محمد جمال در قالب شعر مى گويد كه خانم روح زندگى است و در مدحش ‍ كلى صحبت مى كند، بعد مى گويد قف به قلم خودش مى گويد: كه بايست؛ (فى مدح البتول و فى مديحها) اى قلم ! از مدح حضرت زهرا عليهاالسلام بايست. چون در مدحش زياد حرفها زده شده است. مى گويد: بيا برويم دنبال چيز ديگرى كه باور كردنى نيست مى گويد: بيا عقب برگرديم از تاريخ بپرسيم يك چيزهايى تاريخ مى گويد كه ما را تكان داده است. چى گفته؟ مى گويد با اين همه مدح و عظمت پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم مى گويد من به قربانش بروم وقتى كه به تاريخ بر مى گرديم تاريخ مى گويد: در به پهلويش زدند. راست مى گويد؟ حالا كه به اينجا رسيديد اين قضيه را مى گويم اما در اين مجلس حضرت زهرا عليها السلام تعهد اخلاقى مى دهيم كه ضايع نكنيم، اين شرط است. اين همه زن و مرد يك ماه عزادارى كردند الان هم چراغ خاموش است نكند از من بشنويد و برويد در يك مجلس بى بركت و بى رونق اين را بگوييد. من هيچ وقت روضه مكشوف نمى خوانم اما امشب يك پرده اى بر مى دارم. كه ان شاء الله از خانم، چيزى بگيرم و برويم بيرون.
اين قضيه را كه مى خواهم بگويم، دو سه بار بيشتر در عمرم نگفتم آن هم يا محرم بوده يا فاطميه بوده ، آن هم در مجلس تاريك، آن هم در مجلس با حال دقت كنيد ديگر اين را از من نخواهيد شنيد خوب گوش بدهيد.
يكى از علماء كه سيد و عرب هم بود. يك كتاب نوشته بود در فضايل اهل بيت عليهم السلام، 25 سال طول كشيده بود. بالاخره نابرده رنج گنج ميسر نمى شود. (و ان ليس للانسان الا ما سعى) (1) بالاخره بايد زحمت كشيد تا يك چيزى به آدم بدهند. يك عالمى بوده حالا آن عالم چى بوده؟ ولش كن. هر چى بوده، نمى دانم. در آن عالم، سيد كه مجتهد هم بوده و دو، سه سال پيش مرحوم شد. مى گويد: آمدند، گفتند: دوازده امام با وجود نازنين صديقه كبرى عليها السلام در يك جا هستند مى خواهى بيايى ببينى؟ گفتم: چرا نمى آيم! گفت: برايت اجازه گرفتيم. مى گويد آمدم كه بروم ولى يك شورى در دلم افتاد و آن اين بود كه گفتم: اين خيلى خبر بزرگى است، ولى خدايا! من سيدم، اگر الان بروم و خانم چادر به سرش بكند چه كنم؟ يك عمر عمامه مشكى بر سر گذاشتم. ولى اگر خانم، چادر به سرش نكند به چه زبانى تشكر كنم. در خوف و رجا بودم. اما ديدم چاره اى نيست، بايد بروم و وارد اتاق بشوم، وارد شدم ديدم خانم نشسته ولى چادر به سر نكرد. فهميدم نسبم درست است. همان جا به سجده شكر افتادم. بعد گفتم مادر!: ناقابلم. اما حالا كه خدمت شما رسيدم، دو تا سؤ ال دارم، او عرب بود. من هم به حضرت زهرا عليهاالسلام قسم! عهد كردم جمله هايى كه بين او و بى بى رد و بدل شد، هيچ وقت ترجمه نكنم نقل به معنا كنم. جمله اول را نقل به معنا مى كنم. نمى توانم بگويم. جمله دوم را قدرى باز مى گويم. گفت كه: گفتم مادر! ما عمرى نوشتيم، زحمت كشيديم. اين درست است كه اميرالمؤ منين را با آن وضع به مسجد بردند؟ اين درست است؟ مى گويم خانم اين قدر ناراحت شد كه سر را پايين انداخت، ساكت شد. بعد سرش را بلند كرد يك جواب داد كه گفتم من هيچ وقت نمى گويم فقط نقل به معنا مى كنم، مى گويد خانم به شدت ناراحت شد بعد فرمود: بلى! اميرالمؤ منين را خيلى اذيت كردند، همين. آخر مى دانيد وقتى در بستر شهادت افتاده بود زنهاى مدينه رفتند احوال پرسى كنند. عظمت را ببين؟ گفتند: خانم حالتان چطور است؟ نمى توانست بگويد از ورم بازو نخوابيدم؟ اما خانم مسير سؤ ال و جواب را عوض كرد. فرمود: چرا با على در افتاديد؟
اين سؤ ال اول . امام زمان مرا ببخشيد. و اما سؤ ال دوم . گفتم كه مادر! مى خواهم بفهمم ما يك چيزهايى نوشتيم . يك مشت از دشمنان ما مى آيند و مى گويند كه نخير! اين طور نبوده ، بعضى ها اين ظلمهايى كه به خانم شده با تمام بى شرمى ، در كتاب هايشان رد كردند كه نخير! اين طور نبوده . گفتم : مادر! مى خواهم از خودت بپرسم بگويم اين درست است كه تازيانه به بازوى تو زدند؟ ديدم خانم ساكت شد. جواب نمى دهد. در جواب سؤ ال اولى يك جمله گفت . ولى در اينجا هيچ نمى گويد. گفتم نكند بد كردم كه پرسيدم . بعد ديدم نه ! اين جوابش با جمله نيست . يك قدرى صبر كردم ديدم آستينش را زد كنار. ديدم بازوى خانم هنوز هم نيلگون است.
---------------------------------------
1-سوره مباركه نجم، آيه 39.
------------------------------
محمد رحمتى شهرضا

نوشتن دیدگاه