آن چه طبقه بندی در حکومت امام علیه السّلام را از دیگر طبقه بندی های اجتماعی، متمایز ساخته، وظیفه مداری حضرت علیه السّلام است. حضرت علیه السّلام طبقات اجتماعی را بر اساس وظایف وکارکرد ایشان دسته بندی می کند، نه بر اساس طایفه یا شغل ودرآمد. لذا در فرمان جامع حکومتی خود به مالک اشتر، هفت طبقه اجتماعی را نام می برد:
1. لشکریان خدا
2. دبیران، نویسندگان، وزیران ومشاوران عالی رتبه
3. قاضیان عدالت
4. کارمندان وکارگزاران عدالت واهل مدارا با ملت
5. مالیات دهندگان، شامل اقلیت های مذهبی (که جزیه پرداخت می کنند) ومسلمانان (که مالیات می پردازند).
6. بازرگانان وصنعت گران.
7. قشر محروم جامعه.
نکات قابل توجه در این طبقه بندی، این است که: اولاً حضرت علیه السّلام قوام، ثبات وسامان مردم را مبتنی بر هم بستگی همه طبقات وگروه ها با هم می داند ولذا هیچ طبقه یا گروهی را از دیگران بی نیاز نمی شمرد.
ثانیاً ضرورت های هر طبقه وآن چه خداوند برای هر کدام مشخص کرده، از جمله، وظایف، حقوق وتکالیف آن ها را بیان می فرماید.(459)

459) نهج البلاغه، نامه 53