به حرمت حضور فاطمه علیه السلام ، آرام، در خانه را می‏کوبی؛ این بار صدای در زدن ملک الموت، آهنگی دیگر دارد.به میهمانی رسول آمده ‏ای؛ آمده ‏ای تا او را به معراج ابدی ببری. کمی درنگ کن؛ اینکه با تو سخن می‏گوید، امین آسمان‏ها و زمین، جبرئیل است.
می‏دانم که برای تو نیز دشوار است تا زیر باران اشک‏ های فاطمه علیه السلام ، جان نبی را بستانی. می‏دانم که تو نیز سر به زیر افکنده ‏ای تا چشمانت هم‏سو با غم چشمان زهرای اطهر علیه السلام نباشد؛ اما گویا چاره ‏ای نیست و زمان پر کشیدن محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله فرا رسیده است.
برادرم. ملک الموت! می‏خواهی از کجا آغاز کنی؟ تمامی وجود رسول اللّه‏ در راه حق ذوب شده است، چشمانش، نور خدا را در معراج دیده، زبانش با خدا سخن گفته و کلام او بر آن جاری بوده، قلبش، محل نزول کتاب خدا بوده و پاهایش، راه ‏های آسمانی را بهتر از مسیرهای زمینی پیموده است.
آه چه دشوار است تاب آوردن این لحظه اندوهناک! آیا می‏دانی بعد از او، با فاطمه عزیزش چه خواهند کرد؟ می‏دانی این در را که تو بی‏ اذن زهرا علیه السلام از آن عبور نکردی، به آتش جهل و کینه خواهند سوزاند و دستان علی مرتضی علیه‏ السلام را که با دستان رسول صلی‏ الله‏ علیه‏ و آله، انس دیرینه داشت، به بند خواهند کشانید؟ آیا می‏دانی پس از رسول خدا، بر پاره ‏های تن او چه خواهد گذشت؟ می‏دانی که چگونه قامت رعنای فاطمه را به خمیدگی می ‏نشانند و جایگاه بوسه ‏های رسول را به کبودی می‏ نمایند؟
کوچه ‏های مدینه، پس از این برای من هم غریب می‏شود و اهل بیت رسول اکرم صلی‏ الله‏ علیه‏ و ‏آله از آن هم غریب‏ تر!
نگاه کن که چگونه فاطمه علیه السلام با تمام دلتنگی‏ هایش سر به زیر افکنده تا تو در تلاقی چشم ‏هایش، در کارَت درنگ نکنی!
برخیز و جان عزیزترین و مقرب‏ ترین بنده خدا را بستان! روح محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله از ازل، آسمانی بود؛ این چند صباح را هم که بر زمین هبوط کرد، برای هدایت خلق بود و بس!

نزهت بادی