مقاله ها

اشارات :: بهمن 1381، شماره 45
عبداللطیف نظری
از تو گفتن دلی به نرمای آب می‏خواهد ای مهربان سالار! و از تو شنیدن حکایتی است نامکرّر؛ چون عشق، چون حیات. مهربانی ات، باران بی دریغ بهاری بر دشت تشنه‏ی جان‏های بی شمار و شکوهت، تندیسی به سترگی تمام بزرگی‏های تاریخ است. کلامت، لطیف، چون سرایش سبز عاطفه، بزرگ، چون عظمت کوهساران قامت افراشته بر زمین و پر شور، چون تموّج دریاهای خروشان است.
راستی، اگر تو نبودی ای روحِ دمیده در کالبد کلام! چه واژه‏های بِشکوهی که زبان ناگشوده می‏مردند و چه حکمت‏هایی که از خزانه‏ی خِرَد، به تاراج فراموشی می‏رفت. اینک، دل عالم در بند توست ای مهربان‏ترین نگاه هستی و آسمانی‏ترین آوای عشق و محبت!
دیدگان ما، گلدان تصویر سخاوت توست و جان بی قرارمان، قرارگاه یاد پرشکوه تو. تو جان عالمی و برکت زمین و زمان و دست هایت، از بوی بخشندگی سرشار است.
سلام بر تو ای زبان گویای همه‏ی پاکی‏ها و پاسدار شرافت و تقوا! سلام بر تو که شب‏های تار را با چراغ ذکر و دعا، به سپیده‏ی سحری پیوند می‏زدی! سلام بر تو که هم پیمانِ سجده‏های طولانی و زمزمه‏های شبانه بودی!
سلام بر امام نهم و گل روی معنا! سلام بر آن شکیبا، بدان هنگام که به شرف نوشیدن شهد شهادت نایل آمد؛ سلامی از همه سوی زمین و زمان، به بلندای برترین نقطه‏ی آسمان.

نوشتن دیدگاه