ام‌فضل، همسر عباس، عموی پیامبر، شبی خوابی دید که اونو نگران کرد. خدمت پیامبر اومد و از حضرت خواست خوابش رو تعبیر کنه. ام‌فضل گفت: «خواب دیدم عضوی از اعضای شما در خانه من است... .» رسول خدا(ص) خواب اونو این‌طور تعبیر کرد: «دخترم، فاطمه(س) پسری به دنیا می‌آورد که تو از او نگه‌داری می‌کنی». طولی نکشید که امام حسین(ع) به دنیا اومد و اون حضرت رو برای نگه‌داری به ام‌فضل سپردن».[1]
شاید این خواب نشونه همون حدیث پیامبر بود که درباره فرزند عزیزش، حسین(ع) می‌فرمود: «حسین از من است و من از حسینم.» حسین، پاره تن رسول خدا(ص) بود و ادامه نسل روشن پیامبر خدا در سلاله پاک حسین(ع) قرار گرفته بود.
در بحارالانوار نقل شده است که وقتی امام حسین(ع) متولد شد، اون حضرت رو در پارچه سفیدی پیچیدن و پیش رسول خدا بردن تا اسمی برای او انتخاب کنه. در این هنگام، جبرئیل نازل شد و به پیامبر فرمود: «حق تعالی به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید: چون علی(ع) نسبت به تو، مثل هارون است نسبت به موسى، پس نام پسر کوچک هارون را بر این کودک بگذار. نام او شبیر بود؛ تو به زبان عربی او را حسین بخوان».[2]
دل من در هوای دیدن دوست
خانه بر دوش می‌شود امشب
عالم از پرتو جمال حسین
پرنیان‌پوش می‌شود امشب
خانه مصطفی ز بال مَلَک
همه مفروش می‌شود امشب
بر اساس روایت‌ها، در جشن میلاد امام حسین(ع) ابوالائمه، سیدالشهداء فرشتگان زیادی شرکت کردن و به سرور و شادمانی پرداختن.
علامه مجلسی می‌نویسه:
ام سلمه گفت: برای حسین(ع) لباس بهشتی آوردند و پیامبر به او پوشاند. فرمود: این حلّه، لباسی است که پر جبرئیل و فرشتگان تار و پود آن را تشکیل می‌دهد. به حسینم می‌پوشانم و او را زینت می‌دهم که امروز روز زینت اوست و او را بسیار دوست دارم.[3]
زهی امشب که عالم غرق نور است
به هرکس بنگرى، غرق سرور است
سرور معنوی پیداست هر جا
تجلای خدا پیداست هر جا
شب میلاد ثارالله آمد
جهان‌پردازِ عشق از راه آمد
ابی‌عبدالله، کنیه امام حسینه. پیامبر این کنیه رو برای ایشون انتخاب کرد. اباالائمه و اباالمساکین هم از دیگر کنیه‌های ایشونه. رشید، طیب، وفى، زکى، سید، سعید، التابع لمرضات الله، الدلیل علی ذات الله، الشهید بکربلاء و سیدالشهداء هم از لقب‌های اون حضرته. ولی معروف‌ترین لقبی که پیامبر خدا، امام حسین(ع) رو با اون خطاب می‌کرد، «سید شباب اهل الجنة» بود.
امشب به کف دل، دُرِ نایاب آمد
میلاد حسین، فخر احباب آمد
گویید به نوکران دربار حسین
خیزید و ادب کنید، ارباب آمد
امشب باید به دوستداران و عاشقان امام حسین(ع) تبریک ویژه گفت؛ اونایی که مصداق این حدیث گهربار رسول مهر و دوستی شدن: «هر کس من و این دو پسر (حسن و حسین) و پدر آنها را دوست بدارد، روز قیامت در صف من قرار خواهد گرفت».[4]
این حدیث پیامبر رو زیاد شنیدیم که «حسن و حسین، سید جوانان اهل بهشتند.» شیخ مفید از پیامبر خدا روایت می‌کنه که حضرت فرمود: «حسن و حسین، گوشواره‌های عرش الهی هستند. بهشت به خالق خود گفت: آیا ضعفا و فقرا را در من جای می‌دهى؟ خطاب شد: آیا خشنود نیستی که حسن و حسین، ارکان تو هستند. بهشت از این بشارت خداوند بر خود بالید و مانند عروسان فخرفروشی کرد».
نباید فراموش کرد که این همه محبت و سفارش پیامبر نسبت به امام حسن(ع) و امام حسین(ع)، فقط به خاطر علاقه و مهر ساده پدرانه نبود، بلکه دلیل این همه عشق و این همه سفارش، کمالات ویژه این دو بود که آنها را محبوب خداوند کرده بود. حسین، چراغ هدایت و کشتی نجات امت معرفی شده. پیامبر در منزلت امام حسین(ع) فرمود: «کسی که دوست دارد محبو‌ب‌ترین فرد زمینی را نزد اهل آسمان ببیند، به حسین(ع) نگاه کند».[5]
امام حسین(ع) تنها، محبوب پیامبر نبود. استاد علائلی می‌گه: «اختلافی نیست در اینکه حسین، محبوب هر کس و برگزیده و پسندیده تمام قبایل و طبقات مردم بود. جاذبه او آن چنان در مردم نفوذ داشت که او را تقدیس می‌کردند و با دیده‌ای بالاتر از آنکه به دیگران می‌نگرند، به او نگاه می‌کردند».[6]
اون حضرت با مردم بود و در نهایت سادگی و تواضع با آنها زندگی می‌کرد. همه ساله پیاده به حج می‌رفت. در نماز جماعت حاضر می‌شد. به عیادت بیماران می‌رفت. دعوت فقیران رو می‌پذیرفت و خودش برای نیازمندان و بیوه‌زنان و یتیمان غذا می‌برد.
امام حسین از همون ابتدا، از شهادت خودش و آینده قیامش آگاه بود. همون‌طور که جدّش، پیامبر خدا، خبر شهادت اون حضرت رو از جبرئیل شنیده بود؛ لذا ابن ابی‌الحدید درباره اون حضرت می‌گه: «بزرگ‌مرد تاریخ که حمیت و غیرت و انتخاب مرگ زیر شمشیر را در برابر پستی و ذلت به مردم جهان آموخت، ابی‌عبدالله حسین بن علی بن ابیطالب بود».[7]
ابواسامه از امام صادق(ع) درباره تفسیر آیه «یا ایتها النفس المطمئنه...» پرسید. امام فرمود: «این نفس مطمئنه راضیه مرضیه، جدّم، حسین(ع) است که خداوند از او راضی و او از خداوند راضی است و این سوره مخصوص حسین و شیعیان اوست که در روز قیامت با او در بهشت خواهند بود».[8]
فاطره ذبیح‌زاده
اشارات :: مرداد 1388 - شماره 123
|
گالري تصاوير حرم مطهر ( امام حسين (ع) / بین الحرمین / حضرت عباس (ع) ) |
 |
_________________________________
[1] . الاصابه،ج 4، ص 461؛ بحارالانوار، ج 43، صص 242 و 243.
[2] . بحارالانوار، ج3، صص 238، 239 و 241.
[3] . همان، ج 10، ص 32.
[4] . کشف الغمه، ص .
[5] . امالی صدوق،ص 101.
[6] . سمو المعنى، ص 139.
[7] . باقر شریف، حیاة الامام الحسین(ع)، ج 1، ص 113.
[8] . ارشاد، ص 202.
