محدث جلیل القدر حاجی نوری (قدس سره) گوید: عالم با تقوا آقا علی رضا از پدر بزرگوارش نقل می کند که چشم ایشان بسیار ضعیف بود به گونه ای که چیزی را نمی دید، و برای حرکت، نیاز به کسی داشت که دست او را بگیرد، شبی در نجف اشرف، حضرت امیر (علیه السلام) را در خواب دید، به حضرت از ضعیف بودن چشم خود گلایه کرد، حضرت فرمود: آیا می خواهی من سوی چشمت را زیاد کنم ولی مثل دیگران باشی هر چه برای مردم است برای تو باشد و هر چه بر آنان است از حساب و سؤال و جواب، بر تو باشد، این را می خواهی یا این که وارد بهشت شوی بدون پیمودن عقبات و با سلامت، انتخاب کن، ولی ایشان ماندن را انتخاب کرد.
نظیر این جریان برای ابو بصیر نابینا و از اصحاب امام باقر (علیه السلام) بود رخ داد، او نزد حضرت آمد و گفت: آیا شما قدرت دارید که مرده ها را زنده کنید و کور مادر زاد و مبتلا به بیماری برص را شفا دهید؟ حضرت فرمود: با اجازه خداوند، سپس فرمود: نزدیک بیا، با دست مبارک بر صورت و چشم من کشید، ناگاه آسمان و زمین و اتاق ها را دیدم! حضرت فرمود: آیا می خواهی همین گونه باشی و مانند دیگران هر چه برای آنهاست برای تو و هر چه بر آنان است روز قیامت بر تو باشد.
یا اینکه با حال اول برگردی و بهشت خالص بر تو باشد؟
ابو بصیر گفت: به حال اول برمی گردم، حضرت با دست بر چشم من کشید، دوباره به حال اول برگشتم (1).
**************************************
1) دارالسلام: ج 2، ص 270.