1- عمرو بن عکرمة گوید: به خدمت امام صادق (ع) رسیدم و عرض کردم همسایه ای دارم که مرا اذیّت می کند، امام فرمود: با او مهربان باش گفتم: خدا به او رحم نکند، آن حضرت صورتش را از من برگرداند، من نخواستم با آن وضع از امام جدا شوم، لذا توضیح دادم که وی به صورتهای مختلف مرا اذیّت می کند، فرمود: گمان می کنی اگر آشکارا با او دشمنی کنی می توانی از او انتقام بگیری؟
گفتم او را به اطاعت خود وامی دارم، فرمود این همسایه تو از اشخاصی است که نسبت به کسانی که خدا به آنها چیزی بخشیده حسد می ورزد، پس هر گاه نعمتی برای کسی دید اگر اهل و عیالی داشته باشد آنها را اذیّت می کند و اگر اهل و عیالی ندارد به خدمتگزارش اعتراض می نماید و اگر خدمتگزار نداشته باشد شبها را به بیداری و روزها را به جوش و خروش به سر می برد.
2- عبد صالح (امام موسی کاظم (ع» فرمود: تنها خوشرفتاری با همسایه خودداری از اذیّت او نیست، بلکه تحمّل اذیت و آزار اوست.
3- امام صادق (ع) فرمود: مؤمن از یکی از سه چیز خلاصی ندارد و گاهی هر سه در او جمع می شود، یا بعضی از افراد خانه در را به رویش می بندند و بدین وسیله او را اذیّت می کنند، یا همسایه او را اذیّت می کند، یا کسی در راه برآوردن نیازمندیهایش به او آزار می رساند، و اگر مؤمن بر قلّه کوهی باشد خدای عزّ و جلّ شیطانی را می فرستد تا او را اذیّت کند و در عین حال او را با ایمانش مأنوس می کند که از هیچ کس وحشت نداشته باشد.
4- امام جعفر صادق (ع) فرمود: در عالم نبوده و نمی باشد و نخواهد بود مؤمنی مگر این که دارای همسایه ای باشد که او را اذیّت کند و اگر مؤمن در جزیره ای از جزیره های دریا باشد خدا کسی را می فرستد که او را اذیّت نماید.
5- امام صادق (ع) فرمود: در گذشته و در آینده و زمانی که شما در آن به سر می برید مؤمنی نبوده و نمی باشد مگر این که دارای همسایه ای است که او را اذیّت می کند.
6- معاویّة بن عمّار گوید: از امام صادق (ع) شنیدم که می فرمود: مؤمنی نبوده و تا روز قیامت نخواهد بود مگر این که دارای همسایه ای باشد که به او آزار رساند.
7- امام محمّد باقر (ع) فرمود: مردی به نزد پیامبر (ص) آمد و شکایت کرد که همسایه اش او را اذیّت می کند، رسول خدا (ص) به او فرمود: صبر کن، مجدّدا آمد و از همسایه اش شکایت کرد، باز هم پیغمبر فرمود: صبر کن ...
8- امام صادق (ع) فرمود: خوشرفتاری با همسایه روزی را زیاد می کند.
9- امام جعفر صادق (ع) فرمود: اگر مؤمن در قلّه کوهی ساکن باشد خدا کسی را برای آزار او می فرستد تا از این طریق پاداشی از جانب خدا به او برسد.
10- علیّ بن الحسین (ع) از پدر بزرگوارش امام حسین (ع) نقل کرده است که پیامبر خدا (ص) فرمود: من و پیامبران قبل از من پیوسته گرفتار کسانی بودیم که ما را اذیّت می کردند، و اگر مؤمن بر سر کوهی باشد خدای عزّ و جلّ کسی را می رساند که او را آزار رساند و بدین طریق اجری به او برسد. و امیر المؤمنین (ع) فرمود: از زمانی که مادر مرا زاد پیوسته مظلوم بودم تا آنجا که عقیل [برادرم ]مبتلا به درد چشم شد و می گفت مرا به دوش نکشید مگر این که علی را بر دوش حمل کنید در صورتی که چشم من درد نمی کرد.
11- حضرت رضا (ع) از پدرانش نقل فرموده است که رسول خدا (ص) فرمود: هیچ مؤمنی نبوده و تا روز قیامت نخواهد بود مگر این که دارای همسایه ای باشد که او را اذیّت نماید.
12- امام علی النّقی (ع) از پدرانش نقل کرده است که امام صادق (ع) فرمود: هیچ مؤمنی نبوده و تا روز قیامت نخواهد بود مگر این که همسایه ای خواهد داشت تا او را اذیّت کند. (و نیز) از امام صادق (ع) نقل فرموده است که هر کس دنیایش گوارا و بدون گرفتاری باشد در دین او شک کنید. (و نیز امام علی النّقی (ع» گوید: امام صادق (ع) فرمود: هر گاه دوستی از تو به امارت و ریاستی برسد و یکدهم قبل از ریاستش به تو توجّه کند دوست بدی نیست. و امام باقر (ع) فرمود: بپرهیزید از فراست و زیرکی مؤمن، زیرا با نور الهی [حقایق را ]می نگرد.
سپس این آیه را تلاوت فرمود «به تحقیق در این نشانه هاست برای صاحبان فراست»
13- امام صادق (ع) از امیرالمؤمنین (ع) نقل فرموده است: سه چیز از کارهای نیک است: سخاوتمندی، نیکویی در گفتار، و صبر بر اذیّت و آزار.