45   «إِذْ قالَتِ الْمَلائِكَةُ يا مَرْيَمُ إِنَّ اللّه‏َ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ وَجِيهاً فِى الدُّنْيا وَالاْ خِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ»
ترجمه:
45. زمانى كه ملائكه گفتند اى مريم! خداوند تو را بشارت مى‏دهد به كلمه[اى ]از خود كه نامش مسيح است عيسى پسر مريم كه آبرومند است در دنيا و آخرت و از مقرّبين درگاه اله است.
تفسير:
«إِذْ قالَتِ الْمَلائِكَةُ» بشارت ديگرى است براى مريم پس از بشارت اولى كه «إِنَّ اللّه‏َ اصْطَفاكِ...» الآيه باشد.
«يا مَرْيَمُ إِنَّ اللّه‏َ يُبَشِّرُكِ» اين بشارت از جانب خداست و فوق بشارت اولى كه يك همچه فرزندى خداوند به او عنايت فرمايد.
[ در معناى كلمة اللّه‏ ]
«بِكَلِمَةٍ مِنْهُ» «كلمه» عبارت از لفظى است كه دلالت بر معنى كند و تمام ممكنات دلالت بر وجود واجب و بر علم و قدرت و حكمت او دارند، لكن دلالت انسان اتمّ از ساير مخلوقات است و در افراد بشر، انبيا دلالت آن‏ها بر شئون الهى بيشتر است و در ميان انبيا  عليهم‏السلام، وجود مقدّس نبوى  صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و اوصياى او عليهم‏السلام دلالتشان اتمّ است.
مرحوم مجلسى  رحمه‏الله در بحار يك باب [ تحت ] عنوان باب (أ نّهم  عليهم‏السلام كلمات اللّه‏)[1] و باب (أنّ عليّا  عليه‏السلام كلمة اللّه‏)[2] دارد.
و عيسى  عليه‏السلام كلمة اللّه‏ است؛ چون وجود عيسى بر خلاف عادت بود و معجزات باهرات او از تكلّم در مهد و احياء موتى و ابراء اكمه و ابرص[3] و غير آن‏ها و رفتن به آسمان، تمام دلالت تامّه دارد بر شئونات ربوبى.
و لفظِ «منه» ؛ يعنى از جانب خداوند افاضه شده.
[در معناى مسيح]
«اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ» . اسم عيسى، لقب مسيح و در وجه تسميه عيسى به مسيح وجوه زيادى گفتند كه مسح سر ايتام مى‏نمود تلطّفا، يا هر صاحب آفتى را مسح مى‏نمود شفا مى‏يافت، يا به معنى صديق به لغت عبرانى است، «ماشيحا» بوده، در عربى مسيح گفتند، يا از ماده «سيح» است به معنى سير در ارض، يا فعيل به معنى مفعولى به معنى ممسوح است به روغن و غير اين‏ها و چون تمام تفسير به رأى است اعتبار ندارد.
«وَ جِيهاً فِى الدُّنْيا وَ الاْخِرَةِ» ؛ نزد خداوند آبرومند است، نزد انبيا مقام منيع دارد ، اولوالعزم است، و از امتيازات خاصّه مسيح اين است كه خداوند او را حفظ فرمود در آسمان‏ها و هست تا زمان ظهور حضرت مهدى  نزول مى‏كند و مقام وزارت در خدمتش پيدا مى‏كند و سفيانى در صخره بيت المقدّس به دست او به درك واصل مى‏شود و با حضرت مهدى  نماز مى‏گزارد و همين سبب مى‏شود كه نصارا زودتر از ساير كفار به شرف اسلام مشرف مى‏شوند. «وَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ» قرب و منزلت او در پيشگاه احديّت بسيار است.
--------------------------------------------------------------
[1] .  بحار الأنوار: ج24، ص173 ، باب 50.
[2] .  همان: ج36، ص55 ، باب 34.
[3] .  صحبت كردن در گهواره و زنده كردن مردگان و شفا دادن كور مادر زاد و فرد مبتلا به پيسى و برص.

نوشتن دیدگاه