مقاله ها

... باز هم، بغضی پریشان می‏کند اندیشه ‏ام را؛
باز هم، غربت سرای چامه‏ های جانگدازم!
باز هم، آیینه چشمان من ابریِ ابری‏ست!
باز هم، در غربت تاریخ می‏ پویم؛ شکوهِ مصرعی از اشک‏هایم را!
بخوان سمتِ غمت، حالا که در لذّت اشکی، به عشقِ جاودان خویش می‏بالم! بخوان سمتِ غمت، مولا!
بخوان! با یاد تو؛ زیباترین پاسخ به احساسم، فقط اندوه است!
تو را من دوست می‏دارم؛ به قدر آسمان‏هایی که چتر نور خود را بر مزارت؛ باز می‏سازند روز و شب!
مولاجان!
مولاجان، امام مهربان! گیتی فروز علم الهی! ای منبع صداقت انوار مُتّقین!
جاری‏ترین زلال ازل تا ابد، تویی     نامیده کردگار جهان، چون که «جعفرت علیه ‏السلام »
ماییم و داغ حسرتِ عُمری سفر، که دل     آید کنار تربت پاک و معطّرت
ماییم و زخم غربت لختی نگاه گرم!     تا جان فدا کنیم ز غیرت، برابرت!
مولاجان، یا اباعبداللّه‏، یا جعفر بن محمد علیهماالسلام !
ای «ضمیر پاک صداقت» از وجود تو گشسته پیدا!
ای نهایت ایمان و عشق و علم و عالمِ تقوا!
ای افتخار کوثر و یاسین و فجر و طاها!
دین از توانِ علم تو محکم، مذهب. به نام پاک تو زیبا!
مولاجان، یا صادق آل محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله‏ و سلم ! چگونه مویه نکنم؟! در سوگ مولایی که عظمت نامش، آسمان را به تواضع وامی‏دارد! چگونه به این اشک‏های ناقابل بسنده کنم، که وسعت مصیبتت، فراتر از ادراک خاکیِ ما ناسوتیان است!
مولاجان به روزهایی می‏ اندیشم؛ که مردمان در حق تو کوتاهی کردند! تا جایی که نااهلانِ حکومت «عباسی» حریم حرمتت را شکستند!
مولاجان! شرمنده! کسانی که آن روز، قدر تو را نفهمیدند و شرمنده؛ امروز، کسانی که از حسادت، توان دیدنِ این همه شکوهِ تربتت را ندارند!
مولاجان! قسم به بقیع! قسم به فجر! قسم به اولین سپیده عدالت، که معجزه مهدوی علیه‏ السلام ، به وقوع خواهد پیوست و آستان کبریایی تو برای همیشه؛ در آغوش آرزومندان خواهد بود!
ما را بگیر دست، که از پا افتاده ‏ایم     آقا! به حق تربت پنهان مادرت علیه السلام !

اشارات :: آذر 1382، شماره 55     
سید علی‏ اصغر موسوی

نوشتن دیدگاه