چون پيام دعوت آمد از حبيب گفت خوانديم كه انى قد اجيب
دعوت ديگر نمود از خاص و عام اذهبوا منا الى دارالسلام
هر كه خواهد نفعش آيد در حصول شرط دعوت بايدش بودن قبول
شرط اول دل كند از شرك پاك شرط دوم پيش پا افتد به خاك
پس شرائط كه بود در وصل دوست كه يكايك از يك ديگر نكوست
مدح او را ول آور بر زبان تهنيت گو بر رسولش بعد از آن
پس نكو بر خالق خود كن گمان كه ز خوف آرد تو را اندر امان
با تاءنى در دعا كن خود درنگ تا توانى دامنش آرى به چنگ
هان مباش از اعتراف خود خجول چون نگردد از اجابت او ملول
پس ببايد كه كنى اصرار چند تا رهايى يابى از آن قيد و بند
همچنان تا سوى او گشتى روان مطلب خود را بر آور بر زبان
اولش حاجت براى غير كوش تا گوارا باشدت آن جام نوش
بعد از آن آهسته با سوز و گداز كن تو با محبوب خود راز و نياز
پس تقاضايت بود دفع هموم نز براى خويش بل بهر عموم
چون كه او را خواندى از شوق درون بو كه اشك از ديده ات آيد برون
بشكند دل گر بود حالت چنين بهترين حال دعا باشد همين
گر شوى تو همصدا با اهل راز مى شود درهاى رحمت بر تو باز
اى كه دارى جانب هر بنده را بهترين ملجاء تويى خواننده را
هر كه در كوى تو آمد بر اميد مرجع ديگر در آن وادى نديد
چون گشاده شد بر او باب دعاء استجب لك را شنيد از يك نداء
اين بود مرسوم و آداب وصال تا رسى بر قرب آن صاحب جلال
