آیه 95 : ( وَلَنْ يَتَمَنَّوْهُ أَبَداً بِما قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَاللهُ عَلِيمٌ بِالظّالِمِينَ )
ترجمه:
95 . و اينان هرگز آرزوى مرگ نكنند به واسطه اعمالى كه به دست هاى خود انجام داده اند و خداوند به ستمكاران دانا و آگاه است.
تفسير :
(لن) براى تأكيد نفى و با كلمه (أبَداً) دلالت بر تأييد مى كند; يعنى اينان هرگز آرزوى مرگ نخواهند كرد، براى اينكه خود در باطن مى دانند كه در هر دو دعوى كاذبند،  امّا در دعوى اولى: براى اينكه در خودِ تورات دارد كه لعنت كرده كسانى را كه به دستور آن عمل نكنند، و يهود در جميع اعصار از زمان موسى(عليه السلام) تا زمان پيغمبر اسلام(صلى الله عليه و آله) مخالفت تورات را نموده و حتى شرك به خدا آوردند و با اينكه مى دانستند پيغمبر اسلام همان است كه تورات اوصاف او را بيان نموده ايمان نياوردند; و لعن به معنى بُعد از رحمت و گرفتار عذاب و غضب الهى شدن است و با دعوى اينكه دار آخرت خصيصه [= مخصوص] آن هاست مباينت دارد; و لذا نصارا براى اينكه از لعن تورات به واسطه مخالفت آن خود را آسوده نموده باشند، عذرى براى خود تراشيده و گفتند حضرت عيسى(عليه السلام) به عوض ما به دوزخ رفت «فَدانا من لعنة الناموس».(1)
و  امّا دعوى دوم: عهد قديم مشحون [=پُر] است از اينكه بنى اسرائيل در اثر شرك و بت پرستى و ترك خدا و تورات از نظر خدا افتادند و مورد غضب او قرار گرفته و مستأصل شدند و گرفتار سلاطين مشرك شدند و اين با ولىّ خداوند و دوست او و پسرانِ او بودنْ كمال ضدّيت را دارد.
(وَاللهُ عَلِيمٌ بِالظّالِمِينَ) خداوند به كذب آن ها و به ما فى الضمير آن ها و اعمال زشت و كفر و شرك و عناد و عصبيت و لجاج و ساير معاصى آن ها آگاه است، چه لفظ «ظلم» بر همه اين ها اطلاق مى شود، و مورد اين جمله اگر چه يهودند، ولى چنانچه مكرر گفته ايم، موردْ مخصص عموم نمى شود و لفظ «الظالمين» كه جمع محلاّ به الف و لام و مفيد عموم است به عموم خود باقى است و شامل جميع ظالمين مى شود، چه ظالم به غير و چه ظالم به نفس، و اين جمله براى تنبيه آنان است كه خداوند به جميع افعال و كردار آن ها عالم و داناست.
____________________________________________
[1] .  الكتاب المقدس (العهد الجديد): ص307 و الانحرافات الكبرى: ص297.

نوشتن دیدگاه