82 «الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ»

ترجمه :
82. كسانی كه ايمان آوردند و آلوده و ملبس نكردند ايمان خود را به ظلم اين‏ها اختصاص دارند به ايمنی و اين‏ها هدايت شدگانند.

[ نجات منوط به ايمان و عمل صالح ]
اين آيه شريفه فوق [از] آياتی است كه نجات و سعادت را منوط فرموده به ايمان و عمل صالح ، بلكه اشاره به مقام عصمت است ، زيرا می‏فرمايد:
«الَّذِينَ آمَنُوا»به حقيقت ايمان و درجات آن «وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ» چه ظلم به غير و چه ظلم به نفس و كسی كه در تمام عمر يك معصيت از او صادر شده باشد ملبس كرده ايمان خود را به ظلم و لو موفّق به توبه شده باشد و لباس ظلم را از بدن ايمان كنده باشد. پس فقط معصومين ، كه آنی اين لباس را در تن ايمان نپوشيده باشند، مشمول اين آيه هستند ؛ نظير آيه «لا يَنالُ عَهْدِی الظّالِمِينَ»[1].
«أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ» « لام » اختصاص ، امنيت مخصوص به اين طايفه است، زيرا غير اين‏ها كسانی كه يك معصيت از آن‏ها صادر شده اگر خدا او را به اين معصيت مؤاخذه كند خلاف عدل نشده ، بلی ، مقام تفضل مقام ديگری است، حتی اگر موفق به توبه هم شده باشد ، زيرا قبولی توبه هم از روی تفضل است ، اگر قبول نفرمايد خلاف عدل نشده. «وَهُمْ مُهْتَدُونَ» اين‏ها هستند كه قبول هدايت كردند و نايل به مقصود شدند. اشكال و دفع.
اما الاشكال : آنكه مكرر در همين تفسير و در كلم الطيب[2] گفته‏ ايم كه انبيا و معصومين هم ، نايل شدن آن‏ها به آن فيوضات الهيه از باب تفضل است نه استحقاق.
و اما الدفع: فرق است بين ايمنی از عذاب و نيل به ثواب. قطعاً كسی كه آلوده به معصيت نشده استحقاق عذاب ندارد و عذاب به او ظلم و خلاف عدل است و لكن نيل به مثوبات از باب تفضل است ، زيرا تمام عبادت آن‏ها وظيفه عبوديت است و تقابل با نعم الهی نمی‏كند، چه رسد استحقاق مثوبت داشته باشند.

/_α_//_α_//_α_//_α_//_α_//_α_//_α_//_α_//_α_//_α_/

[1] . عهد امامت من به ستمكاران نمی‏رسد. سوره بقره: آيه 124.
[2] . الكلم الطيب : ص158 ـ 159 . 

نوشتن دیدگاه