ابن عباس مىگويد: يك روز خدمت پيغمبر صلّى الله عليه وآله وسلّم خدا مشرف بودم و آن حضرت، حسين عليه السلام را روى زانوى راست خود نشانيده بود و ابراهيم پسر خود را روى زانوى چپ نشانده بود، گاهى حسين را و گاهى ابراهيم را مىبوسيد، ناگاه آثار وحى بر آن حضرت ظاهر شد بعد از آن فرمود: جبرئيل از جانب پروردگار بر من نازل شد كه خدا به تو سلام مىرساند و مىفرمايد: ما اين دو فرزند را براى تو با هم نمى گذاريم يكى از آنها را فداى ديگرى گردان.
حضرت نگاهى به صورت حسين عليه السلام كرد و گريه كرد و نگاهى به صورت ابراهيم و گريه كرد، پس فرمود: ابراهيم مادرش كنيز است هرگاه بميرد كسى غير از من براى او محزون نمى شود، اما حسين مادرش فاطمه و پدرش على است كه به منزله گوشت و خون من هستند هرگاه حسين بميرد دخترم فاطمه محزون و غصه دار مىشود پسر عمم على هم محزون مىشود، من نيز محزون مىشوم و من حزن خود را بر حزن آنها انتخاب مىكنم. حضرت فرمود: من به جبرئيل عرض كردم: اى جبرئيل ابراهيم بميرد من او را فداى حسين كردم، ابراهيم پس از سه روز از دنيا رفت.
بعد از مردن ابراهيم هرگاه پيامبر حسين را مىديد او را به سينه خود مىچسبانيد و مىبوسيد و مىفرمود: من به فداى كسى شوم كه پسرم ابراهيم را فداى او گردانيدم. از بس كه پيامبر در فوت ابراهيم محزون و غصه دار شد خداوند سوره كوثر را در تسلى قلب آن حضرت نازل كرد. (1)
____________________
(1). ثمرات الحيوة: ج 1، ص 102.

نوشتن دیدگاه