مقاله ها

خلاصه
کرب‏بلا حلقه ذکر خداست حق حق عشاق به شوق بلاست یک طرف از خیل حرامی سپاه سوی دگر شعشعه مهر و ماه دشت و عطش، آتش و خون باهمند شعله و خورشید به هم محرمند حضرت عباس، علیه‏السلام بسته کمر پیش امام همام کای به فدای تو، شهادت بده جام بلاغت‏به ارادت بده گاه بلوغ است‏خدا را بریز از خم اخلاص، صفا را بریز باده مخواه اینهمه خالی مرا هست‏به می همت عالی مرا تشنه آبم؟ نه; خدا شاهد است تشنه مرگم، و بلا شاهد است هر چه بلا هست‏به جانم بریز تا بشوم در طلبت ریز ریز دست و دل و دیده فدای تو باد اینهمه از بهر رضای تو باد گر تو نباشی همه عالم مباد سایه‏ات از اهل ولا کم مباد گفت‏حسین بن علی با نگاه سر پس پرده و اسرار راه:

«ای تو علمدار سپاه حسین ماه بنی‏هاشم و ماه حسین وی قمر لشگر هفتاد و دو تاج سرلشگر هفتاد و دو می‏روی و می‏رود از دل قرار می‏روی و مانده زمین ذوالفقار می‏شکند پشت‏حسینت ولی می‏شوی اسرار علی منجلی‏» بعد سخنها که بدین سان گذشت حضرت عباس هم از جان گذشت شد دگر از دست، توان و شکیب نصر من‏الله و فتح قریب معرکه ماند و علمی بی‏سوار ناله و فریاد و غمی بی‏شمار آب که از مشک اباالفضل ریخت آینه از اشک اباالفضل ریخت آینه‏ها جلوه ساقی شدند هر چه شکستند ایاغی شدند گشت عدو باعث تکثیر نور کرد خدا باز به نوعی ظهور دشت، پر از حضرت عباس شد کرب‏بلا مزرعه یاس شد عطر شهادت همه جا را گرفت دست‏خدا دست‏خدا را گرفت شد ز کفم باز توان و شکیب نصر من‏الله و فتح قریب
قطعه‏ای از شعر بلند عاشورایی امیر عاملی
آيا يوسف زهرا تويي

روز تـــاريخي عــاشورا گــذشت  ***   سـرگذشت عشـق بود ، اما گذشت                     
مـي كشـان افـتاده و سـاقي نـماند    ***   جـرعه اي در سـاغري باقي نـماند          
جــام هاي وصل را نوشيده اند  ***  جامه هاي خون به تن پوشيده اند                  
عـاشق و مـعشوق يكـجا ، سـوخته   ***  سـاخته با سـوز دل تـا سـوخته           
هاي و هويي نيست سوي هو شده  ***   از من و ما رفته يكسر او شده            
هم سبو بشكسته ، هم خُم ريخته  ***  مه خسوف آورده ، انجم ريخته             
پاره پاره ، عاشقان سينه چاك  ***   سينه هاي چاك و چون آيينه پاك                    
 پيكر قرآن ناطق ، چاك بود  ***   ناطق قرآن ، به روي خاك بود                           
ســــينه ها بــر تــيرها آمـــاج شــد  ***  بـــــاغ ســر ســبز ولا تــاراج شــد
 هـر چـه گـل ، در بـاغ يكسر چيده شـد  ***  بــزم عشــق و عـاشقي بـرچـيده شـد     
 بـاغ عشـق است و گـلش نـاچيدني است  ***  گـر چـه يك گـل هم ندارد ، ديدني است        
بسكــه بـد مشـتاق ، از بـاغ جـنان  ***  بـاغبان آمــد بـه سـير گـلستان      
آمــد ، امـا طـاقت ديدن نـداشت   ***  رفت و بـاغ خود به بلبل واگذاشت         
بـلبلي ، دل سـوخته ، جـان سـوخته ***  آشــيان او ، چــو بسـتان سـوخته       
چـون نسيمي ، رو به سوي باغ كرد   ***  دشت را چون لاله ها پر داغ كرد       
با چــراغ اشك ، گــرم جسـتجو   ***   خـاك را بـا يـاد گـل مي كرد بو            
تـاب ديگــر در تــن بلبل نبود    ***  بوي گـل مي آمد ، امـا گـل نبود                
 نـاگــهان از زيــر شـاخ و بـرگها  ***  داد گـل آوا ، كه ايـن سـويم ، بيا !                  
 آمـد و زد شـاخه ها را بـر كــنار   ***  كم كم آن گم گشته گرديد آشكار                
يـافت آن گـل را ، ولي پرپر شـده   ***   پـاره پـاره پيكري بي سـر شـده           
 داغ لاله ، در بـر گـل جـا گـرفت    ***  كــار عشـق و عـاشقي بـالا گـرفت        
ديـد آن تـن ، زخـم پـا تا سر شده  ***   آســمان عشــق ، پـر اخـتر شـده           
 گــفت : آيـا يـوسف زهـرا تـويي ؟  ***   آنكـه مـن گـم كـرده ام آيـا تـويي؟          
 اي گُلم ! اي هر چه گل پيش تو خار  ***   زخم تو چون درد خواهر ، بي شمار     
 جاي سالم از هر چه در اين جسم نيست؟  ***    باقي از اين جسم غير از اسم نيست!     
پاي تا سر ، غرقه در خوني چرا ؟  ***  آفــتاب مــن ! شــفق گوني چـرا ؟                
اي كــتاب ! اي مــعني امّ الكـتاب ! ***  از چه گشتي فصل فصل و باب باب            
 عـاشقان را بـعد تو آوازه نيست    ***   در كـتاب عـاشقي شـيرازه نيست                   
 اي شـده با خـون ، نـمازت را وضو    ***    تــا قــيامت آب شـد ، بـي آبرو           
 از نــمازت سـر بلند اهــل نــماز   ***  بـلكه مسجود از سجودت سر فرا            
اي تـرا صد چشمة جوشان ز خون  ***  زخـم تـو بـيرون و زخـم مـن درون           
رفــتم و بــاشد ، بــهنگام ســفر   ***  جان به پيش اين تن و تن ، پشت سر            
 مـي نهم در ره گـر ايـن هـنگام ، گـام   ***  مـي كنم روز عــدود در شـام ، شـام      
 نـاگهان آن طفل دْردانه رسيد  ***  بلبل و گل بود ، و پروانه رسيد !  

  زينب در سوگ مادر

 از آن دمي كه رفتي ، مادر تو از برمن  ***  شد خاك غم از آن شب ، والله بر سر من 
غم خوار من تو بودي   ***  صبر از دلم ربودي
بابا بداد غسلت ، آن شب به حال خسته   ***  ديدم كفن نمودت ، با پهلوي شكسته
روي تو بود نيلي   ***  آن هم ز ضرب سيلي
من چار ساله دختر ، آن شب چها كشيدم  ***  پاي برهنه مادر ، دنبال تو دويدم
رفتي تو از كنارم  ***  من ياوري ندارم
در كودكي چرا من ، رخت سيه بپوشم  ***  آن ناله هاي جانسوز ، نايد دگر به گوشم
رفتي ز آشيانه  ***  تاريك گشته خانه
در پشت در بديدم ، تو نقش بر زميني  ***   گفتي به چشم گريان يا فُضَّهْ خُذيني !
مسمار خون آلوده  ***  گناه تو چه بوده ؟

نوشتن دیدگاه