22   «قالُوا يا مُوسى إِنَّ فِيها قَوْماً جَبّارِينَ وَ إِنّا لَنْ نَدْخُلَها حَتّى يَخْرُجُوا مِنْها فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْها فَإِنّا داخِلُونَ»
ترجمه :
22. در جواب حضرت موسى گفتند كه در اين ارض مقدسه قومى هستند جبّار با كمال قدرت و عظمت و ما طاقت مقاومت با آن‏ها را نداريم، اگر آن‏ها تخليه كردند و بيرون رفتند ما وارد خواهيم شد.
[ماجراى گردن‏كشان و دوازده نقيب]
« قوم جبّارين » سكنه اريحا بسيار با عظمت و طول قامت داشتند كه از جمله آن‏ها عَوْج [بن عَنَق] بود ، كه گفتند دوازده نقيب كه حضرت موسى فرستاده بود در آستين خود حبس كرد و آورد نزد ملك، آن‏ها را نثار كرد و گفت : اين‏ها آمده ‏اند با ما جنگ كنند. ملك آن‏ها را گفت : برويد و خبر قوّت و قدرت ما را به قوم خود برسانيد.
تفسير :
«قالُوا يا مُوسى إِنَّ فِيها قَوْماً جَبّارِينَ» ، بسيار تعجب است كه بنى اسرائيل با آن قدرت نمايى‏ها كه از خداوند مشاهده كرده بودند كه عصاى موسى اژدهايى شود كه تمام سحرِ سحره فرعون را بلع كند و به دريا زند دوازده شكاف شود دريا، و خشك شود كه آن‏ها عبور كنند، و بر سنگ زند دوازده چشمه آب جارى شود، قدرت دارد كه با همين عصا تمام قوم جبّارين را نابود كند، چنانچه گفتند حضرت موسى عليه‏ السلام دوازده ذراع طول قامت او بود و عصاى او هم دوازده ذراع بود و دوازده ذراع هم جستن داشت و عصاى او اصابت كرد به پشت پاى عَوْج، افتاد و هلاك شد.
«وَ إِنّا لَنْ نَدْخُلَها حَتّى يَخْرُجُوا مِنْها» و غافل از اينكه آن‏ها به خودى خود كه مملكت را رها نمى‏كنند، ولى بعد از دخول بنى اسرائيل خداوند ايجاد رعب و خوفى در قلوب آن‏ها مى ‏كند كه قهراً فرار مى ‏كنند، چنانچه در قلوب مشركين ايجاد فرمود كه حضرت رسالت مى ‏فرمايد: «نُصِرْتُ بالرُعْبِ»[1].
و در حق طالوت فرمود: «كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً بِإِذْنِ اللّه‏ِ»[2].«فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْها فَإِنّا داخِلُونَ»، تعليق بر محال، زيرا خروج آن‏ها متفرع بر دخول اين‏هاست، اگر دخول هم متفرع بر خروج باشد دور لازم مى ‏آيد. لذا مى‏ فرمايد :
-----------------------------------------------------
[1] . من به وسيله وحشتى كه در دل مشركان افتاد، يارى شدم . الخصال : ص323 ، ح56 و بحار الأنوار : ج8 ، ص38 ، ح17 .
[2] .  چه بسيار لشكرهايى اندك كه بر لشكرهاى انبوه بر مشيّت حق غالب شده‏ اند. سوره بقره : آيه 249 .

نوشتن دیدگاه