30 «قالَ رَبِّ انْصُرْنِى عَلَى الْقَوْمِ الْمُفْسِدِينَ»
 
ترجمه :
30. حضرت لوط عرض كرد: پروردگار من، مرا يارى فرما و نصرت ده بر قومى كه فساد مى كنند[1] .
 
تفسير :
[خدا انبيا ومؤمنين را همواره يارى مى‌كند]
(قالَ رَبِّ انْصُرْنِى) خداوند تبارك و تعالى انبياى خود را و مؤمنين به آن‌ها را يارى مى‌فرمايد و نجات مى‌دهد و دشمنان آن‌ها را هلاك مى‌كند و در قيامت هم از كليه مهالك نجات مى‌دهد: (إِنّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِى الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يَوْمَ يَقُومُ الاَْشْهادُ)[2]  مؤمن بايد در هر حالى پناه به خدا ببرد به خصوص  در گرفتارى‌ها و بلاها. خداوند پناه بى‌پناهان است، دادرس درماندگان است، فريادرس بيچارگان است به خصوص مظلومين كه قسم ياد كرده :
«وَ عِزَّتِي وَ جَلاَلي لا يَجُوزُنِي ظُلْمُ ظَالِمٍ»[3] .
 
[ظلم ظالم بخشودنى نيست]
و اين گناهى است كه قابل عفو نيست، زيرا عفو از ظالم، ظلم به مظلوم است به خصوص هر چه ظلم شديدتر باشد و قُرب مظلوم در پيشگاه احديت بيشتر باشد، مثل انبيا و ائمه هدا و صدّيقه طاهره و الأقرب فالأقرب نصرت الهى [به مظلوم هر چه به خدا نزديكتر باشد] بيشتر و بالاتر مى‌شود.
(عَلَى الْقَوْمِ الْمُفْسِدِينَ) افساد در زمين مجرد شرك و كفر و فساد اخلاق و افعال و اعمال سيئه نيست، بلكه اضلال ديگران و اشاعه فحشا و منكرات و دعوت به اعمال سيئه و ظلم و غير اين‌ها را [هم] شامل مى‌شود.

______________________________________________

[1] .  ترجمه ديگر: لوط گفت: پروردگارا، مرا بر قوم فسادكار غالب گردان.
[2] .  در حقيقت، ما فرستادگان خود وكسانى را كه گرويده‌اند، در زندگى دنيا وروزى كه گواهان بر پاى مى‌ايستند قطعاً يارى مى‌كنيم. سوره غافر (مؤمن): آيه 51.
[3] .  به عزت وجلالم سوگند كه از ظلم ظالم نمى‌گذرم. المحاسن: ج1، ص7، ح18؛ كافى: ج2،ص443، ح21 و بحار الأنوار: ج6، ص29، ح35.

نوشتن دیدگاه