شیعیان هند با خانه تكانی و نظافت حسینه‌ها، مساجد و احداث تكیه‌ها و آماده‌سازی مكان‌های عزاداری به منظور برگزاری آیین بزرگداشت یاد و خاطره سالار شهیدان و یارانش چند روز قبل از آغاز ماه محرم با شور و هیجان خاصی به استقبال این ماه می‌روند. شیعیان هند كه حدود ۱۰درصد جمعیت نزدیك به یكصد و پنجاه میلیونی مسلمانان این كشور را تشكیل می‌دهند، در ماه‌های محرم و صفر و بویژه در دهه عاشورا با علاقه‌ی وصف نشدنی، برنامه‌های مختلف و ویژه‌ای را برگزار می‌كنند.
این برنامه‌ها از روز اول محرم آغاز می‌گردد و تا پایان روز عاشورا و مراسم ویژه شام غریبان در تمامی روز و تا ساعاتی از شب ادامه می‌یابد. در مناطق شیعه‌نشین هند از جمله شهرهای "لكنهو"، "امرهه" و "كشمیر" عموما مكان‌های ویژه‌ای ساخته می‌گردد كه به "امام‌باره" معروف است و تقریبا مكانی همچون تكیه و حسینیه در ایران است كه عزاداری ماه محرم در آنها برگزار می‌گردد. امام‌باره شهر لكنهو مركز ایالت "اوتارپرادش" واقع در شمال هند كه پر جمعیت‌ترین ایالت هند است از جمله بزرگترین امام‌باره‌های هند است كه قدمت آن به حدود چهارصد سال می‌رسد و در شمار آثار باستانی هند ثبت شده است. بیشتر مراسم عزاداری درهند در ماه‌های محرم و صفر در امامبارهها برگزار می‌گردد.
مجالس عزاداری امام حسین (علیه السّلام) عموما شامل سخنرانی توسط علمای محلی و نیز نوحه خوانی به زبان محلی است. همانند دیگر مناطق شیعه‌نشین جهان در هند نیز چند روزدهه اول محرم هركدام به نام اهل بیت و یاران امام حسین (علیه السّلام) نام‌گذاری شده است و هر روز به نام خاصی مراسم برگزار می‌گردد. از روز چهارم محرم به نام حضرت حر عزاداری صورت می‌گیرد كه همراه با برگزاری مجالس عزا، مردم نذورات خود را نیز در قالب غذاهای ویژه‌ای كه برای این ایام می‌پزند ادا می‌كنند. روز پنجم به نام فرزندان حضرت زینب (سلام الله علیها)، روز ششم به نام حضرت علی اكبر، هفتم محرم به نام حضرت قاسم، هشتم به یاد حضرت ابوالفضل، نهم به نام حضرت علی اصغر و دهم به نام سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین گرامی داشته می‌شود. از روزاول محرم عزاداران با شربت پذیرایی می‌شوند اما در روزهای تاسوعا و عاشورا مردم همراه با دیگر غذاها نذورات خود را به صورت غذایی كه به حاضری معروف است و شامل مقداری نان و كباب و یا غذایی شبیه به قیمه ایرانی است در اختیار عزاداران قرار می‌دهند. در روز نهم كه به یاد حضرت علی اصغر گرامی داشته می‌شود توزیع شیر میان مردم بسیار رایج است.
از اول تا ششم محرم عموما مجالس عزاداری در منازل و یا امام‌باره ها انجام می‌گردد اما از این روز به بعد دسته جات عزادار بعد از ظهرها به خیابان‌ها آمده و مراسم خود را به صورت راهپیمایی در خیابان انجام می‌دهند. این نوع عزاداری در روز هفتم كه به نام حضرت قاسم (علیه السّلام) انجام می‌گردد به "مهنی" معروف است. مردم مسلمان هند اعتقاد دارند كه بنا بر بعضی روایات در چنین روزی حضرت قاسم (علیه السّلام) با دختر امام حسین (علیه السّلام) ازدواج كرده است. در عزاداری روز نهم كه به نام حضرت علی اصغر برگزار می‌شود، عزاداران گهواره‌ای را به صورت نمادین روی دستان خود حمل می‌كنند. شیعیان هند شب عاشورا را نیز همانند شبهای قدر گرامی می‌دارند و تا صبح بیدار می‌مانند و به عزاداری و مرثیه سرایی می‌پردازند. عزاداری روز عاشورا نیز كه از بامداد این روز آغاز می‌گردد تا عصر ادامه می‌یابد و عموما مردم در این فاصله به حرمت شرایطی كه در این ساعات در روز عاشورا بر خاندان امام حسین (علیه السّلام) گذشته است از خوردن پرهیز می‌كنند و بعد از اتمام رسمی مراسم به هنگام عصر روزه نمادین خود را با غذاهای نذری كه با عدس و برنج پخته می‌شود افطار می‌كنند كه به‌این عمل "فاقه‌شكنی" گفته می‌شود. سینه زنی، زنجیر زنی، قمه زنی و راه رفتن با پای برهنه روی آتش از جمله كارهایی است كه عزاداران عاشورا در بزرگداشت این روز انجام می‌دهند. بعد از نماز مغرب و عشا مراسم شام غریبان آغاز می‌گردد و مردم هر شهر یا محله در یك محل جمع می‌شوند اما رسوم ویژه‌ای برای این شب آنچنان كه در ایران معمول است وجود ندارد و تنها مرثیه خوانان به ذكر مصیبت بازماندگان عاشورا می‌پردازند.
در مراسم سینه زنی و زنجیر زنی از بعضی سازها همچون طبل و تعدادی ادوات موسیقی محلی نیز هماهنگ با نوای مرثیه استفاده می‌گردد. از جمله آداب و رسوم ویژه ماه‌های محرم و صفر در بین شیعیان هند این است كه هیچگونه مراسم ازدواجی دراین ماه انجام نمی‌گیرد و مردم ترجیح می‌دهند لباس نو خریداری نكنند و از برگزاری مراسمی همچون جشن تولد نیز پرهیز می كنند. زنان نیز علاوه بر آنكه در مجالس عمومی كه در امامبارهها برگزار می‌گردد شركت می‌كنند مجالس ویژه‌ای را در منازل خود نیز به مورد اجرا می‌گذارند كه در آن زنانی كه به "حدیث خوان" معروفند برای شركت‌كنندگان در مراسم سخنرانی و مرثیه سرایی می‌كنند. تا پیش از سال ۱۹۷۸در هند حركت دستجات عزادار در خیابان‌ها ممنوع بود اما از این سال به بعد شیعیان اجازه یافتند مراسم خود را در معابر عمومی نیز انجام دهند.
