یک :
وصیت منصور دوانیقی(یکی از حاکمان سلسله عباسیان) به فرزندش محمد در سال ۱۵۸ هجری قمری:
من مردم را به طُرُق مختلف رام و مطیع ساخته‌ام. اکنون مردم سه دسته‌اند:
«گروهی فقیر و بیچاره‌اند و همیشه دست نیاز به سوی تو دراز خواهند کرد، گروه دیگر، متواری هستند و همیشه بر جان خود می‌ترسند، و گروه سوم در گوشه‌ی زندان‌ها به سر می‌برند و آزادی خود را فقط از رهگذر عفو و بخشش تو آرزو می‌کنند. وقتی که به حکومت رسیدی خیلی به مردم در طلب رفاه و آسایش میدان نده.»
تاریخ یعقوبی ، جلد ۳، صفحه ۱۳۳
دو :
وصیت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام به فرزندش، امام حسن مجتبی علیه السلام در سال چهلم هجری قمری:
«ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪم! ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ میان ﺗﻮ ﻭ ﺩیگران ﺍﺳﺖ، مانند ﺗﺮﺍﺯﻭ بدان. ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻯ دیگران همان چیزی را ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ که ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺳﺖ میداری ﻭ ﺑﺮﺍﻯ دیگران ﻣﺨﻮﺍﻩ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻰ.
ﺑﻪ هیچکس ﺳﺘﻢ ﻣﻜﻦ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ نمی‌خواهی ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺘﻢ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺑﻪ دیگران نیکی ﻛﻦ، ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ میﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ نیکی ﻛﻨﻨﺪ.
ﺁﻧﭽﻪ برای دیگران ﺯﺷﺖ ﻣﻰﺩﺍنی برای ﺧﻮﺩ نیز ﺯﺷﺖ ﺑﺪﺍﺭ.
ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ میﺭﺳﺪ ﻭ خوشحالت ﻣﻰکند، ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ نیز ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺳﺪ.»
ﻣﺮﻭﺝ ﺍﻟﺬﻫﺐ، جلد ۲ ، صفحه ۴۲۵
ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻻﻧﻮﺍﺭ، جلد ۴۲ ، صفحه ۲۴۸
