يكى از با اهميت ترين درس هايى كه بشريت مى تواند از حركت سازنده حسين بن على (علیه السلام) بياموزد، تعريف و تفسير معناى حقيقىِ قدرت است كه متاءسفانه پيشتازان و مديريت هاى فرهنگى و سياسى و اخلاقى دينىِ جوامع - آن چنان كه لازم و كافى باشد - به تعليم آن براى مردم نپرداخته اند. بديهى است كه اگر جوامع بشرى از اين درس واقعا برخوردار شده بودند، نه فرهنگ هاى اصيل و اصولِ سياسىِ توجيه كننده مردم جوامع به ((حيات معقول))، مغز و معناى اصلى خود را به وسيله ((ماكياولى))هاى روزگاران از دست مى دادند و نه حقايق دينى و اخلاقى كه ترقى و تكامل انسان ها را به عهده دارند، اين قدر از كارايى مى افتادند. اين بدبختى {به اصطلاح} چنان از نظرها مخفى نيست كه براى اثبات و آشكار ساختن آن، نياز به توصيف و استدلالهاى مشروح و طولانى داشته باشيم. لذا، به طرح و بررسى اصول پنج گانه مهم درباره قدرت و حق و باطل مى پردازيم:
اصل يكم - قدرت در همه اشكال آن ، عامل گرديدن هاست
قدرت در همه اشكال آن، عامل حركت و تغييرات و به وجود آمدن و بقاى واقعيات هستى است .
قدرت به اين معنى، يكى از اصيل ترين و با اهميت ترين عوامل تكوين و گردش و دوام موجودات است .
بنابراين، قدرت حقيقى است داراى ارزش ذاتى .
اصل دوم - قدرت به يك معنى ، حقيقى است ناآگاه
قدرت وقتى كه در اختيار يك انسان قرار مى گيرد، از اين جهت كه به فعاليت افتادن آن مربوط به اراده انسان مى شود، همان گونه كه بى اختيار مى گردد، از سرنوشت خود، ناآگاه هم مى باشد. اين مطلب در سطرهاى بعدى توضيح داده مى شود.
ناآگاه بودن قدرت در واقعيات فيزيكىِ عينى كاملا روشن است ، مانند انواع نيروهايى كه در طبيعت وجود دارند و هم چنين اقسام انرژى ها كه از يك جهت از مصاديق نيروها مى باشند. اين نيروها و انرژى ها كه در عالم طبيعت در جريان هستند، كار خود را در چه جهت سازندگى و چه در جهت تخريب ، با آگاهى و تدبير قبلى و آزادى از ذات خود انجام نمى دهند. اما نا آگاه بودن يا بى اختيار بودن قدرت در اشكال علم و اراده و فعاليت هاى انسانى ، از آن جهت است كه تابع مديريت انسانى است كه آن را اداره مى كند و از آن بهره مى جويد. به همين علت است كه ارزش فعلى قدرت ، به هدف گيرى و فعاليت قدرتمندى بستگى دارد كه آن را دارا مى باشد.
اصل سوم - قدرت ذاتا جلوه اى از حق است
با نظر به اين دو اصل است كه كسانى كه قدرت را همواره در برابر حق قرار مى دهند و مى پرسند:
((قدرت پيروز است يا حق؟))، نه معناى قدرت را مى فهمند و نه مفهوم حق را. قدرت به آن معنى كه متذكر شديم ، يكى از جلوه هاى با اهميتِ حق است و اين انسان است كه مى تواند بهترين استفاده سازنده را از قدرت داشته باشد و يا از آن در مخرب ترين ضربه ها بهره بردارى كند. بنابراين ، قدرت هرگز در مقابل حق صف آرايى نمى كند.
همان گونه كه قدرت به جهت آن كه جلوه گاه يا مصداقى از حقيقت است ، نمى تواند خود را در برابر حق قرار بدهد، هم چنان، باطل نيز هرگز توانايىِ رويارويى و به اصطلاح، جنگ تن به تن را با حق ندارد، زيرا اگر فرض كنيم همه قدرت ها و عوامل باطل دنيا جمع شوند كه بگويند: تفكر بد است ! دستمزد براى كار لازم نيست ! مردم جاهل و احمق مى توانند از عهده مديريت جامعه برآيند! نور و ظلمت يكى است ! علم و جهل مساوى با يكديگرند! آيا تمام قدرت ها و عوامل باطل دنيا مى توانند اين واقعيات بر حق را شكست بدهند؟ محال است.
اصل چهارم - حاميان حق و حاميان باطل هستند كه براى مبارزه روياروى هم قرار مى گيرند، نه خود قدرت و حق و باطل
آن چه كه واقعيت دارد، اين است كه همواره در طول تاريخ ، به جهت جست وخيز هواپرستانِ خودكامه و خودخواهانِ پست ، گروهى از باطل حمايت مى كنند و محور هر چيز را شهوات و منافع و خود كامگى هاى خود مى دانند. در مقابل اين گروه ، جمعى ديگر وجود دارند كه به جهت داشتن شخصيت آگاه و اخلاق فاضله و معرفت و علم ، به پاسخ سؤ الات شش گانه اصلى (من كيستم ؟ از كجا آمده ام ؟ براى چه آمده ام ؟ در كجا هستم ؟ با كيستم ؟ به كجا مى روم ؟) از حق و حقيقت حمايت مى كنند، اگرچه با تحمل مشقت ها و شكنجه ها باشد.
اين دو گروه (حاميان حق و حاميان باطل ) همواره در گذرگاه تاريخ و در همه جوامع در حال مبارزه آشكار يا مخفى به سر مى برند. هر يك از اين دو گروه كه قدرت طبيعى را به دست آورده باشد، گروه ديگر را به شكست مى كشاند. يعنى آن دو طرف كه در مقابل هم ، در حال تصادم و كشتار قرار مى گيرند، دو گروه از انسان ها هستند، كه يكى از آن دو از حق حمايت مى كند و ديگرى از باطل ، نه اين كه خود حق و باطل و قدرت ، روياروى يكديگر به طور مستقيم به پيكار برخيزند. اگر حاميان باطل شكست بخورند، ممكن است بعد از شكست آنان ، باطل {بدون پيروزى } بار ديگر قد علم كند و اگر حاميان حق بشكنند، اين يك شكست ظاهرى است ، زيرا حق ، فوق جنگ هاى روياروى قرار دارد. بنابراين ، اگر فرض كنيم كه در طول تاريخ ، هزاران بار بزرگ ترين شهيد راه انسانيت (على بن ابى طالب يا امام حسين (عليه السلام)) قدم به ميدان مبارزه بگذارد و مجاهدت كند و به خاك و خون بغلتد و شهيد شود، چون آرمان او حق است ، هرگز مغلوب نمى گردد، بلكه او پيروز است براى ابد، زيرا حق براى ابد ثابت و پيروز است . در سخنان بزرگ شهيد راه حق ، امام حسين (عليه السلام) مى خوانيم :
بسم الله الرحمن الرحيم
من الحسين بن على الى محمدبن على و من قبله من بنى هاشم ، اما بعد فمن لحق بى منكم استشهد و من تخلف عنى لم يدرك (يبلغ ) الفتح (1)
((به نام خداوند رحمان و رحيم . اين نامه از حسين بن على است به محمد بن على و ديگر فرزندان هاشم .
اما بعد، هر كس به من ملحق شود، شهيد خواهد شد و هر كس از من تخلف كند به پيروزى نخواهد رسيد.))
چنان كه خواسته باطلِ قاتل يا قاتلان آن شهيد هرگز به پيروزى نمى رسد.
قد غير الطعن منهم كل جارحه

((ضربه شمشير، همه اعضاى شهداى دشت خونين نينوا را تغيير داد و متلاشى كرد، ولى راهى به عظمت ها و كرامت هاى روحى آنان پيدا نكرد.))
از اين مبحث، به اين نتيجه مى رسيم كه حق و باطل و قدرت ، ذاتا جنگ تن به تن و رويارويىِ مستقيم با يكديگر ندارند.

نوشتن دیدگاه