تو را می‏ستایم ای بزرگ
ای شگفت
که در نگاه پر مهرت
هزار آهوی سبکبال می‏خرامید
و در دشت دل
نافه عشق می‏شکفت
پس از قرون بسیار
کلامت نرم‏تر از باران
بر شیروانی احساس می‏نشیند
و منطقت
باغ پر رویای اندیشه را
بارور می‏کند
تو را چه بنامم که بر ضریح بلند تفکرت
هنوز دانه چین معرفتیم
و رایتِ بشکوه علمت
در موجاموج نسیم اشراق
در تلألؤ کشف و شهود آفتاب
هنوز بر گنبد اعصار، پر می‏ساید
و هر بار که از شطّ پر شوکت اندیشه ‏ات
جرعه ‏ای برمی‏گیریم
مست از صهبای الست
بی‏ خود شده از آب حیات
سر بر مصطبه خم خانه‏ ات می ‏نهیم
و در باغ‏های بهشت
از ملک تا ملکوت
پرواز می‏کنیم

زهره نوربخش