1- امام صادق (ع) فرمود: که پیغمبر (ص) به اصحاب خود فرموده است: آیا شما را از شرورترین تان آگاه نکنم: عرض کردند: چرا، یا رسول اللَّه، فرمود: آنان که برای سخن چینی قدم بردارند، و بین دوستان تفرقه اندازند و از کسانی که عیب ندارند عیب جویی کنند.
2- امام باقر (ع) فرمود: بهشت بر دروغ پردازان و کار آگاهانی که سخن چینی کنند حرام است.
3- علیّ (ع) فرمود: بدترین شما کسانی اند که سخن چینی کنند، و بین دوستان تفرقه اندازند، و از آنان که عیب ندارند عیب جویی کنند.
4- ابوذر گوید: پیغمبر (ص) در نصیحتی به من فرموده است: ای اباذر، قتّات به بهشت نمی رود، عرض کردم: یا رسول اللَّه، قتّات کیست؟ فرمود: سخن چین.
ای اباذر، سخن چین در آخرت از عذاب الهی آسوده نخواهد بود.
ای اباذر، هر که در دنیا، دو رو و دو زبان باشد، در آتش دوزخ دارای دو چهره خواهد بود ای ابا ذر، گفتار در انجمن ها امانت است، انتشار دادن راز برادرت خیانت است پس از این کار دوری کن، و از حضور در مجلسی که سبب لغزش گردد نیز بپرهیز
5- علی (ع) فرمود: که پیغمبر (ص) فرموده است: چهار گروهند که دوزخیان را با وجود گرفتاری های خودشان که از آب داغ دوزخ می نوشند آزار می دهند، و فریادشان به وا ویلا وا هلاکا بلند است. بعضی از دوزخیان از بعضی می پرسند، گناه این چهار گروه چیست؟ که ما با وجود این همه گرفتاری از عذاب آنان نیز رنج می بریم، یکی از آنها در تابوتی از آتش گداخته آویزان است، دیگری احشای درونی اش بیرون آمده و آنها را با خود می کشد، آن یکی چرک و خون از دهنش جاری است، آن دیگری گوشت بدنش را می خورد.
از صاحب تابوت آتشین می پرسند که جرم این دور از رحمت خدا چیست؟ که عذاب او ما را با همه بدبختی و عذاب که داریم نیز آزار می دهد، می گویند این دور از رحمت الهی موقع مرگ اموالی از مردم را با این که توانایی بازپرداخت نداشت بر ذمّه گرفته بود. سپس از آن که احشای درونی اش کشیده می شد پرسیدند، که جرم این ملعون چیست که وضع دلخراش او بر گرفتاری و شدت آزار ما افزوده است. می گویند این محروم از رحمت الهی، کسی بود که ادرار به هر کجای بدنش می رسید باکی نداشت (رعایت نجاست و پاکی نمی کرد) آنگاه از آن که چرک و خون از دهنش می آید می پرسند، که این یکی چه کرده و گناهش چیست؟ که همچنان ما را با همه گرفتاری های خود به زحمت انداخته، می گویند:
این یکی مسخرگی می کرد و از کلمات زشت استفاده می نمود و آنها را به کسی نسبت می داد و آن را حکایت می کرد. سپس از آن که گوشت بدنش را می خورد سؤال کردند که این دور از رحمت الهی چه کرده است؟ با همه بدبختی ها که از گناهان خود داریم از عذاب وی نیز در رنجیم، می گویند: این محروم از رحمت الهی گوشت مردم را می خورد (با غیبت کردن) و سخن چینی می کرد.
6- پیغمبر (ص) فرمود: هر که بین دو نفر دست به سخن چینی بزند، خداوند در قبر آتشی بر او مسلّط گرداند که تا قیامت او را بسوزاند و چون از قبر بیرون آید، خدا اژدهای سیاهی را بر او مسلط کند که وی را نیش زند تا این که داخل آتش دوزخ گردد.
7- امام صادق (ع) فرمود: سه نفر هرگز به بهشت نخواهند رفت:
1- شخص بی باک در خونریزی.
2- دائم الخمر (کسی که همیشه شراب می نوشد)
3- سخن چین.
8- علی (ع) فرمود: بهشت بر سه کس حرام است:
1- آن که به دیگران منّت گذارد.
2- آن که سخن چینی کند.
3- آن که دائم الخمر باشد.
9- امام موسی کاظم (ع) فرمود: بهشت بر سه کس حرام است:
1- سخن چین.
2- دائم الخمر.
3- و آن که ناموسش را در اختیار دیگر گذارد و او فاجر و گنهکار است.
10- امام صادق (ع) به منصور فرمود: از کسی که بهشت بر او حرام و جایگاهش آتش است هیچ سخنی را درباره خویشاوندان و خدمتکاران خانواده ات نپذیر، زیرا سخن چین دروغگوی آشکار، و در ایجاد دشمنی بین مردم شریک شیطان است. چون خداوند متعال فرمود: «ای کسانی که ایمان آورده اید اگر فاسقی خبری برای شما آورد جستجو نمایید مبادا از روی نادانی به گروهی آسیب رسانید و سپس بر عمل خود پشیمان شوید» البتّه بر تو واجب است، نسبت به کسی که خویشاوندی اش از تو قطع کرده صله رحم کنی و به کسی که تو را محروم کرده عطا و بخشش کنی و کسی را که به تو ستم کرده عفو نمایی چون پاداش نیکی، صله رحم نیست، بلکه صله رحم آن است که اگر خویشاوندان از تو بریدند تو صله رحم به جا آوری.
11- امام صادق (ع) فرمود: چهار شخص به بهشت نخواهد رفت:
1- پیشگو.
2- منافق.
3- دایم الخمر.
4- سخن چین.
12- امام صادق (ع) فرمود: حضرت موسی (ع) در مناجات با پروردگارش شخصی را زیر سایه عرش خدا دید، عرض کرد خدایا، این شخص کیست که عرش تو بر او سایه افکنده است؟ خداوند فرمود: این کسی است که همواره به پدر و مادرش نیکی نموده، و هرگز سخن چینی نکرده است.
13- امام صادق (ع) فرمود: خداوند تبارک و تعالی به موسی (ع) وحی کرد که یکی از یارانت علیه تو سخن چینی کرده، از او بپرهیز، عرض کرد خدایا من که او را نمی شناسم مرا آگاه کن تا او را بشناسم، خطاب شد ای موسی من سخن چینی را بر او عیب می گیرم ولی تو مرا مکلّف به سخن چینی می کنی، موسی گفت خدایا پس چه کنم؟ خطاب آمده ای موسی یارانت را به گروه های ده نفری تقسیم کن و بین آنها قرعه بکش، البته قرعه به نام گروهی اصابت خواهد کرد که سخن چین در بین آنهاست و به همین ترتیب قرعه کشی را ادامه بده تا قرعه به نام سخن چین اصابت کند، موسی (ع) گوید: وقتی که سخن چین قرعه کشی را دید از جا برخاست و گفت: ای پیغمبر خدا، سخن چین من بودم، و سوگند یاد می کنم که هرگز آن را تکرار نکنم.
14- حذیفه گوید: از پیغمبر (ص) شنیدم که می فرمود: سخن چین هرگز داخل بهشت نمی شود.
