105 «وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِى الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الاَْرْضَ يَرِثُها عِبادِىَ الصّالِحُونَ»
 
ترجمه  :
105. و هرآينه به تحقيق نوشتيم در زبور از بعد ذكر اينكه زمين را ارث مى‌برند بندگان من كه صالح باشند.
تفسير :
[در بيان كتب انبياى گذشته]
(وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِى الزَّبُورِ) «زبور» كتابى است كه خداوند براى داود فرستاد كه كتب آسمانى چهار است: تورات، انجيل، زبور، قرآن و اما بر انبياى قبل از موسى صحيفه نازل مى‌شد صحف آدم و شيث و نوح و ابراهيم و تمام اين‌ها نوشته نازل مى‌شد، و لذا نسبت به قبل از موسى تعبير به صُحُف كردند و بر موسى هم اطلاق الواح و صُحُف شده، مى‌فرمايد: (صُحُفِ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى) (1) .
و نيز مى‌فرمايد: (أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِما فِى صُحُفِ مُوسى * وَ إِبْراهِيمَ الَّذِى وَفّى) (2) .
و نيز مى‌فرمايد: (وَ أَلْقَى الاَْلْواحَ).
و نيز مى‌فرمايد: (أَخَذَ الاَْلْواحَ) (3) .
و زبور بر داود نازل شد: (وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً) (4) . و زبور به معنى نوشته است، چنانچه مى‌فرمايد: (وَ كُلُّ شَىْءٍ فَعَلُوهُ فِى الزُّبُرِ) (5) .
و انجيل كه همان زمان طفوليت عيسى (علیه السلام) نازل شد كه مى‌فرمايد: (إِنِّى عَبْدُ اللهِ آتانِىَ الْكِتابَ وَ جَعَلَنِى نَبِيّاً) (6) .
فقط قرآن به نحو تلاوت و قرائت بر پيغمبر نازل شده كه صدق كلام مى‌كند، لذا مى‌گويى: كلام اللهَ وَلو اسم كتاب بر او صادق است و اسم لوح: (إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِى كِتابٍ مَكْنُونٍ) (7) ، (بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِيدٌ* فِى لَوْحٍ مَحْفُوظٍ) (8) .
(مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ)، بعضى گفتند: تورات بوده (9) ، بعضى گفتند: كتب و صُحُف انبياى سَلَف (10) ، بعضى گفتند: لوح محفوظ (11) . لكن به نظر مى‌رسد كه بيان انبيا بوده كه بشارت به وجود پيغمبر اسلام و ائمه اطهار : و خروج مهدى ـ عجل الله فرجه ـ و دوره رجعت باشد به اُمم خود، چنانچه در آيه شريفه (وَ إِذْ أَخَذَ اللهُ مِيثاقَ النَّبِيِّينَ لَما آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتابٍ وَ حِكْمَةٍ ثُمَّ جاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَكُمْ لَتُوْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ...) الى قوله (وَ أَنَا مَعَكُمْ مِنَ الشّاهِدِينَ) (12)  شرحش گذشت (13) .
(أَنَّ الاَْرْضَ يَرِثُها عِبادِىَ الصّالِحُونَ)، اين آيه يكى از آيات دالّه بر ظهور مهدى  (عج الله تعالی و فرجه الشریف) و رجعت ائمه : است.

________________________________________________________________________________

  1.  صحيفه‌هاى ابراهيم و موسى. سوره اعلى : آيه 19.
  2.  يا به آنچه در صحيفه‌هاى موسى آمده خبر نيافته است؟ و (نيز در نوشته‌اى) ابراهيم كهوفا كرد. سوره نجم : آيات 36 ـ 37.
  3.  و الواح را انداختند الواح را گرفت. سوره اعراف آيه 150 ـ 154.
  4.  و به داود زبور داديم. سوره اسراء : آيه 55 و نساء آيه 163.
  5.  و هر چه كرده‌اند در نامه عمل آن‌ها ثبت شده. سوره قمر : آيه 52.
  6.  محققاً من بنده خداوند هستم كه به من كتاب داده و مرا پيغمبر قرار داده است. سورهمريم: آيه 30.
  7.  كه اين قطعاً قرآنى است ارجمند در كتابى نهفته. سوره واقعه : آيات 77 ـ 78.
  8.  بلكه اين قرآنى است با مجد و شرافت كه در لوحى محفوظ است. سوره بروج : آيات21ـ22.
  9.  ر. ك: تفسير التبيان: ج7، ص273 و تفسير البغوى: ج3، ص271.
  10.  ر. ك: مجمع البيان: ج7، ص106.
  11.  ر. ك: تفسير ابن عباس: ص205 و تفسير مجمع البيان: ج7، ص106.
  12.  و ياد كن زمانى كه خداوند عهد و ميثاق گرفت از تمام انبيا بر اينكه اعطا فرمودم به شماكتاب و حكمت را و پس از شما پيامبرى مى‌آيد كه آنچه با شما هست تصديق مى‌فرمايد.بايد ايمان به آن پيامبر داشته باشيد و او را يارى كنيد. فرمود: آيا به اين عهد و ميثاق اقرارداريد و به اين اقرار مى‌گرويد گفتند اقرار داريم فرمود: پس شاهد باشيد و من هم با شما ازمشاهدين هستم. سوره آل عمران: آيه 81.
  13.  ر. ك: همين تفسير، ج4، ص451 ـ 456.

نوشتن دیدگاه