان مسلّم و اگر به اميرالمؤمنين(عليه السلام) و ابن عباس (41) و سلمان (42)
و عمّار(43) و امثال اين ها بشود از حيث سند ضعيف است و اگر در بعض موارد استناد به روايات آن ها شود براى الزام يا استفاضه و توافق و اثبات تواتر است .
6 . قطع نظر از امور فوق ، اين ها اهل خبره فن نيستند تا گفته شود رجوع به اهل خبره با شرايطش جايز است ; زيرا به محض نوشتن كتاب تفسير و نام مفسّر بر خود نهادن ، خبرويّت ثابت نمى شود و بر فرض كه اهل خبره باشند فاقد شرايط مرجعيّتند .
_______________________________________________
[34] ـ و ما نفرستاديم قبل از تو رسولى و نه نبيى ، مگر اينكه زمانى كه آرزو كند ، القا مى كند شيطان در آمال و آرزوى او ، پس خداوند برطرف مى فرمايد آنچه را شيطان القا كرده ، پس از آن محكم مى فرمايد خدا آيات خود را و خداوند عالم و حكيم است . سوره حج: آيه 52 .
[35] .  آيا پس مشاهده مى كند لات و عزى و مناة سومى ديگرى را ؟  سوره نجم : آيه 19 ـ 20 .
[36] .  مناقب آل أبى طالب : ج1 ، ص78 و بحار الأنوار : ج 17 ، باب عصمته(صلى الله عليه وآله) وتأويل بعض ما يوهم خلاف ذلك ، ص67 و ص87 ، ح15 .
[37] .  واز روى هواى نفس و خواهش نفسانى چيزى نمى گويد ; آنچه مى فرمايد نيست مگر وحى الهى كه به او وحى شده ; تعليم كرد او را شديد القوى . سوره نجم : آيه 3 ـ 5 .
[38] .  ر . ك : همين جلد ص 97 .
[39] .  ابو هريره ; نام و تاريخ دقيق ولادت وى مشخص نيست ، در سال هفتم هجرى مسلمان شد و فقط سه سال محضر پيامبر را درك كرد و در اين ايام هميشه همراه پيامبر بود تا فقط شكمش را سير كند . وى در بين تمام اصحاب پيامبر بيشترين حديث را از ايشان نقل كرده كه اكثر آن ها جعلى و دروغ است . در زمان عمر حاكم بحرين شد و توسط او نيز عزل شد . در نزد شيعه مطرود و كذاب است . وى در سال 59 هجرى از دنيا رفت . موسوعة طبقات الفقهاء : ج 1 ، ص 37 .
[40] .  انس بن مالك ; وى ده سال قبل از هجرت به دنيا آمد و در سال 91 يا 93 هجرى از دنيا رفت ، جزو اصحاب پيامبر و نيز خادم ايشان بود ، مسند حديثى وى شامل 2280 حديث است . وى از كسانى است كه حاضر نشد بر جريان و حديث غدير شهادت بدهد ، لذا حضرت على (عليه السلام) او را نفرين كرد و وى مبتلا به بيمارى پيسى شد . در نزد شيعه تضعيف و كذاب شمرده شده است . موسوعة طبقات الفقهاء : ج 1 ، ص 49 .
[41] . عبدالله بن عباس ; پسر عموى پيامبر و بزرگ خاندان بنى عباس ، از مفسران بزرگ و بلكه بزرگترين مفسر قرآن كريم در عصر صحابه پيامبر مى باشد كه تفسير قرآن را نزد حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) آموخت ، گرچه كه وى در زمان رحلت پيامبر سيزده سال بيشتر نداشت ، اما با اين حال همواره ملازم پيامبر بود و پيامبر نيز در حق وى دعا كرد كه خداوند به او حكمت و علم آموخته و در دين اسلام فقيه نمايد ، امام على (عليه السلام) نيز تفسير ابن عباس را ستوده و مردم را به گرفتن و آموختن آن از ابن عباس تشويق مى نمود . وى از خواص شاگردان امام على بود و در تفسير قرآن نبوغ و شهرت فراوانى داشت . وى در سال 68 هجرى از دنيا رفت . يادآور مى شود كه ايشان غير از عبيدالله بن عباس ، فرمانده سپاه امام حسن مجتبى (عليه السلام) است كه فريب وعده هاى معاويه را خورد و امام را رها نمود و به معاويه پيوست . الوافى بالوفيات : ج 17 ، ص 121 ; معجم رجال الحديث : ج 11 ، ص 246 و سير أعلام النبلاء : ج 3 ، ص 333 .
[42] .  سلمان فارسى ; نام اصلى وى « روزبه » بوده كه بعد از مسلمان شدنش ، توسط پيامبر « سلمان » ناميده شد . در جستجوى دين حق از ايران خارج شد و در مدينه با پيامبر ملاقات كرد و مسلمان شد و در جنگ خندق شركت نمود كه نقشه حفر خندق در اين جنگ طرح او بوده است . در زمان عمر ، حاكم شهر مدائن شد و در همان جا نيز فوت كرد . پيامبر در شأن او فرموده كه سلمان از ما اهل بيت است و نيز فرمود كه اگر ايمان ده درجه داشته باشد سلمان تمام آن ده درجه را دارد . و نيز از پيامبر روايت شده كه بهشت مشتاق سه نفر است ، على ، عمار و سلمان . وى در سال 34 يا 35 هجرى فوت كرد و امام على (عليه السلام) در تشييع جنازه او در مدائن حاضر شد و بر او نماز گزارد . موسوعة طبقات الفقهاء : ج 1 ، ص 117 .
[43] .  عمار بن ياسر ; وى 57 سال قبل از هجرت به دنيا آمد و در سال 37 هجرى در ركاب امام على (عليه السلام) در جنگ صفين به شهادت رسيد . پدر و مادر او اولين شهيدان در راه اسلام هستند و خود او نيز از خواص اصحاب پيامبر و ياران على بود . در مقام او احاديثى از پيامبر نقل شده است . از جمله آنكه پيامبر فرمود بهشت مشتاق سه نفر است : على ، عمار و سلمان . عمر او را به عنوان حاكم كوفه قرار داد . پيامبر نيز در حديثى پيش بينى كرده بود كه وى توسط گروه ستمكارى ( اصحاب معاويه ) به شهادت خواهد رسيد كه اين گونه هم شد . موسوعة طبقات الفقهاء : ج 1 ، ص 209 .

نوشتن دیدگاه