24   «ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النّارُ إِلاّ أَيّاماً مَعْدُوداتٍ وَغَرَّهُمْ فِى دِينِهِمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ»
ترجمه:
24. اين اعراض از حكم الهى و كتاب اللّه‏ به واسطه اين است كه گفتند ما اگر هم معصيت و نافرمانى كنيم چون از بنى اسرائيل هستيم آتش بيش از چند روز با ما تماس نمى‏كند و اهل بهشت مى‏شويم و اين دعوى آن‏ها را فريب داده و اين افترا در دينْ آن‏ها را مغرور كرده.
اشكال:
شما مسلمين هم همين دعوى را داريد كه اگر كسى با ايمان از دنيا برود بالآخره اهل نجات است، ولو از فرق تا قدم غرق ذنوب باشد و پس از عذاب به مقدار ذنوبش، اهل بهشت مى‏شود.
جواب:
موضوع مطلب دو جاست؛ يكى اينكه هر كه بر دين حق از دنيا برود مخلّد در عذاب نيست ؛ زيرا آنكه تديّن به دين حق هم اقتضاى مثوبت دارد، بلكه از تمام عبادات بالاتر است و تمام آن‏ها منوط به اين است و اگر بر خلاف حق معتقد و متديّن باشد مخلّد در عذاب و خردلى عباداتش پذيرفته نمى‏شود، خواه از هر طايفه و هر فاميل و قبيله باشد. ديگر آنكه دين حق كدام است، احتياج به اثبات دارد و ثابت و محقق است كه دين حق شريعت محمديه طبق مذهب جعفرى شيعه اثنى عشرى است و بين گفتار آن‏ها و اين مطلب بَوْنِ بعيد است.

نوشتن دیدگاه