134   «مَنْ كانَ يُرِيدُ ثَوابَ الدُّنْيا فَعِنْدَ اللّه‏ِ ثَوابُ الدُّنْيا وَ الاْخِرَةِ وَ كانَ اللّه‏ُ سَمِيعاً بَصِيراً»
ترجمه :
134. كسى كه مقصودش فقط فوايد و مثوبات دنيوى است بداند كه نزد خدا هم مثوبات دنيوى است و هم اخروى و خداوند سميع است به گفتار آن‏ها و بصير است به رفتار آن‏ها.
تفسير :
[در فوايد اسلام ظاهرى و اسلام حقيقى]
اين آيه تعريض بر منافقين و ظاهربينان است كه دين و اسلام و ايمان را فقط براى دنيا طلب مى‏كنند كه جان و مال و عرض آن‏ها محفوظ باشد و از غنايم و فوايد آن بهره‏مند شوند و معتقد به قيامت و مثوبات اخروى نيستند، مثل اكثر اهل زمان حاضر ، بلكه اكثر ازمنه فقط اسلام ظاهرى دارند. خداوند مى ‏فرمايد كه اسلام حقيقى و عقيده باطنى هم اين مثوبات دنيوى را در بر دارد و هم مثوبات اخروى و آن سعادت ابدى و بهشت و نعم دايمى را .
لذا مى‏فرمايد: «مَنْ كانَ يُرِيدُ ثَوابَ الدُّنْيا» اشاره به منافقين، مسلمان‏ هاى ظاهرى است. «فَعِنْدَ اللّه‏ِ ثَوابُ الدُّنْيا وَ الاْخِرَةِ» اشاره به مؤمنين حقيقى و مسلمان ‏هاى باطنى است، در دعاى ابوحمزه مى ‏فرمايد:
«فإنّ قوماً آمنوا بألسنتهم ليحقنوا دماءهم فأدركوا ما أمّلوا ، و نحن آمنا بألسنتنا و قلوبنا لتغفر لنا فأدرك بنا ما أمّلنا»[1].
«وَ كانَ اللّه‏ُ سَمِيعاً» بأقوالهم كه در باطن نزد همگنان خود كفر خود را اظهار مى ‏كنند و در ظاهر نزد مسلمين اظهار ايمان مى‏ كنند. «بَصِيرًا» بأفعالهم كه در ظاهر نماز، روزه، حج و در باطن شرك، كفر، نفاق و چه و چه.
-----------------------------------------------
[1] .  گروهى هستند كه با زبانشان ايمان آوردند تا جانشان محفوظ بماند و به آنچه كه مى‏ خواستند، رسيدند. اما ما با دل و زبانمان ايمان آورديم تا ما را ببخشى و بيامرزى، پس ما را به آنچه كه مى‏ خواهيم ، برسان. مصباح المتهجد : ص410 ؛ اقبال الاعمال : ج1 ، ص166 و بحار الأنوار : ج95 ، ص88 ، ضمن ح2 . 

نوشتن دیدگاه