26   « اللّه‏ُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَيَقْدِرُ وَفَرِحُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَمَاالْحَياةُ الدُّنْيا فِى الاْخِرَةِ إِلاّ مَتاعٌ »
ترجمه :
26. خداوند تبارك و تعالى بسط مى‏دهد و توسعه رزق هر كه را مصلحت باشد و حكمت اقتضا كند و مشيتش تعلق بگيرد و تنگ مى‏گيرد و تضييق مى‏فرمايد هر كه را اصلاح داند و اهل دنيا فرح‏ناك مى‏شوند به اين امتعه دنيوى و توسعه آن و حال آنكه نيست اين حيات دنيوى در جنب آخرت مگر يك مايه تعيشى تا مدت قليلى ، چنانچه مى‏فرمايد: «وَ لَكُمْ فِى الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتاعٌ إِلى حِينٍ»[1] .
تفسير:
[ در بسط و تنگى رزق و حكم آن‏ها ]
«اللّه‏ُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ» « بسط رزق » حِكَم و مصالحى دارد : بسا در اثر عبادت و بندگى و توجه به خدا بسط مى‏دهد كه يكى از مثوبات دنيوى آن‏هاست و بسا براى امتحان است كه در توسعه ، دست از وظايف دينى خود برمى‏دارد يا عمل مى‏كند و بسا توسعه يك نفر ، امتحان صد نفر مى‏شود و بسا از راه غضب و عقوبت است: «لِيَزْدادُوا إِثْماً وَلَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ»[2].
«وَ يَقْدِرُ» و همچنين ضيق معيشت حكمى دارد: يكى آنكه آلوده به زخارف دنيوى نشوند و متوجه حق گردند؛ يكى عقوبت معاصى كه موجب ضيق مى‏شود ؛ يكى امتحان و غير اين‏ها.
«وَ فَرِحُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا»، نوع بشر علاقه به زندگانى دنيا دارند و حال آنكه صد سال با يك روز تفاوتى ندارد؛ بالاخره بايد رفت. گفتند حضرت نوح عليه‏السلام سال عمر كرد، موقع قبض روحش به ملكالموت فرمود: «مثل اين است كه از آفتاب آمدم به سايه» .
«وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا فِى الاْخِرَةِ إِلاّ مَتاعٌ» حيات فانيه با حيات باقيه چه نسبتى دارد؟ اگر بگوييم مثل قطره است به دريا، كم گفته‏ايم؛ زيرا دريا هم فانى مى‏شود. تمام عمر دنيا با يك نفس برابر است؛ فقط حيات دنيا براى تحصيل آخرت خوب است والاّ هرچه كمتر باشد، بهتر است.
------------------------------------------------------------
[1] .  و براى شما در زمين تا مدت محدودى محل قرار و برخوردارى [از نعمات خداوند] مى‏باشد. سوره بقره: آيه 36.
[2] .  بلكه موجب زيادتى معاصى آن‏هاست و براى آن‏هاست عذاب خواركننده. سوره آل عمران: آيه 178.

نوشتن دیدگاه