سعى كنيد بنده خدا باشيد و اهل بيت عليهم السلام از ما راضى باشند. امشب ما مى رويم در خانه جوان امام حسين عليه السلام .

حضرت على اكبر عليه السلام خيلى عظمت داشت خلق پيغمبرى مى دانيد چيست؟ قرآن مى گويد: (انك لعلى خلق عظيم) (1). عجب يا رسول الله ! تو خلق عظيم دارى . آن وقت امام حسين عليه السلام فرمود: اين جوان من ، فرزند من ، خلقا و خلقا و منطقا شبيه ترين مردم به پيامبر است. به حق اين جوان قسمت مى دهم جوان هاى شيعه را از آفات حسى و غير حسى نگاهدارى كن. خدايا اين جوان براى تو خيلى عزيز است. رشادت على اكبر عليه السلام را ببينيد. يك تنه وارد لشگر شد. روايت داريم كه مى فرمايد: على اكبر عليه السلام وقتى حمله كرد، از لشگر دشمن كشت؛ (حتى ضج الناس من كثرة من قتل) (2) ضجه لشگر عمر سعد از دست على اكبر بلند شد. خيلى حرف است يك نفر بيايد و ضجه لشگر را در بياورد. مصيبت آقا خيلى عجيب است . هيچ وقت الحمدالله رب العالمين من نگفتم. هميشه دور و بر مصيبت چرخيدم كه وارد مصيبت نشوم چون قلب حضرت زهرا عليها السلام ناراحت مى شود، آن هايى كه نمى دانند، بدانند ما هيچ وقت وارد مصيبت آقا نمى شويم . من هميشه در كوى مصيبت اينها كه بروم پرسه مى زنم . چيزى نمى توانم بگويم .
در گذشته وسايل طبى مثل حالا نبود. يك نفر كه مى خواست از دنيا برود. آينه ، روى صورتش مى گرفتند. آينه را بلند مى كردند اگر نفس در آن منعكس ‍ بود آرام مى شدند، اميدوار مى شدند كه اين هنوز حياتى دارد. ولى وقتى آينه را بالا مى آوردند، مى ديدند نفس در آن منعكس نيست . ناله بلند مى شد. آى شيعيان ! آينه جمال خداوند بالاى سر على اكبر عليه السلام رفت . آينه خم شد و صورت به صورت على اكبر عليه السلام گذاشت . يا اباعبدالله ! اين جوان برايت خيلى ارزش داشت . چه مى خواهى به اين ها بدهى ؟ به حق اين جوان ، اين شيعيان هر چه خواستند در اين شب ها مرحمت فرما! دعاى شب قدرمان را مستجاب كن ! به حق اين جوان ما را بيامرز. نمى دانم در اين ماه رمضان چه كرديم ولى مى دانيم دارند اين سفره را جمع مى كنند. شب بيست و هشتم است . نمى دانيم چه كرديم ولى اين قدر مى فهميم كه بحمدالله امشب شفيع خوبى در خانه ات آورده ايم . اى صاحب خانه ! خوب سفره انداختى ! مگر ما را همين جور بيرون مى كنى ؟! بشرها مهمان دعوت مى كنند به مهمان ها مى گويند خوش آمديد لطف كرديد، مهمان را بدرقه مى كنند؛ ما را بدرقه نمى كنى ؟ ما در خانه تو على اكبر عليه السلام را آورديم . آن آقايى كه حبيبت امام حسين عليه السلام فرمود: هر وقت دلمان براى پيغمبر تنگ مى شد به صورت اين جوان نگاه مى كرديم . مرحوم نير خيلى زيبا گفته ، همه بلدند ولى به نظر من اين دو بيتى كه نير گفته حدش از شعر بالاتر است شعر نيست سحر است . در حالى كه صحراى كربلا را مجسم كرده است ، مى گويد: امام حسين عليه السلام رفته بالاى سر آقازاده اش فرمود:
اين بيابان جاى خواب ناز نيست

مى گويد على جان چرا حرف نمى زنى مى گويد: (چقدر قدرت داشته اين شاعر!)
ديده بگشا و مرا دلخون مكن

على جان ! حرف بزن اين خانواده هاى شهدا توجه كنند. اى شهيد داده ها در يك بعد با اربابتان همرنگ شديد. امام زمان مرا ببخش ! آخرين جمله است نمى خواستم بگويم ديدم چراغها خاموش شد مى گويم . حواله ما امشب در خانه جوان حسين عليه السلام است . جگرم از اين مى سوزد كه در مقتل مطالعه كردم ، چند جاست كه مرا بيچاره كرده خيلى ها را تا به حال به زبان نياورده ام . يكى اش اين است مى نويسند تا آن زمان صداى گريه بلند امام حسين عليه السلام را كسى نشنيده بود. صورتش را از صورت آقا برداشت . گفت على جان ! رفتى و راحت شدى و پدرت غريب در بين دشمنان.
---------------------------------------
1-سوره مباركه قلم ، آيه 4.
2-بحارالاءنوار، ج 45، ص 43.
فلم يزل يقاتل حتى ضج الناس من كثرة من قتل منهم و روى اءنه قتل على عطشه مائة و عشرين رجلا ثم رجع الى اءبيه و قد اءصابته جراحات كثيرة فقال يا اءبة العطش قد قتلنى و ثقل الحديد اءجهدنى فهل الى شربة من ماء سبيل اءتقوى بها على الاءعداء فبكى الحسين ع و قال يا بنى يعز على محمد و على بن اءبى طالب و على اءن تدعوهم فلا يجيبوك و تستغيث بهم فلا يغيثوك يا بنى هات لسانك فاءخذ بلسانه فمصه و دفع اليه خاتمه ...
------------------------------
محمد رحمتى شهرضا

نوشتن دیدگاه