نیمه شب بود و وقت راز و نیاز
بین سجاده بود، بین نماز

با تأسی به مادرش زهرا
دست خود برده بود سوی خدا

داشت همسایه را دعا می کرد
گره ها را دوباره وا می کرد

ذکرِ ارباب عالمین گرفت
بوسه از تربت حسین گرفت

ناگهان صحبت از تهاجم شد
خلوتش بین نعره ها گم شد

داد و فریاد، بی دلیل زدند
شعله بر خانه ی خلیل زدند

حرمت این حرم شکسته شد و
دست او بین خانه بسته شد و

پا شد از جای خود ولی افتاد
یاد مظلومی علی افتاد

از غریب مدینه دم می زد
وسط شعله ها قدم می زد

خاک و خاکستر از عباش تکاند
اشک بر مادرش دوباره فشاند

حرف داغِ گران زهرا بود
میخ در روضه خوان زهرا بود

پیر مردی وحید را بردند
آن محاسن سپید را بردند

باز هم روضه ها به کوچه کشید
آه... آقای ما بگو چه کشید؟!

پیر را طاقت دویدن نیست
می رود..‌. حاجت کشیدن نیست

فلک از غصه شرمگین شده بود
شیخ ما نقش بر زمین شده بود

پیکرش را چقدر آزردند
تا که شیخ الائمه را بردند

خوب شد بر سرش جدال نشد
غارت پیکرش حلال نشد

تشنگی تاب و قدرتش نگرفت
تیر و نیزه به قامتش نگرفت

رخش از خون تازه رنگ نشد
صورتش آشنا به سنگ نشد

خوب شد قاتلی سویش نرسید
پنجه ای بین گیسویش نرسید

خواهری با شکستنش نشکست
بر روی سینه اش کسی ننشست

محمد جواد شیرازی 

نوشتن دیدگاه