173  «فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ فَيُوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ وَ يَزِيدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَ أَمَّا الَّذِينَ اسْتَنْكَفُوا وَ اسْتَكْبَرُوا فَيُعَذِّبُهُمْ عَذاباً أَلِيماً وَ لا يَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللّه‏ِوَلِيّاً وَ لا نَصِيراً»
ترجمه :
173. بعد از اينكه تمام در روز حشر مجتمع شدند، آن‏ها را دو دسته مى‏ كنند. پس كسانى كه ايمان آوردند و عمل صالح نمودند، اجر و مزد آن‏ها را به مقدار كافى و وافى عنايت مى ‏فرمايد، بلكه زيادتر از مقدار كافى به فضل و كرم خود مرحمت مى ‏كند. و اما كسانى كه استنكاف از توحيد نمودند و مشرك شدند و تكبر ورزيدند و زير بار انبيا نرفتند، پس آن‏ها را عذاب مى‏ كند عذاب دردناكى و يافت نمى ‏شود براى آن‏ها جز خدا، ولى و نه ياورى.
تفسير :
[ اجر مؤمن صالح و عقوبت روى‏ گردانِ متكبر ]
«فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا» ؛ به تمام انبيا و آنچه شرط ايمان است. «وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ» مراد اين نيست كه تمام اعمال صالحه را به جا بياورند، زيرا ممكن نيست، و مراد اين نيست كه تمام اعمال آن‏ها صالحه باشد، زيرا اعمال مباحه يا مكروهه هم از آن‏ها صادر مى‏ شود ؛ بلكه مراد اتيان به واجبات و ترك محرمات است.
«فَيُوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ»، تعبير به «اجر» نوع تفضل است، زيرا استحقاق براى احدى نيست. بلكه مراد آنكه خداوند به وعده‏ هايى كه بر هر يك از اعمال صالحه در كتابش يا به لسان انبيا و ائمّه عليهم‏ السلام داده وفا مى ‏فرمايد .
«وَ يَزِيدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ»؛ بيش از آنچه وعده داده عنايت مى‏ كند تفضلاً. «وَ أَمَّا الَّذِينَ اسْتَنْكَفُوا» «استنكاف» از توحيد، مثل نصارا كه قائل به تثليث و يهود كه به شرك رفتند و ساير طبقات مشركين، «وَ اسْتَكْبَرُوا» كه مخالفت انبيا و دستورات الهى كردند «فَيُعَذِّبُهُمْ عَذاباً أَلِيماً».
«وَ لا يَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللّه‏ِ وَلِيّاً وَ لا نَصِيراً» اشاره به اين است كه مثل حضرت عيسى يا مريم يا روح القدس از نصارا بيزارند و اين توهّمى كه مى ‏كنند كه آن‏ها نجاتشان مى ‏دهند توهّم فاسدى است، و همچنين حضرت موسى و ساير انبياى بنى اسرائيل يهود را نجات مى ‏بخشند، و هم بت‏هاى مشركين آن‏ها را شفاعت مى‏ كنند غلط است، جز خدا ولىّ و ناصرى نخواهند يافت.

نوشتن دیدگاه