تحریف و وارونه نشان دادن حقایق، و سرپوش گذاردن بر روی واقعیات، مصداق روشن خیانت و جنایت است.در طول تاریخ، گروهی از نویسندگان متعصب این راه را پیموده و آثار و نگاشته‏ های علمی خود را با یک رشته تحریفات، از ارزش انداخته‏اند.ولی گذشت زمان و تکامل علم، مشت آنها را باز نموده و عده ‏ای را بر آن داشته است که با نیش قلم پرده‏ ها را بالا زنند و حقایق را از لابلای پرده‏ها بیرون آرند.اینک نمونه ‏ای از این نوع خیانت:
1 ـ محمد بن جریر طبری، متوفای سال 310، در تاریخ خود جریان دعوت خویشاوندان را به طور مبسوط نگاشته است به گونه‏ای که از نظر خوانندگان گذشت، ولی در تفسیر خود، (1) وقتی به تفسیر آیه: و أنذر عشیرتک الأقربین: (خویشاوندان نزدیک خود را بترسان) می‏رسد، آنچه را در تاریخ نوشته با متن و سند در همانجا قید می‏کند ولی هنگامی که به جمله: علی أن یکون أخی و وصیی و خلیفتی: (برادر و وصی و جانشین من شود) می‏رسد، جمله را تغییر داده‏و می‏نویسد، علی أن یکون أخی و کذا و کذا یعنی برادر و چنین و چنان! ! من باشد .جای شک نیست حذف کلمه‏ های «و وصیی و خلیفتی» و به کار بردن کلمه ‏های «کذا و کذا» که در فارسی از آن به «چنین و چنان» تعبیر می‏آوریم، جز غرض ورزی و خیانت چیز دیگری نیست .او به این اکتفا نکرده، نه تنها جمله استفهامی پیامبر را تحریف نموده، حتی جمله ‏ای را که خود پیامبر، بعد از سکوت سران درباره علی فرمود: «ان هذا اخی و وصیی و خلیفتی» نیز تحریف کرده، و باز همان کلمه «کذا و کذا» را به کار برده است.
مورخ، باید در نوشتن حقایق حر و آزاد باشد، و با یک شهامت و شجاعت بی‏مانند واقعیت را آنچنانکه هست بنویسد.ناگفته پیدا است چیزی که طبری را وادار کرده که این دو کلمه را بردارد، و بجای آن دو کلمه کذایی به کار برد، همان روش دینی و تعصب مذهبی او است.زیرا او علی را وصی و جانشین بلافصل پیامبر نمی‏داند و از آنجا که این دو کلمه در وصایت و جانشینی بلافصل او صریح است، از اینرو مجبور شده با تحریف شأن نزول آیه، از روش دینی خود نیز دفاع کند.
2 ـ ابن کثیر شامی، متوفای سال 732، در تاریخ خود (2) و همچنین در تفسیرش ج 3 ص 351، همان راهی را پیموده که پیش از او طبری همان راه را در تفسیر خود پیموده است.ما هیچ گاه «ابن کثیر» را در این کار معذور نمی‏ شماریم، زیرا اساس کتاب تاریخ او را همان تاریخ طبری تشکیل می‏دهد، و به طور مسلم وی در تنظیم این قسمت به تاریخ طبری مراجعه کرده است.با این حال، در نقل مطالب از مندرجات تاریخ مزبور، سرباز زده، و بر خلاف انتظار جریان را از روی تفسیر «طبری» نقل نموده است.
3 ـ جنایتی که وزیر اسبق فرهنگ مصر، نویسنده کتاب «حیاة محمد» (دکتر هیکل) مرتکب شده است و از این طریق راه تحریف حقایق را به روی نسل جدید باز نموده است.شگفتا، وی در «مقدمه» کتاب خود حملات سختی متوجه خاورشناسان کرده و آنان را به خاطر تحریف حقایق و جعل تاریخ، نکوهش نموده، در صورتیکه خود او در این مقام دست کمی از آنها ندارد زیرا:
اولا ـ در نخستین چاپ کتاب مزبور، جریان را به طور دست و پا شکسته نقل کرده، و از دو جمله حساس فقط به یکی از آنها (پیامبر رو بسران کرد و گفت کدام یک از شما در اینکار پشتیبان من خواهد شد که برادر و وصی و خلیفه من باشد) را قید کرده، ولی جمله دیگری را که پیامبر پس از ابراز و اعلام پشتیبانی علی، درباره او گفت، به کلی حذف کرده و ابدا از اینکه پیامبر درباره او فرمود: این جوان، برادر و وصی و جانشین من است، یادی نکرده است.
ثانیا ـ در چاپهای دوم و سوم گام را فراتر نهاده، همه را حذف نموده و از این راه لطمه غیر قابل جبرانی بر حیثیت خود و کتاب خود وارد آورده است.
نبوت و امامت با هم توأمند
اعلام وصایت علی در آغاز رسالت می‏رساند که این دو منصب از هم جدا نیستند.روزی که پیامبر خدا، به مردم معرفی گردید، جانشین او نیز همان روز تعیین و معرفی شده و این خود گواه بر این است که اساس نبوت و امامت را یک شالوده تشکیل می‏دهند، و این دو مقام مانند حلقه‏ های زنجیر به یکدیگر متصل و از هم فاصله ‏ای ندارند.
از این جریان شهامت روحی و شجاعت امیر مؤمنان به صورت روشن ثابت می‏گردد.زیرا در محفلی که پیران آزموده و سران سالخورده در تفکر و حیرت بودند، با کمال شهامت پشتیبانی و فداکاری خود را اعلام می‏دارد و بدون پیمودن راه سیاستمداران محافظه کار و مآل اندیش، دشمنی خود را با دشمنان او ابراز می‏کند.او در آن روز اگر چه از نظر سن و سال کوچکترین فرد حاضر در مجلس بود، ولی طول ممارست او با پیامبر از مدتها پیش، دل او را آماده پذیرفتن حقایقی نموده که پیران قوم در پذیرفتن آن تردید داشتند.
«ابو جعفر اسکافی» ، پیرامون این تاریخ داد سخن داده، خوانندگان، به شرح نهج البلاغه حدیدی مراجعه کنند. (3)
_________________________
.1 «تفسیر طبری» ج 19/ .74
.2 «البدایة و النهایة» ، ج 3/ .40
.3 «شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید» ، چاپ مصر، ج 13/215 ـ .295

نوشتن دیدگاه