1 - شيخ مفيد گفته است:
چون عمر سعد كوچيد، گروهى از بنى اسد كه در غاضريه ساكن بودند، نزد جسد امام حسین علیه السلام و اصحاب او آمدند و بر آنان نماز خواندند و حسین علیه السلام را در جايى كه اكنون قبر اوست به خاك سپردند، پسرش ‍ على اكبر را پايين پاى او دفن كردند و براى شهداى ديگر از اهل بيت و يارانش كه با او شهيد شده بودند، جايى نزديك پاى حضرت قبر كندند و همه را يكجا به خاك سپردند. عباس بن علی علیه السلام را نيز همان جا كه شهيد شده بود، سر راه غاضريه كه اكنون قبر اوست به خاك سپردند.[1]
2 - ابن نما گويد:
چون مردم از كربلا برگشتند، گروهى از بنى اسد كه در غاضريه سكونت داشتند آمدند و بر آن اجساد پاك نماز خواندند و در آن تربت اطهر دفنشان كردند.[2]
3 - محدث قمى گويد:
حر بن يزيد در همان جا كه كشته شد دفن شد. خويشاوندانش او را به خاك سپردند. بنى اسد بر قبايل عرب افتخار مى كردند كه: ما بر حسین علیه السلام نماز خوانديم و او و يارانش را به خاك سپرديم.[3]
4 - ابن شهر آشوب گويد:
اجساد آنان را مردم غاضريه از بنى اسد، يك روز پس از شهادتش در تف به خاك سپردند.
براى بيشتر آنان قبرهايى مى يافتند و پرندگان سفيدى را آنجا مى ديدند.[4]
5 - محمد بن سعد گويد:
زهير بن قين با امام حسین علیه السلام به شهادت رسيد. همسرش به غلامشان به نام شجره گفت: برو و مولاى حضرت را دفن كن. گويد: آمدم و حسین علیه السلام را ديدم كه بر روى خاك افتاده است.
گفتم: آيا من صاحب خودم را كفن كنم و حسين را رها كنم؟ حسين را كفن كردم و برگشتم و به همسر زهير گفتم: گفت: آفرين! كفن ديگرى داد و گفت: برو صاحب را كفن كن و چنان كردم.[5]

نوشتن دیدگاه