169   « فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ وَرِثُوا الْكِتابَ يَأْخُذُونَ عَرَضَ هذَا الْأَدْنى وَيَقُولُونَ سَيُغْفَرُ لَنا وَإِنْ يَأْتِهِمْ عَرَضٌ مِثْلُهُ يَأْخُذُوهُ أَ لَمْ يُؤخَذْ عَلَيْهِمْ مِيثاقُ الْكِتابِ أَنْ لا يَقُولُوا عَلَى اللّه‏ِ إِلاَّ الْحَقَّ وَدَرَسُوا ما فِيهِ وَالدّارُ الآْخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ»
ترجمه :
169. پس جايگزين شدند از بعد از رفتن آن‏ها از دنيا جايگزينانى كه به ميراث از آن‏ها تورات را ارث بردند و مى‏گرفتند زخارف دنيوى را از هر راهى كه به دست آن‏ها مى‏آمد از حلال يا حرام و مى‏گفتند خداوند ما را مى‏آمرزد و اگر باز به دست آن‏ها مى‏آمد از اين زخارف و مثل آنچه به دست آورده بودند مى‏گرفتند، آيا از آن‏ها عهد و ميثاق در تورات گرفته نشده بود كه از مال حرام اجتناب كنيد و حال آنكه مكرراً در تورات خوانده بودند و حال آنكه دار آخرت بهتر است براى كسانى كه از حرام اجتناب و پرهيز مى‏كنند، آيا پس تعقل نمى‏كنيد؟
تفسير :
[ ارتكاب معاصى و اصرار بر آن ، مانع آمرزش ]
«فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ»؛ يعنى بعد از بنى اسرائيل كه به عذاب الهى يا به مرگ هلاك شدند «خَلْفٌ» يك دسته ديگر از بنى اسرائيل، يعنى قرن بعد از قرن آن‏ها جاى آن‏ها جايگزين شدند و به وجود آمدند و كتاب تورات از سابقين به لاحقين رسيد: «وَرِثُوا الْكِتابَ»، لكن اعتنايى به دستورات آن نكردند و حبّ دنيا چنان چشم و گوش آن‏ها را پر كرده بود كه به هر وسيله‏اى كه ممكن بود از راه حرام، رشوه، يا تقلب، غش، سرقت، حيله و تزوير.
«يَأْخُذُونَ عَرَضَ هذَا الْأَدْنى»، تعبير به «عَرَضَ» براى اين است كه گفتند: « كلّ ما بالعرض يزول »؛ دنيا و زخارف آن فانى مى‏شود و از دست مى‏رود، و تعبير به «ادنى» يا دنائت و پستى است يا از دنوّ و پيش است نسبت به آخرت.
«وَيَقُولُونَ سَيُغْفَرُ لَنا»؛ فقط تمنّاى مغفرت دارند بدون آنكه توبه كنند و دست از حرام بكشند، چنانچه امروزه قرآن را مكرر مى‏خوانند و احكام آن را مخالفت مى‏كنند و مى‏گويند ما را خدا مى‏آمرزد. اگر ما هم جهنم رويم على مى‏ماند و حوضش، اين معاصى ما كه چيزى نيست، آن معاصىِ بزرگ باعث جهنم مى‏شود و عذاب.
«وَإِنْ يَأْتِهِمْ عَرَضٌ مِثْلُهُ يَأْخُذُوهُ»، كه اصرار بر معاصى دارند و ندامت و توبه در كار نيست هر چه باشد و هر كجا باشد مال دنيا را مى‏گيرند و مى‏بلعند.
«أَ لَمْ يُؤخَذْ عَلَيْهِمْ مِيثاقُ الْكِتابِ»، مخصوصاً حتى در همين تورات رايج اهل كتاب لعن كرده هر كه را كه به احكام آن عمل نكند، لذا نصارا در حق عيسى عليه‏السلاممى‏گويند: «إفتدانا من لعنه الناموس»[1] .
«أَنْ لا يَقُولُوا عَلَى اللّه‏ِ إِلاَّ الْحَقَّ» ، كجا دارد و در چه كتابى است كه اصرار بر معاصى بالاخص معاصىِ كبار را خدا مى‏آمرزد. «وَدَرَسُوا ما فِيهِ» مكرر خوانده‏اند و فراگرفته‏اند كه غير از حق و واقع نسبت به خدا ندهيد.
«وَالدّارُ الاْخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ»؛ تقواى از معاصى كه سعادت و رستگارى، از براى مؤن با تقواست.
«أَ فَلا تَعْقِلُونَ»، عقل سليم البته حكم مى‏كند كه اوامر الهى بايد امتثال شود و از نواهى او بايد اجتناب كرد و بهشت از براى مطيع است و استحقاق عذاب از براى عاصى، مگر آنكه به يك وسيله اگر با ايمان از دنيا برود مورد عفو واقع شود، لكن نبايد مطمئن شد و طغيان در معاصى و گناه كرد.
----------------------------------------------------
[1] .  يعنى عيسى ، فداى ما شد از لعنت ناموس ، يعنى براى از بين رفتن و بى‏اثر شدن لعنت تورات و يا بخشيده شدن ما ، عيسى فدايى و پيش مرگ ما شد . الكتاب المقدس العهد الجديد: ص307 ؛ الانحرافات الكبرى: ص297 و الهدى الى دين المصطفى : ج1 ، ص306 .

نوشتن دیدگاه