اكنون كه كاروان اسيران از سفر كوفه و شام با پيروزى كامل و نفوذ و اعتبار معنوى بر مى گردند آيا ديگر در مدينه هيچگونه وظيفه اى از نظر نهضت بر عهده ندارند؟ آيا آنها در اين شهر بكار و زندگى معمولى خود مى پردازند و گذشته هاى دردناك و تلخ را يكباره فراموش مى كنند؟ آيا اين زنان و كودكان درباره ى فاجعه ى خونين طف و كشتارها و وحشيگريهائى كه در آن بيابان دور دست انجام شد سكوت اختيار مى كنند و ديگر از آنهمه مصائب دم نمى زنند؟ نه ، قطعا اين چنين نيست .
آنها هر چند اكنون به وطن بر گشتند اما وظيفه مهم و عظيمى بر عهده دارند كه شايد سبكتر از وظائفى كه در كوفه و شام انجام داده اند نباشد، آنها نه تنها بايد نسل حاضر و سراسر كشور را از درندگيها و بى شرفيها و جنايتهاى حكومت آل ابوسفيان مطلع سازند بلكه بايد اين حقايق جانسوز و خونين را با حفظ صورت اصلى آن به نسلهاى آينده اسلامى و به تاريخ بشريت تحويل دهند.
آنها به خوبى مى دانند كه سكوت در باره ى اين حادثه چيزى جز امكان دادن به فرزند معاويه تا از فرصت گذشت زمان استفاده كند و آن حقايق تكان دهنده را دچار تحريف و دگر گونى سازد، با اين ترتيب به خوبى روشن مى شود اين رسالتى كه خاندان حسين عليه السلام در مدينه از نظر نهضت و حفظ و پاسدارى از آن بر عهده دارند بسيار مهم و شايد حساستر از آن قدمهاى برجسته اى است كه در شام و كوفه بر داشته اند، در اين قسمت جاى هيچگونه ترديد نيست . اما بايد ديد اين وظيفه ى بزرگ را در گوشه ى مدينه و در آن شرائط خفقان آورى كه بر سراسر كشور حكومت مى كرد چگونه مى توانند انجام دهند و حكومت دودمان بنى اميه را از چه راهى مى توانند رسوا سازند؟
آيا براى رسيدن به اين هدف وزنده نگه داشتن خاطره هاى نينوا راهى جزا استفاده از سوگوارى و عزادارى وجود دارد؟!
آيا جز به بهانه ى اشك ريختن براى مصائب حسين عليه السلام و جوانان و ياران آزاده ى وى راه ديگرى براى شرح رسوائيها و جنايتهاى بنى اميه هست ؟ قطعا نه . از اينجا است كه مى بينيم اين داغ ديدگان آزاده پس از ورود به مدينه همواره به سوگوارى و عزادارى مشغول بودند و هر يك سعى مى كردن به نحوى خاطره ى دردناكى را از مصائب طف زنده گرداند و در بين اجتماع نشر دهد تا از اين راه فضيحت هاى حكومت آل ابى سفيان را آشكار سازد.
رباب بانوى بزرگ كربلا در ميان آفتاب مى نشست و در زير سقف و سايه نمى رفت تا با اين كار به امت اسلامى اعلام كند كه آن ناپاكان بى شرم پس از كشتن ، بدن فرزند پيغمبر را در ميان آفتاب بجاى گذاردند و آن را دفن نكردند!!! امام زين العابدين عليه السلام هنگامى كه آب و غذا مى ديد گريه مى كرد و مكرر مى فرمود:
قتل ابن رسول الله جائعا، قتل ابن رسول الله عطشانا.
يعنى پسر پيغمبر را گرسنه و تشنه كشتند، حضرت سجاد عليه السلام هيچ منظره اى را مشاهده نمى كردند مگر آنكه خاطره ى دردناكى را از كربلا ياد آور مى شدند و مى گريستند.
حضرت ابوالفضل عليه السلام يعنى فرمانده سپاه فضيلت و پرورش يافته ى دامان على عليه السلام براى پيامبر خدا بوده است اين پيكره فضيلت و شجاعت كه با سه برادر رشيدش در حادثه ى طف به شهادت رسيدند مادر پيرى دارند كه در حال حيات است و به ام البنين مى كنى است اين بانوى داغ ديده به قبرستان بقيع مى آمد - همان گورستانيكه به علت قداست و در برداشتن قبور پاكان اسلام مورد احترام و محل رفت و آمد مردم مدينه و زائرين قبر پيغمبر است - در حاليكه جمعى از زنان و بانوان بزرگ مدينه در گرد آن مخدره بودند آنگاه در آنجا به ياد فرزندانش آن چنان جانسوز ناله مى زد كه دل سخت ترين دشمنان خاندان وحى (مانند مروان بن حكم ) را تكان مى داد و دچار تاءثر مى ساخت ، مرثيه ى اين بانو در باره ى جوانانش معروف و مشهور است :
بازماندگان شهداى طف و اسيران راه كوفه و شام كه اكنون به مدينه باز گشتند با اين ترتيب جنايتها و رسوائيهاى حكومت آل ابى سفيان را بى پرده شرح مى دهند و در نتيجه محيط مدينه آن چنان ماتم زده شده بود كه گويا ابرى سياه از مصيب و غم همواره بر آن سايه افكنده است به طورى كه نه تنها ساكنين آنجا بلكه براى هر زائر و تازه وارد ( كه تعداد آنان بيشمار و فراوان بود) به خوبى احساس مى شد كه اين شهر در مرگ عزيزان اسلام در غم و اندوهى دردناك و كشنده فرو رفته است ! آن اجتماع عظيمى كه (مخصوصا در ايام حج ) براى زيارت قبر پاك پيغمبر صلى الله عليه و آله وارد مدينه مى گرديد هر چند اكثر آنها از فاجعه ى خونين و بيداد گريهائى كه حكومت دمشق در بيابان كربلا نسبت به عزيزترين خاندان اسلام انجام داده بود بى خبر بودند، اما محيط پرهيجان مدينه و خاطره هاى سوزناكى كه به صورت سوگوارى زنان و كودكان مصيبت ديده حسين عليه السلام از كربلا مجسم مى ساختند به زودى همه مردم را در جريان فاجعه ى نينوا قرار مى داد و طبعا با مراجعت آنان به شهرها و وطنهاى خود سراسر كشور از آدم كشيها و جنايتها و وحشى گريهاى دودمان بنى اميه به خوبى آگاه مى شد، عمل خاندان پيغمبر در مدينه به ظاهر سوگوارى و عزادارى بود، اما در باطن تبليغات وسيع و مؤ ثرى بود كه عليه دودمان بنى اميه و براى تثبيت موقعيت دودمان وحى انجام مى گرديد و نفرت و انزجار شديدى در دلهاى مردم نسبت به آل سفيان ايجاد مى نمود، اين سوگواريها و اشك و ناله ها و اولين اثر ظاهر خود را در مدينه نشان داد و از بازگشت خاندان حسين عليه السلام چند روزى بيشتر نگذشته بود كه مردم آن شهر به رهبرى عبدالله بن حنظله قيام كردند، اين جنبش و قيام كه به منظور درهم ريختن شالوده حكومت يزيد و خونخواهى حسين بن على عليه السلام انجام شد هر چند با دست يكى از ناپاكترين ياران و فرماندهان ارتش پسر معاويه با وضع ننگين و رسوائى درهم شكسته شد، اما حكومت دمشق نتوانست با انجام اين كار پيروزى مهمى در راه تثبيت وضع متزلزل خود به دست آورد زيرا در آن هنگام سراسر كشور مانند آتشهاى گداخته اى بود كه براى مشتعل ساختن و سوزاندن ريشه هاى حيات دودمان بنى اميه آماده بود ولى در زير خاكى خاكستر پنهان بود.
يزيد هر چند قيام مردم مدينه را با انجام جنايتها و گناهانى كه در تاريخ انسانيت كم سابقه است در هم شكست ، اما بر فضيحت و ننگ خويش ‍ افزود و خود را رسواتر ساخت و نفرت و انزجار مردم را از حكومت خود شديد نمود، آن نيروى معنوى و نفوذ و اعتبار نامحدود حسين عليه السلام كه در اثر مظلوميت كسب شده بود بالاخره توانست طوفانى عظيم در سراسر كشور ايجاد كند و با پس كردن آن خاكسترها آتش هاى آماده را شعله ور سازد.
آرى باتكاء همين قدرت بود كه بنى العباس توانستند به نام حمايت از خاندان پيغمبر و خونخواهى حسين عليه السلام بزودى به دوران عزت و قدرت بنى اميه براى هميشه خاتمه دهند و نام و نشان آنها را محو سازند و دنياى انسانيت را از ننگ حكومت آنها نجات بخشند.
-----------------------------------------
شهيد سيد عبد الكريم هاشمى نژاد

نوشتن دیدگاه