السلام عليك يا امير المؤ منين
بيايد برويم عيادت آقا. برويم در كنار بسترش . خدايا چه مصيبت بزرگى ! به شما عرض كردم به عنوان تذكر عرض مى كنم كه من ناقابل يك طلبه روسياهم ولى دل شكسته ؛ شايد بيش از بيست سال پيش از اين ، يك شب نوزدهم نشسته بودم مطالعه مى كردم و خودم احساس مى كردم كه اين عاطفه ام الان تعقلم را تحت الشعاع قرار داده است . خودم متوجه بودم ، يك وقت آدم متوجه مى شود كه اين احساس است و تعقل نيست . مطالعه كردم ، رسيدم به اينجا كه خب ! چرا در آن شب ، معاويه زخمى مى شود، بعدا هم خوب مى شود، عمر و عاص هم كه از اصل ، در نماز نيامده بود. چرا آقاى ما فقط كشته شد؟ آن دو تا اصلا كشته نشدند؟ يك وقت خدا به دلم انداخت كه بيچاره ! غافل ! اگر آن ها كشته نشده اند، آن هم از معجزه امير المؤ منين عليه السلام است اين را در محضر بى بى دو عالم ، عرض مى كنم ان شاء الله خانم ، به همه ما مرحمت مى كند. اينها بزرگند ما چيزى نيستيم خاندان كرمند، (عادتكم الاحسان و سجيتكم الكرم ) (1) اينها كريمند و بزرگند. يك وقت به دلم افتاد كه اگر اين دو تا پليد - عمر و عاص و معاويه - سر اين نماز ريايى كشته مى شدند، قداست شهادت در محراب آلوده مى شد. خدا نخواست . امير المؤ منين بايد در كعبه به دنيا بيايد، تولدش با سر و صدا بشود، خانم فاطمه بنت اسد عليها السلام برود آنجا و براى او ديوار شكافته بشود چه جلالى ! چه عظمتى ! آنجا اين فرزند به دنيا بيايد و همه هم با حيرت نگاه كنند چى شده كه آن خانم رفت ؟! بعد ديدند بيرون آمد و يك بچه روى دستش است . خدا مرحوم آيت الله آقا سيد اسماعيل شيرازى را رحمت كند، حق مطلب را ادا كرده مى دانيد ايشان كى بوده است ؟ آيت الله آقا سيد اسماعيل شيرازى پدر آقا سيد عبدالهادى شيرازى بوده است . ايشان از بزرگان بود. در آن قصيده طولانى خودش اين قسمت را اين طور گفته كه چون شب نوزدهم است تبركا عرض ‍ مى كنم . فاطمه بنت اسد رفت ، ديوار هم بسته شد. مردم هم با خبر شدند، چقدر اميرالمؤ منين با احترام است ، چقدر عزيز است ، حبيب خداست . گفتند: در كعبه باز شد، ديگر ما به ظاهر ديدم بچه اى به دنيا آمده چه بچه اى ، هذه فاطمة بنت اسد، اقبلت تحمل ياقوت العدد خانم آمد كل اولين و آخرين يعنى امير المؤ منين روى دستش است . اين چنين ، خدا او را به دنيا آورده است . آلوسى سنى بسيار متعصبى است ؛ ولى اينجا كه مى رسد مى گويد: تعجب نكنيد كه على عليه السلام ، در كعبه به دنيا آمد، خدا به زبان آلوسى آورده ، چرا كه من عبارت هاى به اين زيبايى را حتى در كتب شيعه پيدا نكردم . همه بايد مداح اميرالمؤ منين بشوند، اين خواست خداست . مى گويد: كه تعجب نكنيد و ما لامام الائمة ان تكون قبلة للمؤ منين ، چقدر سزاوار است كه امام امامان در جايى كه قبله مؤ منين است به دنيا بيايد. بعد، عبارت را به اين جمله بدرقه مى كند مى گويد: فسبحان من يجعل الاشياء فى مواضعها ؛ پاك است آن خدايى كه هر چيزى را در جاى خودش قرار مى دهد. او احكم الحاكمين است ، على را در كعبه به دنيا مى آورد و اين هم از شهادت آن بزرگوار. آن پليد معاويه زخمى شد. اطباء آمدند و گفتند: زهرى بر اين ران شما وارد شده است كه يا بايد شربتى بدهيم و بخورى و يا اينجا را بايد بسوزانيم . گفت من طاقت سوزاندن ندارم ، همان شربت را بدهيد. گفتند: اگر شربت را بخورى مقطوع النسل مى شوى ! گفت : خب بشوم ! يزيد بس است . راست هم گفت يزيد براى پليدى بس بود. آن يكى خبيث (عمر و عاص ) هم كه در نماز وارد نشد. من نظر نمى دهم كه شايد يك وقت عمر و عاص در جريان بوده چون آن شب به نماز نرفت و كس ديگر را به نام خارجه به جاى خود فرستاد. خدايا! ببينيد بشر چيست ؟! يك وقت آدم ، حبيب بن مظاهر مى شود و در ركاب امام حسين عليه السلام كشته مى شود، يك وقت آدم در راه عمر و عاص نفله مى شود. چقدر تفاوت ! آمد. تاريك بود، نمى شناخت . شمشير را انداخت و اين بدبخت ذليل مرده را از پاى در آورد. همان طور كه خون از او مى ريخت ، برداشتند و او را پيش عمر و عاص بردند كه بيا! اين هم پيش ‍ نمازت . اين نماينده اش هم نگاهى ك3T,يگêكش5J.هنوز يك جا نديده ام از تاريخ اندلس ‍ من آن را تكه تكه پيدا كرده ام. اسم خارجه را مى خواهم عرض كنم . رفت به جاى عمر و عاص كشته شده آن شاعر مى گويد:
و ليت افتدت عمرا بخارجة

گفت : اى كاش آن شبى كه اين دنيا خارجه را فداى عمر و عاص كرد همه را فداى على مى كرد. خيلى اين قصيده اش به دل من نشسته است ، از شعرهايى است كه يك بيتش معادل يك ديوان است . اى كاش همه را فداى آقايمان مى كرد. مى گويند در آن هنگام صدايى بين زمين و آسمان بلند شد كه : (تهدمت و الله اركان الهدى )؛ خدايا! چه شده است ؟ رفتند مسجد، ديدند كه اميرالمؤ منين افتاده است .شير خدا در محراب افتاده . خدايا! اين چه صحنه اى است ؟! اما آنجا اسم رحمان و رحيم خودش را نشان داد. آخر وقتى مى گوييم :
ها على بشر كيف بشر

اين را ما به فضل الهى به جانمان در مى يابيم كه اگر بنا شود صفات خدا روى كسى به نمايش گذاشته شود، اين كار روى امير المؤ منين انجام مى شود. شاعر مى گويد: اين شعر را كه من گفته بودم ، خوابم برد ديدم ، پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم آمد. اسم شاعر، ملامهر على خويى است خيلى ها اين را نمى دانند خوابيدم . ديدم پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم آمد و گفت : ببينم ملا مهر على براى پسر عموى من چه گفتى ؟ عرض كردم يا رسول الله ! گفتم :
ها على بشر كيف بشر

اشاره كرد بقيه را نخواندم . سرش را انداخت پايين . ديدم پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم فكر مى كند؛ كيف بشر؟! كيف بشر؟! ربه فيه تجلى و ظهر.
در محراب كوفه ديدند اسم رحمان ديده شد، اسم رحيم ديده شد. ببينيد كه اين نكته چقدر ظريف است ، قاتل از ترس به وحشت افتاده بود، آن را برداشتند و بردند در محلى و زندانش كردند آقا را در بستر بردند. الان اگر با چشم دل نگاه بكنيد رنگ مباركش پريده است . اصبغ بن نباته مى گويد. جمع زيادى رفتند درب خانه امير المؤ منين آقا را ببينند خيلى زياد بودند حضرت مجتبى عليه السلام بيرون آمد و فرمود: مردم ! خداى جزاى خيرتان بدهد دعايشان كرد. اينها آمده بودند پيش امير المؤ منين بمانند دعا بايد مى شدند. اما آقا فرمود: برگرديد و برويد حال امامتان مساعد ملاقات نيست . اصبغ مى گويد: همه رفتند من ديدم پاى رفتن ندارم. حضرت مجتبى (ع) بعد از مدتى درب را باز كرد فرمود: اصبغ! مگر نگفتم همه بروند شما چرا نرفتى؟! گفتم: پسر زهرا! قسم به خدا قدرت رفتن نداشتم، نخواستم مخالفت امرتان بكنم. ولى نمى توانم، پاى رفتن ندارم. عرض ‍ كردم حالا مى توانم آقا را ببينم؟! فرمود: صبر كن. رفت و آمد، گفت: اصبغ بيا. رفتم و ديدم شير خدا در بستر افتاده، ديدم آن دستمال زردى كه به سرشان بسته اند هر چه فكر كردم ببينم اين دستمال زردتر است يا صورت نازنين آقا تشخيص ندادم.
آقا در بستر افتاده بود. مرتب از حال اين پليد جويا مى شد. به او طعام داديد؟ شيرش داديد؟ آب داديد؟ يك جمله فقط بگويم كه بزرگى اينها جلوه كند. يا امير المؤ منين ! امروز روز شماست اين همه در جهان تشيع عزادار شما هستند. اما مى خواهند شيعيانتان يك قياس بكنند كه شما به نسبت عظمتتان ، به نسبت نورتان به همان نسبت هم دشمنانتان ظلمانى بودند، پست بودند پايين بودند. اما اينجا شما در بستر افتاديد و از حال اين قاتلتان جويا مى شديد. مى فرموديد كه به او طعام داديد يا نه ! اما نازدانه هاى حسينت ، وقتى سراغ پدرشان را از خانم زينب كبرى مى گرفتند او مى فرمود در مسافرت است چون عرصه را بر او تنگ كرده بودند.
---------------------------------------
1-زيارت جامعه كبيره، مفاتيح الجنان،
كلامكم نور و اءمركم رشد و وصيتكم التقوى و فعلكم الخير و عادتكم الاحسان و سجيتكم الكرم و شاءنكم الحق و الصدق و الرفق و قولكم حكم و حتم و راءيكم علم و حلم و حزم.
------------------------------
محمد رحمتى شهرضا

نوشتن دیدگاه