136 - خوارزمى گويد:
پس از او زهير بن قين به ميدان آمد، در حالى كه اين گونه رجز مى خواند:
من زهيرم، پسر قين، با شمشير از حسین علیه السلام در برابر شما دفاع مى كنم. حسین علیه السلام يكى از دو سبط پيامبر و از عترت نيكو و پرهيزكار و، و زينت و آراستگى است و آن بى شك رسول خداست.
با شما مى ستيزم و هيچ عارى نيست.
روايت است كه چون خواست حمله كند، كنار امام ايستاد و دست بر شانه امام زد و او را با ابياتى ستود. آنگاه به ميدان شتافت و نبرد سختى كرد. كثير بن عبدالله و مهاجر بن اوس بر او تاختند و شهيدش كردند. ون شهيد شد، امام درباره اش فرمود: اى زهير! خدا از رحمتش دورت نكند و قاتل تو را لعنت كند، همچون لعنت قومى كه خداوند آنان را به ميمون و خوك تبديل كرد.[1]
137 - طبرى در اينجا اشعارى نقل كرده كه زهير، خطاب به امام حسین علیه السلام خواند.[2]
[1]. تاريخ طبرى، ج 3، ص 320
[2]. تاريخ طبرى، ج 3، ص 320
[3]. مثير الاحزان، ص 59
[4]. سوره احزاب، آيه 23
[5]. تاريخ طبرى، ج 2، ص 565
[6]. لهوف، ص 162
[7]. تاريخ طبرى، ج 3، ص 323
[8]. همان، ص 326
[9]. همان
[10]. ابصار العين، ص 70
[11]. لهوف، ص 165
[12]. تاريخ طبرى، ج 3، ص 326

نوشتن دیدگاه