1- امام باقر (ع) فرمود که پدرم علی بن الحسین (ع) به فرزندانش می فرمود: از دروغ گفتن بپرهیزید، چه بزرگ و چه کوچک، شوخی و یا جدّی باشد، زیرا شخص وقتی که در چیز کوچک دروغ بگوید به بزرگش نیز جرأت پیدا می کند، مگر نمی دانید که پیغمبر (ص) فرمود: بنده خدا همواره راست گوید تا خداوند او را راستگو نویسد و پیوسته دروغ بگوید تا پروردگار او را دروغگو نویسد.
2- علی (ع) فرمود: هیچ بنده ای طعم ایمان را نچشد مگر این که دروغ را ترک کند چه شوخی باشد و چه جدّی.
3- علی (ع) فرمود: دروغ چه شوخی باشد چه جدی شایسته نیست و سزاوار نیست که یکی از شما به بچه اش وعده ای بدهد که بعدا بدان وفا نمی کند. زیرا دروغ به فساد می کشاند، و فساد به سوی آتش، و مادامی که یکی از شما دروغ گوید، تا بگویند دروغ گفت و معصیت کرد، و مادامی که یکی از شما دروغ گوید تا به اندازه سر سوزن جای راستگویی نماند، «در این صورت» در نزد خداوند هم کذّاب نامیده می شود.
4- ابوذر گوید: که پیغمبر (ص) در مقام نصیحت به او فرمودند: ای اباذر، هر که بر زبان و عورتش تسلط داشته باشد، وارد بهشت شود، عرض کردم یا رسول اللَّه آیا به گفتار زبانمان مؤاخذه می شویم؟ فرمود: آیا مردم به غیر از نتایج زبانشان به سبب چیز دیگری هم به رو به آتش افکنده می شود. پیوسته در امانی تا سخن نگفته ای و چون سخن گفتی آن حرف به سود یا زیان تو نوشته می شود.
ای اباذر، اگر شخصی سخنی بگوید که موجب رضای خداست، روز قیامت بهشت برایش منظور گردد. و اگر در مجلسی سخن لغوی بگوید تا دیگران را با آن بخنداند، به جهنمی که بین آسمان و زمین است افکنده می شود.
ای اباذر، وای بر کسی که در سخنانش دروغ بگوید تا گروهی را بخنداند، و سه بار فرمود وای بر او.
ای اباذر، هر که سکوت اختیار کرد نجات یافت، بر تو باد به سکوت هرگز دروغی از دهانت خارج نشود، عرض کردم: یا رسول اللَّه، شخصی که عمدا دروغ گفته توبه اش چیست؟ فرمود: ادای نماز پنجگانه و طلب آمرزش از خدا گناه آن را می شوید.