مقاله ها

انسان در طول زندگی خود دوره ها و مراحل متعددی را پشت سر می گذارد که به فراخور هر دوره، نیازهایی برای او متصور است و برای عبور و ورود به مرحله جدید باید در مسیر رفع آن ها قدم بردارد.اما آخرین مرحله ای که انسان در زندگی خود آن را تجربه می کند، دوره کهنسالی می باشد. انسانی در این دوره موفق است که در دیگر مراحل زندگی خود و بالاخص دوره جوانی که از نیروی فکری و بدنی بیشتری بهره می برد، با آینده نگری به فکر زمان پیری خود بوده و نیازهای احتمالی آن دوره را برطرف کرده باشد.

دوره کهنسالی دوره ایست که انسان از نظر قوای جسمانی و فکری تحلیل می رود و به تبع آن نیازهای او به اطرافیانش بیشتر می گردد. فارغ از نیازهای جسمی که برای او متصور است، در این برهه زمانی روح آدمی هم نیازهایی دارد که باید مورد توجه قرار گیرد.
روح انسان ارتباط تنگاتنگی با جسم او دارد و چه بسا آسیب های روحی، باعث به وجود آمدن بیماری هایی در جسم شود که درمان آن ها یا ناممکن و یا بسیار دشوار باشد. بنابراین اهمیت رفع نیازهای روحی به مراتب از نیازهای جسمی بیشتر است.
یکی از مسائلی که در کهنسالی ممکن است انسان به آن مبتلا شود و در جوانی باید راه چاره ای برای آن بیابد، تنهایی است.
افراد در دوره جوانی و میانسالی نسبت به فرزندآوری دو نوع طرز تفکر دارند. برخی بر این عقیده اند که به دنیا آوردن فرزندان متعدد باعث به وجود آمدن مشکلات عدیده ای می شود که قبول و تحمل آن ها از توان انسان خارج است.بنابراین، این گونه افراد از آوردن فرزندان متعدد خودداری می کنند و نهایتا سعی بر تربیت یک یا دو فرزند دارند. در مقابل برخی بر این باورند که فرزندان متعدد اگرچه ممکن است مشکلات زیادتری داشته باشد ولی در عوض فواید و اثرات مثبت بسیاری خواهند داشت. طبیعتاً این گونه افراد سعی بر به دنیا آوردن فرزندان بیشتری دارند. اما این دو گروه در کهنسالی دو داستان متفاوت از هم خواهند داشت که به بیان آن می پردازیم.

گروه اول
از آنجا که این دسته از افراد به هر دلیلی با آوردن فرزندان متعدد مخالف هستند، طبیعتا چندین سال بعد از ازدواج اقدام به فرزندآوری کرده و در دوره میانسالی دارای یک یا نهایتا دو فرزند می شوند. در سنین بالای 50 سال فرزند جوان آن ها ازدواج کرده و زندگی جداگانه ای را تشکیل می دهد. اگر فرزندشان، فرزند صالحی باشد مشغولیت های زندگی و کسب وکارش -بالاخص در شهرهای بزرگ- به او اجازه نخواهد داد که در هفته، بیش از دو بار به والدین خود سر بزند و به امور آن ها رسیدگی کند. اما اگر فرزند ناصالحی باشد، والدین خود را به آسایشگاه سالمندان برده و به انتظار خبر فوت و صاحب شدن اموال آن ها می ماند.
در نتیجه، این گونه افراد در سنین پیری که نیاز روحی و عاطفی بیشتری به فرزندان خود دارند، تنها شده و از وجود فرزند در کنارشان محروم می گردند. آن ها در تنهایی خود دائما به این فکر می کنند که سالیان سال با تلاش و زحمت، فرزندی را بزرگ کردیم تا در چنین روزی کمک حال و به قول معروف عصای پیری ما باشد، ولی او ما را تنها گذاشته و به ما بی توجهی می کند. آن ها دائما خود را ملامت می کنند که چرا در جوانی فکری برای امروزمان نکردیم و فرزند بیشتری به دنیا نیاوردیم. این تنهایی و حس بی توجهی و بی اهمیت بودنشان یکی از آسیب های مهم در زندگی افراد کم فرزند است.

گروه دوم
این دسته از افراد در دوره میانسالی دارای چندین فرزند هستند و تا زمانی که همه فرزندان ازدواج کرده و زندگی مستقلی را تشکیل دهند، والدین چندین سال از مرحله پیری را پشت سر گذاشته اند در حالی که هنوز در خانه شان فرزندی وجود دارد. از طرفی، فرزندانی که زودتر ازدواج کرده اند، صاحب فرزند شده و برای والدین خود نوه می آورند. از آنجا که تعداد فرزندان در این خانواده زیاد است، در طول هفته فرزندان می توانند به نوبت به والدین خود سر بزنند و نیازهای آن ها را برطرف کنند. گاهی والدین فرزندان و گاهی فرزندان پدر و مادر خود را به خانه شان دعوت می کنند. گاهی همه فرزندان در خانه پدر و مادر جمع می شوند و فضایی عاطفی و صمیمی را تشکیل می دهند.
در نتیجه این گونه افراد در کهنسالی هرگز معنای تنهایی را درک نخواهند کرد و طبیعتاً از آسیب های آن هم مصون خواهند ماند.
تنهایی و مورد بی مهری قرار گرفتن از ناحیه تک یا دو فرزند، یکی از مسائل و مشکلاتی است که انسان در پیری با آن مواجه می شود و یقیناً کم فرزندآوری آسیب های بسیاری را در زندگی، بالاخص در دوران کهنسالی برای انسان به دنبال خواهد داشت.

نتیجه
این دو داستان فرضیات و یا تخیلات ذهنی نیست، بلکه واقعیتی می باشد که در جامعه و حتی در نزدیکانمان به وضوح قابل مشاهده است. بنابراین، هر انسان عاقلی می تواند درک و فهم خود را قاضی قرار دهد و ببیند خیر و صلاح او در کدام شیوه زندگی وجود دارد و از همان دوران جوانی برای آینده خود سرمایه گذاری کرده و با تحمل سختی های مسیر، آینده ای راحت تر برای خود بسازد.

مؤسسه جهانی سبطین (علیهماالسلام)
موسوی

نوشتن دیدگاه