آیت الله آیتی بیرجندی
از پی اعوان و اخوان سعید
نوبی ماه بنی هاشم رسید
قهرمان ماء و طین ، عباس راد
صاحب مجد و علا باب المراد
ذو المناقب صاحب سیف و قلم
بلکه در لوح و قلم صاحب علم
الغرض بربست با همّت میان
خواست رخصت در نبرد کوفیان
سینه ام شاها دگر آمد به تنگ
در جهان دیگر نمی خواهم درنگ
رخصتم ده برکشم تیغ و سنان
تا بگیرم انتقام از دشمنان
یا تنم افتد به میدان خون فشان
یا بر اندازم از این دونان نشان
شاه گفتش : ای تو پور مرتضی
ساقی کوثر خداوند قضا
جنگ را بگذار و آبی کن به دست
کاین زنان را از عطش بس زحمت است
وین سقایت اندرین صحرا تو راست
ناید این تشریف بر کس جز تو راست
این سقایت منصب عباس بود
زآن فخارش در حرم بر ناس بود
داد از این رو مرتضی میر عرب
نام عباس و ابوالفضلت لقب
نام عمّ و کنیتش را می بری
منصبش را هم تو اکنون درخوری
در قیامت هم سقایت مر تو راست
باشد این تشریف بر قدّ تو راست
تا چنین فرمان رسید از شهریار
وی بر اسب کوه پیکر شد سوار
سوی میدان تاختن با مشکی به دوش
تیغ در دست و چو رعد اندر خروش
چشم دشمن تا بدان تن اوفتاد
لرزه بر اعضای دشمن افتاد
بانگ زد بر لشکر طغیان ، عمر
الحذر ثم الحذر ثم الحذر
ای گروه این شیر فرزند علی ست
شیر حق را وارث اندر پُر دلی ست
مقصدش آب است دارد بس شتاب
تا رساند در حرم مشکی ز آب
هان نه بگذارید کو آبی برد
ور نه صف های شما بر هم زند
گر برد آبی به سوی خیمه گاه
زندگی بر ما حرام است ای سپاه
دست زد بر قبضۀ تیغ جدید
در حدیدش انّما بأسٌ شدید
صف شکافی کرد و داخل شد به شطّ
راند در شطُ اسب را مانند بط
پر برآورده تنش چون شاهباز
بس رسیدش تیرهای جانگداز
با همه همّت که صرف آب داشت
با شهامت تیغ در لشکر گذاشت
بانگ برزد ابن سعد روسیاه
حمله آریدش ز هر سو ای سپاه
لشکر از هر سو به سویش تاختند
تا که دست راستش انداختند
مشک را افکند اندر دوش چپ
تیغ می زد ابن قتّال العرب
گر جدا گردید دست راستم
برندارم دست تا برخاستم
تا حمایت ها کنم از دین خویش
وز امام صادق فرخنده کیش
سبط احمد در همه روی زمین
الحسین الطاهر الطهر الامین
دور او بگرفته لشکر همچو سیل
دست چپ انداختش ابن طفیل
باز بند مشک در گردن فکند
با زبان حال گفتی با سمند
کای سمند اشهب فرخنده گام
راه چندی نیست دیگر تا خیام
کودکان را وعده دادم از صواب
چشم بر راهند اکنون بهر آب
آرزوئی نیستم جز این به دل
نزد آن طفلان نگردم من خجل
ناگهان تیری شد از شست قضا
ریخت آب و آبرویش بر ثری
لاجرم حیران شد و باز ایستاد
لب به استهزاش ملعونی گشاد
کای جوان شهسوار ارجمند
در کجا افتادت آن دست بلند
دست برد و زد عمودی آهنین
بر سرش کافتاد از زین بر زمین
با تذلّل کرد رو سوی خیام
بر تو باد ای شاه خوبان السّلام
ای برادر مرغ روحم پر فشاند
رفتم و دستم به دامان تو ماند
پس بیامد خسرو ایزد پرست
با دلی غمگین به بالینش نشست
چشم بگشا سوی من ای جان من
بهر تسکین دل سوزان من
تا تو غلطیدی به خاک ای رو سفید
پشت من بشکست و قطعم شد امید
دشمنان را بود دیشب صد هراس
چون حرم را بود با تیغ تو پاس
لیک امشب از هراس دشمنان
خواب ناید خود به چشم این زنان

نوشتن دیدگاه